Η προστασία του δικαιώματος κατοχυρώνεται στην υποχρέωση. Κάθε πολιτισμός διαμορφώνει τα όριά του στον ιστορικό χρόνο, θεσπίζοντας ένα σύνολο αξιών και θεσμικής ακρίβειας, καθορίζοντας την αντοχή του στην οξειδωτική επίδραση της δικαιοσύνης.
Του Μάνου Ναρασλή
Η συνείδηση αποτελεί σύνθετη πολιτική πράξη, καθώς οργανώνει, την ζωτικής σημασίας ανάγκη για εξέλιξη. Κάθε κατάσταση που επαφίεται ολοκληρωτικά στο μέτρο της εποχής της, θεμελιώνοντας την κυριαρχία της στην παραμόρφωση των αξιών, στη στασιμότητα, δημιουργώντας θεσμική δυσμορφία είναι θνησιγενής. Μόνο η προσήλωση των αρχών στο δίκαιο επιφέρει πολιτειακή διάρκεια.
Τα οράματα ανθίζουν στο βούρκο, θρέφονται από το υπερβατικό της ουτοπίας και γεννούν τον αιθέριο πολτό της αξιοκρατίας, το υλικό από το οποίο συγκροτείται ο πυρήνας του κράτους δικαίου.
‘’Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το σύνταγμα.’’ (Άρθρο 1 παρ. 3 Σύνταγμα της Ελλάδας)
Τα δικαιοκρατικά κατακτήματα των Ελλήνων αποτυπώνονται στο σύνταγμα της χώρας, από την αρχή της αναλογικότητας μέχρι την ακροτελευταία του διάταξη, αποδίδοντας συμβολικές διαστάσεις στον κορμό του πολιτεύματος. Η επιρροή του συμβόλου, η ισχύς, καθώς και η απόδοση του νοήματός του προϋποθέτει την κοινωνική του αποδοχή.
Η πίστη δεν μονοπωλείται από τα δόγματα. Το σύνταγμα αποτελεί ένα σύγχρονο όργανο αξιολόγησης της δημοκρατίας, ενώ καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας της ως πυλώνας του πολιτικού και νομικού συστήματος της χώρας, παράγοντας πολιτικές ζυμώσεις, κοινωνικά κίνητρα, ήθος και ιδεολογικές σταθερές.
Κάθε εννοιολογικός στραγγαλισμός και κάθε ελαστική ερμηνεία του συντάγματος που αποβλέπει στην παραποίηση της κεντρικής του ιδέας είναι εγκληματική.
Η πολυσχιδής σήψη της ελληνικής δημοκρατίας υπήρξε απολύτως αναγκαία στις τοξικές προσμίξεις αποχαυνωτικής αισθητικής, τηλεοπτικών αλαλαγμών, θρησκευτικού παροξυσμού και παρακρατικών μηχανισμών.
Οι θρησκευτικοί ταγοί αγιοποίησαν το φασισμό, μεταφράζοντας το φίδι σε θεματοφύλακα του πατριωτισμού.
Η αλήθεια των δελτίων ειδήσεων δεν υπάρχει ως οντότητα πραγματική αλλά ως διαβρωτική παραφωνία εικονικής κανονικότητας.
Η αποδοχή της μιντιακής αλλοφροσύνης συντέλεσε στον τραχύ αβδηριτισμό της ελληνικής κοινωνίας, νομιμοποιώντας το παρακράτος στον πολιτικό και κοινωνικό βίο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, προκαλώντας ανοσία στο παρακρατικό δηλητήριο που διαπότισε τον πυρήνα τόσο των κρατικών δομών όσο της πληροφόρησης και των ανθρώπινων συνειδήσεων.
Από το επάρατο κωστοπούλειο ψιμύθιο, στα Ίμια και το σημήτειο χρηματιστήριο, στα παπανδρεϊκά πυροτεχνήματα, τα παπαδήμεια δεσμά μέχρι τη λίστα Lagarde η ελληνική δημοκρατία της ανοχής και της ανοσίας μετεξελίχθηκε στη μιθρηδατική δημοκρατία του παρόντος, αποσαφηνίζοντας την αιμομικτική σχέση των μιντιακών πολιτικών αναμορφωτών με το πληθωρικό παρακράτος.
Οι τερατογενέσεις και οι συφιλιδικές υπάρξεις είναι τα ανδραγαθήματα της αιμομιξίας.
Η ασφυκτική ατμόσφαιρα που προκλήθηκε από την κατάρρευση του σαθρού πολιτικού οικοδομήματος της Ελλάδας δεν επέτρεψε πολιτικές ζυμώσεις στον ευρύ κοινωνικό ιστό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το δριμύ σύμπτωμα στην αναγκαιότητά τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρωθυπουργός με ψήφο λυσσαλέων αντιδράσεων απέναντι στην παλαιοκομματική δυσωδία, την οποία κλήθηκε να μετουσιώσει σε ψήφο εμπιστοσύνης, έχοντας χρέος να δημιουργήσει ένα πολιτικό τοπίο απαγκιστρωμένο από τα μελανώματα του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου