Έχετε πάει στην Αλσατία; Έχω πάει εγώ! Ακούστε με λοιπόν μια στιγμούλα, δώστε μου δυο λεπτά να σας πω. Το πρώτο μου ταξίδι το έκανα πριν από έτη πολλά, για επαγγελματικούς λόγους. Τότε υπήρχε ακόμη δημοσιογραφική πιάτσα και μας στέλνανε δεξιά-αριστερά για θέματα καυτά και ενδιαφέροντα. Πήγαιναν διάφοροι, ήρθε η ώρα μου κι εμένα, έφτιαξα βαλίτσα, ανέβηκα στο αεροπλάνο, βουρ στο πατσαδάκι.
Ήταν οι μέρες πριν απ’ το ευρώ. Κι όπως μπήκα στον ταρίφα που με πήρε απ’ το αεροδρόμιο του Στρασβούργου, με ρώτησε σε τι νόμισμα θα πληρώσω. «Τι θα πει, σε τι νόμισμα;», απόρησε ο ρεπόρτερ Ξανθάκης. «Στη Γαλλία ήρθα, φράγκα έκανα συνάλλαγμα;» Χαμογέλασε ο ταξιτζής και μου εξήγησε:
«Ξέρετε κύριε, επειδή μπαινοβγαίνουμε διαρκώς απ’ τα σύνορα, για την ευκολία των πελατών μπορούν να πληρώσουν και σε φράγκα και σε μάρκα. Ό,τι τον βολεύει τον καθένα.»
Και μου έδειξε το ταξίμετρο, όπου με ένα κουμπάκι, τσακ, άλλαζε αμέσως το νόμισμα και σου έβγαζε τι θα πληρώσεις αλά γαλλικά ή αλά γερμανικά.
Εντυπωσιάστηκα, δεν λέω, κι έμελλε να εντυπωσιαστώ ακόμη περισσότερο τις επόμενες ώρες και ημέρες της παραμονής μου. Όπου κατανόησα πως όλοι οι κάτοικοι της περιοχής μίλαγαν με την ίδια ευκολία την γαλλική και τη γερμανική γλώσσα, τηρούσαν με την ίδια ευλάβεια τα γαλλικά και τα γερμανικά έθιμα, ενημερώνονταν με την ίδια ευκολία από τα γαλλικά και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Και δεν είχαν ιδέα που πέφτανε τα σύνορα!

Όχι δηλαδή ότι θα μπορούσαν να τα ανακαλύψουν με γυμνό μάτι. Καμία ένδειξη δεν υπήρχε στην πανέμορφη ύπαιθρο της Αλσατίας και μάλλον μόνο τα Γενικά Επιτελεία Στρατού γνώριζαν με μια σχετική ακρίβεια τις συνοριακές γραμμές. Και τη φρίκη επίσης που τις συνόδευε. Γιατί η Αλσατία, όπως και η γειτονική της Λωραίνη, έχουν αλλάξει χέρια δεκάδες φορές ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία. Και τα λιβάδια τους είναι σπαρμένα με κόκκαλα. Με τις σωρούς των πολεμιστών, που έδωσαν τις ζωές για ένα κομμάτι γης. Στην Ευρώπη ολόκληρη, δεν υπάρχει πουθενά τέτοια αναλογία στρεμμάτων και σκελετών…
Και οι Αλσατοί το λύσανε το πρόβλημα με τον πιο απλό τρόπο:
Ανήκουμε εκεί που ανήκουμε, πληρώνουμε φόρους εκεί που τους πληρώνουμε, γράφουν τα διαβατήριά μας αυτά που γράφουν, αλλά δεν θα σκάσουμε κιόλας. Η ζωή είναι λίγο μεγαλύτερη από τη γραφειοκρατία και μπροστά στην καλή θέληση πάει μια βόλτα η ξεροκεφαλιά. Για να ζεις ειρηνικά, για να ζεις ανθρώπινα, χωρίς να τρέμεις πρωί, μεσημέρι, βράδυ μπας και σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Υ.Γ. 1: Απ’ όλους τους πληθυσμούς των Βαλκανίων ρε φίλε, μόνο εμείς οι Βλάχοι έχουμε μείνει να κάνουμε την κορόιδα και να μην διεκδικούμε τίποτα. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επαναφέρουμε το αίτημα για «Πριγκιπάτο της Πίνδου» και να ζητήσουμε αυτοδιάθεση στις στάνες και στα μαντριά. Είναι δίκαιο και πρέπει να γίνει πράξη.
Υ.Γ. 2: Λες και δεν μας έφτανε ο Χίος, έσκασε μύτη και ο Μίκης Θεοδωράκης, που δηλώνει ότι πρωθυπουργός πρέπει «να ανησυχεί». Αν είχε το σθένος να εκτοξεύσει ευθεία απειλή, μπορεί και να τον έπαιρνα στα σοβαρά. Αλλά είναι απλώς εριστικός ο δόλιος…