Του Δημήτρη Σεβαστάκη
Μεταδικτατορικά και ίσως με όρους ιστορικής ενοχής έγινε η αποκατάσταση του ΚΚΕ, τα ρεύματα της Αριστεράς ήρθαν στην πολιτική επιφάνεια χωρίς σοβαρά θεσμικά εμπόδια, κατέλαβαν κοινοβουλευτικό, συνδικαλιστικό, πανεπιστημιακό, μιντιακό και θεσμοποιητικό «έδαφος».
Η Αριστερά στην πολυμορφία της επηρέασε το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ, αλλά και πλευρές της κυβερνητικής πρακτικής της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτός ο ενδιαφέρων ιδεολογικός «αποικισμός» σήμερα πρέπει να παρθεί πίσω;
Κρύβεται δηλαδή μια ιστορική τσιγγουνιά στον τραχύ σημερινό αντικομμουνιστικό και αντιαριστερό λόγο;
Είναι απλώς ρεβανσισμός μιας σκληροπυρηνικής και ακατέργαστης νεοδεξιάς;
Μιας πολιτικής νοοτροπίας που καταπιέστηκε μεταδικτατορικά από τη διεύρυνση της επιρροής της Αριστεράς;
Ή ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόμενος στη εξουσία αφενός αφαίρεσε την ιδιοκτησία από τους επαγγελματίες κυβερνητικούς, αφετέρου «παρέδωσε» την αριστερή παρθενία ασκώντας μια εξαναγκαστικά συντηρητική πολιτική και επέτρεψε την προς τα δεξιά μετατόπιση;
Οι αντιαριστεροί πρωτογονισμοί που κυριάρχησαν στη συζήτηση με πρόφαση την επιλογή στην εσθονική προεδρία στοιχίζονται πίσω από μια προσπάθεια να «νομιμοποιηθεί», να ξανακερδίσει η σκληρή νεοδεξιά έναν δυνητικό εμφύλιο ή είναι υπόδειγμα μιας συνολικής μικροαστικής προς τα δεξιά μετατόπισης;
Δεν επελαύνει η νεοδεξιά ως πολιτική κατασκευή, επεκτείνεται ως κουλτούρα, ως κοσμοθέαση.
Ο κοινωνικός εμφύλιος, οι διαπροσωπικοί ανταγωνισμοί, το κουρέλιασμα κάθε συλλογικής αντίληψης, η πλήρης στρέβλωση της ταξικής συνείδησης, της αυτοθεώρησης, οι πολιτιστικές παραμορφώσεις αυτό υποδηλώνουν.
Μεγάλο μέρος του νέου «κινήματος» σχετίζεται με ακατάσχετο υβρεολόγιο, με πιέσεις για «σβήσιμο» ανομημάτων, σχετίζεται με τοπικούς άρχοντες, παλιούς και εκκολαπτόμενους πολιτευτές, κομματικά φυντάνια, φατριασμούς, συμφέροντα και αλληλεξαρτήσεις του χειρίστου είδους.
Έχει έρθει στην επιφάνεια ό,τι κακό έκρυβε ο κοινωνικός νεοπλουτισμός. Μια διαστρεβλωμένη αντίληψη δικαιωμάτων, που στην πραγματικότητα είναι απολύτως ανταγωνιστικά με τα δικαιώματα του διπλανού, αντισυλλογικά, εγωτικά. Αιτήματα για νομιμοποίηση και εξαφάνιση κάθε «πομπής», παράβασης, παρανομίας.
Σ’ αυτό το εθιμικό έδαφος τηλεοπτικοί αντικομμουνιστές - κήρυκες, πέρα από το ότι εξαφανίζουν τους όρους κριτικής επανερμηνείας της Ιστορίας, καταστρέφουν κάθε εμβάθυνση στα θεμελιώδη ουμανιστικά χαρακτηριστικά της αριστερής κοσμοθεώρησης, αποδομούν κάθε τεκμηρίωση και ερμηνεία όχι μόνο των γεγονότων, αλλά και της προβολής τους στο σήμερα.
Η ρηχή, συνδικαλιστική, συνθηματολογική και ηθικιστική «ιστορία» καταστρέφει την Ιστορία -αλλά είναι μέρος της.
Εννοώ ότι ιστορικό γεγονός είναι και η αφηγηματική ρεβάνς και η αλλαγή περιεχομένου, που οργανώνεται ρηχά πίσω από την αντιαριστερή ρητορική. Είναι όμως μέρος της καθημερινής προβληματικής η περιγραφή του Ζούκοφ ή του Τσώρτσιλ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Είναι μέρος της καθημερινής προβληματικής το εσωτερικό σύστημα παρακολουθήσεων και εκκαθαρίσεων του Στάλιν; Είναι λογικό το ζύγι με τους ναζί και τα εκατομμύρια θύματά τους;
Ποσώς ενδιαφέρεται ο ηλίθιος «ξανθωπός» αντιαριστερός και αντικομμουνιστικός λόγος για την ιστορική αλήθεια ή το δίκαιο. Ενδιαφέρεται να καταστρέψει κάθε στοιχείο αριστερής βιοσυνθήκης. Κάθε έννοια αριστερού περιβάλλοντος. Γιατί θεωρεί ότι έτσι μονιμοποιεί τη μονοδιάστατη ερμηνεία και δι’ αυτού θεμελιώνεται ο ίδιος στο αναντίρρητο.
Θέλει το αναντίρρητο για την ίδια την εξουσία. Θέλει το αναμφίβολο και δεισιδαιμονικό για τη μόνιμη και αμετάκλητη επανεγκατάστασή του στον θρόνο.
Ο νέος ρεβανσιστής είναι αντιεπιστημονικός, γιατί στο ημίφως της δοξασίας, της αιμοδιψούς παραϊστορίας, της ηθικιστικής μυθοπλασίας προσπαθεί να ξαναπάρει τα ηνία, να μοιράζει δουλειές χωρίς κανόνες, νόμους, ήθος.
Ο νέος αντιαριστερός λόγος θα επιμείνει, θα επιμηκυνθεί, θα αναδύεται σε κάθε ευκαιρία, με κάθε πρόφαση, μέχρι, πατώντας στη λαϊκή δυσφορία, να γίνει αυτονόητος και αναγκαστικός.
Μερικές φορές του βάζουμε βούτυρο και από την από ’δώ πλευρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου