Του Νίκου Λακόπουλου
Όσο κι αν ψάξετε να βρείτε μια φωτό του Αλέξη Τσίπρα δίπλα στα καμμένα δάση δεν θα βρείτε. Ο πρωθυπουργός άφησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να «καεί» με τις πυρκαγιές- αν και ο ίδιος ήταν στα Χανιά- και να γκρινιάζει. Ξαφνικά βρέθηκε να πιλοτάρει πάνω από τα δάση, όταν είχαν σβήσει, να δίνει συγχαρητήρια στους πυροσβέστες και να εκπέμπει μια εικόνα θετική.
Ο λόγος είναι απλός.
Γράφει τον λόγο του για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου θα εξαγγείλει και πάλι πως η Ελπίδα έρχεται, η Ανάπτυξη πλησιάζει, αργά, αλλά σταθερά.
Η εικόνα του ανθρώπου που δημιουργεί είναι θετική, όσο αρνητική είναι αυτή του ανθρώπου που γκρινιάζει.
Με άλλα λόγια αν ο Τσίπρας- που επέζησε τόσων καταστροφών- δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον …ανακαλύψουμε!
Από την αρχή της πορείας του- με μια πικέτα που έγραφε «Να πάρουμε την πόλη στα χέρια μας»ο τριαντάχρονος τότε που σάρωσε ως υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας «νεαρός»- χωρίς γραβάτα- έχει ένα επικοινωνιακό πλεονέκτημα απέναντι σε όσους τον αντιμάχονται ή τον αντιγράφουν: το χαμόγελό του.
Αυτό το «ηλεκτρικό χαμόγελο», όπως έγραψε ο ξένος τύπος, είναι το μεγάλο αβαντάζ απέναντι στο ξυνισμένο- έως κακιασμένο- στυλ αντιπολίτευσης του Κυριάκου Μητσοτάκη που αγνοεί δυο βασικά πράγματα:
Αν θες να κυβερνήσεις πρέπει ως αξιωματική αντιπολίτευση να φέρεσαι ως …κυβέρνηση.
Που σημαίνει ότι οι μουρμούρες δεν ωφελούν απέναντι σε κάποιον που φαίνεται να δουλεύει, νάχει όραμα και να προτείνει- εκπέμποντας αισιοδοξία, αντί για μιζέρια.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να καταλάβει ο επίδοξος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πως δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει τον αντίπαλο του, αν δεν διεισδύσει στις τάξεις του. Αν δηλαδή δεν ξεπεράσει σε δημοτικότητα τον ….Κανένα.
Συνήθως η δημοφιλία ενός ηγέτη ξεπερνά αυτή του κόμματός του. Αυτό συνέβη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, συνέβαινε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, με πολλούς ηγέτες της Αριστεράς που ξεπερνούσαν σε δημοφιλία τα ποσοστά των κομμάτων τους- με πρώτο καλύτερο τον Λεωνίδα Κύρκο, που όλοι αγαπούσαν, αλλά …ελάχιστοι ψήφιζαν.
Αν και εμφανώς εκτός τόπου και χρόνου, γεμάτος «αυταπάτες», ο νεαρός τότε Τσίπρας- που ήδη όλοι φώναζαν με το μικρό του -Αλέξης- ξεπέρασε τα όρια του κόμματος του 4-5% κι έφτασε να διεκδικεί αρχικά το 18% κι ύστερα να παίρνει 27%, 36% και να το διατηρεί ακόμα και μετά το δημοψήφισμα φιάσκο και την πορεία προς τα βράχια- που τελικά απέφυγε στρίβοντας- με σοβαρές εκδορές- το τιμόνι. Γιατί όμως;
Στην πραγματικότητα ο Αλέξης με αυτή την στροφή ήθελε ένα 43, ένα 48, ένα 53%, αλλά λόγω ανεπάρκειας δεν του βγήκε. Δεν είναι- ίσως όχι ακόμη- ο Ανδρέας του 48%, ούτε ο Γεώργιος Παπανδρέου του 53%- όταν παραιτήθηκε. Αφενός μεν γιατί δεν παραιτήθηκε, αφετέρου γιατί βρέθηκε τόσο γρήγορα στην εξουσία, που μάλλον τα είχε χάσει.
Για όσους το ξεχνούν ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας νεαρός που ξενυχτούσε στα γραφεία ενός μικρού κόμματος- ίσως πήγαινε να πάρει και τσιγάρα!- που βρέθηκε μέσα σε χρόνο ρεκόρ από τα Εξάρχεια στην πρωθυπουργία- μια πορεία που είναι αδύνατο να μην τον έχει κάπως «διαταράξει». Ένας νεαρός, λίγο Κνίτης- λίγο ροκαμπίλι που από τις καταλήψεις στο σχολείο του στα δεκάξι βρέθηκε πριν κλείσει τα σαράντα να «διαταράσσει την ισορροπία της Ευρώπης» ή να θεωρείται ένας από τους δέκα πιο επικίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο.
Η στροφή ήταν θεαματική. Από τότε αντί να χορεύουν οι αγορές πεντοζάλη, χορεύει ο ίδιος κλακέτες. Η αλήθεια όμως είναι πως ήταν ο κόσμος που στράφηκε στην Αριστερά, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας προς τον κόσμο. Θα μπορούσε να είναι ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας- ιδαίτερα αφότου πήγε να προσευχηθεί στο Άγιο Όρος, άφησε το …περιστέρι να πετάξει από τα χέρια του στον Πειραιά την μέρα των Θεοφανείων ή συναντούσε ως άθεος κομμουνιστής τον …Πάπα.
Η αναμέτρηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη – όταν γίνουν εκλογές- θάναι μια εύκολη υπόθεση.
Ιδιαίτερα αν ο Κυριάκος εμμένει σε προσωπική αντιπαράθεση τύπου «εγώ είμαι ο καλύτερος», «εγώ έβγαλα το Χάρβαντ», «εσύ ήσουνα καταληψίας».
Ένας γιάπης- που δεν ξέρει να πιάσει μια μανίκα ή τι να φορέσει στις ….πυρκαγιές- κατηγορεί έναν άνθρωπο του …πεζοδρομίου- των καταλήψεων- για το μεγαλύτερο του ατού. Ο Κυριάκος έχει χάσει.
Η αντιπαράθεση με τα στερότυπα Αριστεράς-Δεξιάς δεν ευνοεί τον Κυριάκο. Παραδοσιακά η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε στην κυβέρνηση όταν ξεπέρασε- προς το κέντρο- τα όριά της. Αυτό διδάσκει η ιστορία, όταν η Μαρίκα Μητσοτάκη έφτιαχνε γιουβαρελάκια στον Καπετάν Γιώτη, τον …αιμοσταγή Χαρίλαο Φλωράκη. Ή όταν ο Κώστας Καραμανλής έφτιαχνε σφηνάκια σε μπαρ ή πήγαινε προς τα Εξάρχεια- αντί να θέλει να τα «σβήσει», όπως ο Κυριάκος.
Αυτό διδάσκει και η ιστορία με τους …μπάφους που πρώτα έκανε ο ΓΑΠ, ακολούθησε η Ντόρα σε ένα κλίμα που η αποποινικοποίηση της χρήσης ήταν θέση της …ΔΑΠ, απέναντι στην ΚΝΕ που διαφωνούσε. Η διείσδυση το χώρο του αντιπάλου είναι μια ταχτική που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ενσωμάτωσε το 7% της Εθνικής Παράταξης στο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ και απέσπασε άλλο ένα 7% από τη Νέα Δημοκρατία.
Κανονικά, αφού ο Τσίπρας πάει στο Άγιο Όρος και έχει αλώσει την …Εκκλησία, ο Κυριάκος δεν θάπρεπε να τρέχει στα Ιεροσόλυμα ή στον Πατριάρχη -εκτός αν φοβάται πως θα χάσει από τα δεξιά του. Θάπρεπε να κλείσει τραπέζι στα ….Εξάρχεια, να διεισδύσει στον αντίπαλό του, να παρουσιάσει ένα προφίλ ενός μοντέρνου πολιτικού που έρχεται από το μέλλον- ως επικεφαλής ενός ευρύτερου μετώπου δημοκρατικού, σχεδόν κεντρώου- αφού στο Κέντρο- μια ελληνική πατέντα, μάλλον λόγω Εμφυλίου, χωράνε τα πάντα. Κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, άνθρωποι που πρώτα πολιτεύονται και μετά ψάχνου να βρουν …τι πιστεύουν.
Το αν Κέντρο σημαίνει μεσότητα, μετριότητα ή μετριοπάθεια ή αν είναι η συνένωση των …δύο άκρων είναι ένα ερώτημα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πάντως έμπαινε από την άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά- την …καλή, την πατριωτική- βλέπε έθνος, φυλή, Η Ελλάδα στους Έλληνες στο Κέντρο κι απομακρυνόταν ταυτόχρονα- μην τον θεωρήσουνε και ….σοσιαλδημοκράτη, δηλαδή …ξενέρωτο.
Η τέχνη ενός ηγέτη- ακόμα και του Αλέξη Τσίπρα- με τον λαό οφείλει πέρα από πολιτική να είναι ερωτική, όπως συνέβαινε με τον Ανδρέα. Η Δεξιά τον κατηγορούσε για …μοιχό, τρομοκράτη, μεθύστακα- όλα δηλαδή αυτά για τα οποία τον λάτρευαν, όσοι τον λάτρευαν πέρα από τα πολιτικά σύνορα.
Να που χρειάζεται και λίγος λαϊκισμός, ειδικά αν όσοι τον μάχονται μισούν το λ α ϊ κ ό, τον ηγέτη που χορεύει στα μπουζούκια- πρέπει να πηγαίνει μόνο σε …όπερες, που ξέρει πως χτυπάνε στην πλάτη τον ψηφοφόρο. Ο λαός που εξαπατήθηκε γνώριζε από πριν την απάτη, αλλά χρειάζεται στη ζωή και λίγο …παραμύθι.
Πάνω από όλα, ακόμα και στην κρίση, ο κόσμος χρειάζεται χαμόγελο. Είναι αυτό που έχει ο Τσίπρας, ηλεκτρικό ή μπαταρίας. Που δεν είχε ο ΓΑΠ, δεν είχε ο ξυνισμένος Σαμαράς, δεν έχει ο καημένος ο Σταύρος, η Φώφη- είναι πάνυα άκαιρο, η Ζωή. Η τελευταία όπως και ο Κυριάκος, έχουν συλληφθεί να γελάνε μόνοι τους, ανησυχητικό πολύ. Γιατί όλο το μυστικό δεν είναι στο να γελά ένας ηγέτης, όσο να μεταδίδει αυτό το γέλιο, έστω ένα χαμόγελο- που στον Τσίπρα καμμιά φορά γίνεται το …χαμόγελο του παιδιού- που όμως ωριμάζει.
Πιθανόν αυτό το χαμόγελο, χαμόγελο σαρκαστικό ή σαρκοβόρο- χαμόγελο …έχιδνας, το «αθώο» χαμόγελο ενός προδότη είναι που σώζει. Που διαχωρίζει την εξουσία από την γελοιότητα. Που αν μεταδοθεί καθιστά τους «απατημένους» συνένοχους. Γιατί δεν είναι πως είμαστε όλοι απατημένοι ή αυτοεξαπατώμενοι. Είναι που θέλουμε -φευ- να απατηθούμε και πάλι.
Πιθανόν το χαμόγελο να κρύβει μια βαθιά κατάθλιψη. Ίσως αυτό να είναι το στοιχείο που μας ενώνει. Κι αν Τσίπρας, όπως ιδιαίτερα ο Ανδρέας, προκαλεί συναισθήματα γοήτευσης-απογοήτευσης, αν δεν υπήρχε στη πολιτική ζωή, θα τον καλούσαμε να έρθει, να αναλάβει π.χ. την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ -γιατί από καιρό αυτό έχει κάνει, αλλά δεν του φτάνει.
Κι αν φύγει, όπως έχει περίπου προαναγγείλει, φοβάμαι πως θάναι πολλοί αυτοί που θα τον καλέσουν να γυρίσει και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου