Βασίλης Πάικος
Οι αρχηγοί αποτελούν, συνήθως, τα βαριά χαρτιά των κομμάτων τους.
Εκείνοι είναι που, με την ακτινοβολία της προσωπικότητάς τους, παίζουν ρόλο ατμομηχανής του κομματικού τρένου.Είναι μάλιστα σε θέση, με μόνη την ισχυρή ηγετική τους παρουσία, να διορθώσουν καταστάσεις, να λειάνουν αδυναμίες, να καλύψουν προβλήματα.
Μια και πέφτουν, προπάντων, πάνω τους οι προβολείς. Ελάχιστες υπήρξαν ιστορικά οι εξαιρέσεις. Κι όταν αυτές διαπιστώνονται, στις περιπτώσεις που οι αρχηγοί «υπολείπονται», τότε σπάνια τα κόμματά τους έχουν καλή τύχη. Σχεδόν ποτέ...
Φαίνεται πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί μία απ’ αυτές τις ατυχείς εξαιρέσεις της Ιστορίας. Η όλη του πορεία στα δυόμισι χρόνια της ηγεσίας της Ν.Δ. οδηγεί άνετα στο συμπέρασμα ότι ο σημερινός αρχηγός δεν είναι επ’ ουδενί σε θέση να παίξει ρόλο κινητήριου μοχλού για το κόμμα του.
Ίσως μάλιστα εξελίσσεται σε ανασχετικό παράγοντα για την προοπτική και, προπάντων, για τις φιλοδοξίες της Ν.Δ. Εξελίσσεται, με άλλα λόγια, σε πολιτικό βαρίδι για το κόμμα του.
Και τούτο παρά τη θηριώδη, για λογαριασμό του, επικοινωνιακή πανστρατιά.
Δεδομένου ότι τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης της χώρας δουλεύουν συστηματικά και επίμονα για λογαριασμό του.
Μονάχα για λογαριασμό του...
Οι αλλεπάλληλες επικοινωνιακές γκάφες, η ιδεολογική ακαμψία και η πολιτική ατολμία αποτελούν τα αδύνατα στοιχεία της ηγετικής προσωπικότητας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα σοβαρότερα από τα αδύνατα στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Οι γκάφες του ξεκίνησαν με τον «εξαμηνίτη πολιτικό εξόριστο», για να συνεχιστούν με τους «εξωγήινους του Υμηττού».
Κι από κει στους «πλεονάζοντες γιατρούς» του ΕΣΥ και σε πληθώρα άλλων ανάλογων μαργαριταριών, με πιο πρόσφατο την «ιστορική αμνησία των δεκαεπτάρηδων».
Ή, αν προτιμάτε, με τη δημόσια διαβεβαίωση ότι δεν έχουν θέση στη νέα εποχή οι μπαταχτσήδες του δημόσιου χρήματος. Εκείνοι που φορτώνουν τα χρέη τους στους πολίτες. Θεωρώντας εν προκειμένω ότι αναφέρεται σε επιχειρηματίες λαμόγια.
Δίχως να σκεφτεί ότι η Ν.Δ. αλλά και προσωπικά ο ίδιος έχουν στις πλάτες τους πολλά εκατομμύρια δανεικά κι αγύριστα, τα οποία εν τέλει πληρώνουν κερατιάτικα οι πολίτες διά των αλλεπάλληλων ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών.
Όλες αυτές οι αρχηγικές γκάφες που, όπως ήταν φυσικό, έχουν από καιρό περιέλθει στην ανεκδοτολογική σφαίρα. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του Μητσοτάκη.
Ότι δεν μπορεί να λογαριάσει πώς προσλαμβάνονται από το ακροατήριό του όσα λέει. Εξ αυτού και τα ειλικρινώς έκπληκτα «γιατί γελάτε, κύριοι» του αρχηγού στη Βουλή...
Η προσωπική του ήττα
Την ιδεολογική ακαμψία του προέδρου της Ν.Δ. μπορείς, δανειζόμενος τη δική του ορολογία, να την πεις και «νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία».
Πιο ιδεοληπτική εμμονή, πεθαίνεις. Εμ, βέβαια, όταν όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποκαθηλώνει ως «ξεπερασμένα» τα όσια και τα ιερά των εργατικών αγώνων, πώς αλλιώς θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις;
Ξεπερασμένο κατά τον Κυριάκο το οκτάωρο εργασίας,
ξεπερασμένες οι συλλογικές συμβάσεις,
ξεπερασμένη η μονιμότητα της εργασίας,
ξεπερασμένη η δημόσια κοινωνική ασφάλιση
και βέβαια συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και ιδιώτες παντού για τα πάντα όλα, ακόμη και στην Υγεία.
Και ξέρετε κάτι;
Η περί ης ο λόγος αποκρουστική νεοφιλελεύθερη ατζέντα, αυτή που ξάφνιασε ακόμη και τους βιομηχάνους όταν ξεδιπλώθηκε στο συνέδριο του ΣΕΒ, ο Μητσοτάκης νομίζει ότι αρέσει. Την εκτιμά ως ελκυστική για τους πολίτες. Από την άλλη μεριά, ούτε λέξη για τον πολιτικό και για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Αρνούμενος ψήφο στο σύμφωνο συμβίωσης, αρνούμενος ψήφο στην αναδοχή, αρνούμενος ψήφο στην ταυτότητα φύλου, αρνούμενος ψήφο σε ό,τι προοδευτικό, εκσυγχρονιστικό και σύγχρονο προτείνεται γενικώς...
Όσο για την καταφανή, τη βοούσα πολιτική ατολμίατου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτή πιστοποιείται επί παντός. Με πιο χαρακτηριστική (και αποκαλυπτική εν τέλει) τη στάση του στο “Μακεδονικό”.
Τη μη στάση του για να κυριολεκτούμε, μια και είχαμε ώς τώρα καμιά εικοσαριά εκδοχές της νεοδημοκρατικής προσέγγισης του ζητήματος. Εκεί όπου εγκαταλείφθηκαν (αποδοκιμάστηκαν επί της ουσίας) η άποψη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η άποψη του Κώστα Καραμανλή, η άποψη της Ντόρας Μπακογιάννη.
Για να υιοθετηθεί η γραμμή Σαμαρά, η γραμμή των αποστράτων, η γραμμή των μητροπολιτών. Πρόκειται, στο τέλος-τέλος, για τεράστια προσωπικήήττα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γιατί βέβαια δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο ίδιος άλλα φρονεί, άλλα θα επιθυμούσε να υποστηρίξει.
Κι όμως, κατάληξε σ’ αυτή την απερίγραπτη, σ’ αυτή την κυριολεκτικά αξιοθρήνητη αντιμετώπιση της επίλυσης του “Μακεδονικού”.
Πιστοποιώντας έτσι, για άλλη μια φορά, ότι αδυνατεί να λάβει τις αποφάσεις και να επιβάλει τη γραμμή που θα ταίριαζε στο πολιτικό του προφίλ, αλλά και στην απλή λογική των πραγμάτων. Παραμένοντας δέσμιος της διαρκώς ισχυροποιούμενης ακροδεξιάς πτέρυγας του κόμματός του...
Μ’ αυτή την έννοια λοιπόν, πράγματι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδεικνύεται σε αδύναμο κρίκο, σε πολιτικό βαρίδι για τη Ν.Δ. Και ναι, ιστορικά, όταν οι αρχηγοί «υπολείπονται», τότε σπάνια τα κόμματά τους έχουν καλή τύχη.
Σχεδόν ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου