Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

Διάκριση των εξουσιών ή μήπως κράτος δικαστών;-Μαρία Μπαλάφα









 




















Ο Τάσος Θεοφίλου και πρωτόδικα είχε αθωωθεί, έφτασε όμως ν' αντιμετωπιζει τα ισόβια ύστερα από εισαγγελική έφεση, όταν δεν τον είχε αναγνωρίσει κανένας από τους μάρτυρες και όταν όλο το κατηγορητήριο στηρίχθηκε σε DNA που βρέθηκε σε καπέλο χωρίς όμως το καπέλο να είναι μεταξύ των αντικειμένων που βρέθηκαν στο σημείο του συμβάντος. Ο Τάσος Θεοφίλου βίωσε πέντε μαρτυρικά χρόνια. Διπλά μαρτυρικά γιατί δεν έπαψε να υποστηρίζει τις αξίες και τις πεποιθήσεις του και να ταυτόχρονα να υπερασπίζεται την αθωότητά του.
Ο Τάσος Θεοφίλου ήταν αθώος από την πρώτη μέρα της σύλληψής του, αλλά για πέντε χρόνια - πέρα από το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους - στελέχη της αντιτρομοκρατικής και δικαστές έκαναν καριέρα, δικαιολογούσαν τα μισθά, έπαιρναν προαγωγές, διαβατήριο κοινωνικού στάτους στο μικρόκοσμό τους από τον εγκλεισμό του.
Ο Τάσος Θεοφίλου σήμερα και η Ηριάννα στις 17 Ιουλίου κρίνονται αθώοι για κάτι που δεν έκαναν. Και όχι όσο μεγαλόψυχοι κι αν είναι οι ίδιοι, αυτό δεν είναι μια νίκη του νομικού πολιτισμού γιατί εδώ και χρόνια έχει αντιστραφεί το πυρηνικό δόγμα του δικαιακού μας συστήματος. Και μπορεί σήμερα να βρέθηκαν τρεις δικαστές που αντιστάθηκαν και απέτρεψαν "την επιδιωκόμενη μετατροπή του ποινικού δικαίου από δίκαιο αποδείξεων σε δίκαιο ενδείξεων και κυρίως «δίκαιο» υποδείξεων", αλλά αυτό δε συνέβη μόνο γιατί είχαν ορθή κρίση, αλλά γιατί η κρίση τους επηρεάστηκε - πιέστηκε - διευκολύνθηκε (όποιο ρήμα και να επιλέξουμε) από το κύμα συμπαράστασης που εκπροσωπεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Από καταβολής του δικαιακού συστήματος οι βασικές αρχές για την απονομή της δικαιοσύνης είναι το γράμμα του νόμου και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Η Δικαιοσύνη όμως δεν μας τα λέει καλά. Όχι μόνο στις περιπτώσεις διώξεων φρονηματικού χαρακτήρα , αλλά σε πολλές περιπτώσεις που αντιβαίνουν στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Και μπορεί η σχετικοποίηση να μην είναι δόκιμη, αλλά τι να κάνουμε οι περιπτώσεις είναι εξόφθαλμες πια. Από τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου που δε νομολογούν κόντρα στο εργατικό δίκαιο απλά, αλλά έρχονται αντιμέτωπες με το κοινό αίσθημα, μέχρις τις αποφάσεις του ΣτΕ για το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, τους φορολογικούς ελέγχους, τους διευθυντές των σχολείων, του Ελεγκτικού Συνέδριου για τους συμβασιούχους των ΟΤΑ που έρχονται αντιμέτωπες και με τη λογική.
Η υποστήριξη της διάκρισης των εξουσιών είναι νομοτελειακή και ανελαστική υπό την προϋπόθεση όμως ότι μία εξουσία δεν παίρνει το ρόλο κάποιας άλλης με διάφορα προσχήματα. Το τελευταίο διάστημα όποια προοδευτική αλλαγή και μεταρρύθμιση επιχειρούν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία ως λαϊκή επιταγή έρχεται αντιμέτωπη με την κρίση των υπεράνω δικαστών. 
Εκεί που αποτυγχάνει η αντιπολίτευση, το μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο, να επηρεάσει τις εξελίξεις εμφανίζεται μια απόφαση ακυρωτικού χαρακτήρα κόντρα στη λαϊκή επιταγή, στο κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία, οι πράξεις και τα πεπραγμένα τους, μπαίνουν υπό την κρίση - με συνταγματική κατοχύρωση - του καθολικού υποκείμενου που ονομάζεται λαός. Όχι όμως και οι πράξεις της δικαστικής εξουσίας που επαφίονται στην αυτορύθμιση. 
Ο μόνος τρόπος του κοινωνικού ελέγχου είναι να μιλάμε, να βρισκόμαστε σε εγρήγορση, να συσπειρωνόμαστε γύρω από το αίτημα. Να γίνουμε συλλογικά επισπεύδοντες με τους - κατά Σαρτρ - όλους τους τρόπους ώστε να πιέσουμε, να επηρεάσουμε ή στην τελική να διευκολύνουμε εκείνους τους δικαστές που αντιστέκονται. 
Η δικαιοσύνη πρέπει να καθαρίσει τα του σπιτιού της, ας βάλουμε ένα χεράκι. Σε αντίθετη περίπτωση δικαστές θα κάνουν καριέρα, θα δικαιολογούν τα μισθά, θα παίρνουν προαγωγές, διαβατήρια κοινωνικού στάτους στο μικρόκοσμό τους κόντρα στο κοινό περί δικαίου αίσθημα εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, των καναλαρχών, της ολιγαρχίας, του Σημίτη και του Μαρινάκη. 
Γιατί όπως πρόσφατα σημείωσε στα social media φίλος “Φταίει που είναι τυφλή. Γιατί αν έβλεπε, θα είχαμε άλλο κράτος”.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου