Ελεύθερος και μάγκας Αν ο κάθε Καρυπίδης τρώει και πίνει και το κράτος τον ενθαρρύνει στοργικά να μην πληρώνει τους εργαζόμενους, τότε έχουμε κράτος Καρυπίδη. Και με τέτοιο κράτος, ή θα συγκρουστείς μετωπικά, ή θα γίνεις κι εσύ τέτοιος

https://left.gr/news/eleytheros-kai-magkas

Θανάσης Καρτερός

Άκουσα τον Νεφελούδη στον ρ/σ Στο Κόκκινο, και μου σηκώθηκε η τρίχα. Ο διαβόητος Καρυπίδης, ιδιοκτήτης αλυσίδας σούπερ μάρκετ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλων επιχειρήσεων, χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής του στους είλωτες που απασχολούν τα μαγαζιά του. Χρωστάει δεκάδες εκατομμύρια στα ασφαλιστικά ταμεία. Και παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά κυκλοφορεί και μάγκας. 

Κάνει επενδύσεις, αγοράζει ιστορικές ποδοσφαιρικές ομάδες, εμφανίζεται ως δημόσιο πρόσωπο και κοινωνικός παράγων.

Δεν νομίζω ότι τον απασχολεί ιδιαίτερα πώς πορεύονται, πώς ζουν, τι τρώνε, και πώς πληρώνουν το ενοίκιό τους οι εκατοντάδες όμηροι της δικής του επιχειρηματικής μαγκιάς.

 Αν τον απασχολούσε, θα έκανε κάτι για να κόψει τον γόρδιο δεσμό, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο. Τον απασχολεί περισσότερο η διαιτησία στο ποδόσφαιρο, αν θα ανέβει ή όχι, ή αν θα μείνει στην πρώτη εθνική η ομάδα του, αν θα τα καταφέρει να περάσει τις απόψεις του για κάθαρση στη σούπερ λιγκ -τέτοια πράγματα. 

Αυτά είναι τα βάσανά του, κι όχι τα βάσανα που προκαλεί σε άλλους.

Το σύστημα, σου λέει ο άλλος. Καλώς, και γαμώ το σύστημα. Αλλά μια εργαζόμενη οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Απλήρωτη, και γι’ αυτό απελπισμένη. Και μια φίλη της αναρτά στο Διαδίκτυο λίγες λέξεις για το δράμα της συναδέλφου της, περιγράφοντας με μελανά χρώματα τις ευθύνες του κράτους. Του κράτους, μάλιστα.

 Γιατί δεν είναι δουλειά του κάθε εργαζόμενου να ξεχωρίζει τις ευθύνες της Δικαιοσύνης, της εφορίας, της αστυνομίας, ή της αγορανομίας. 

Κράτος είναι όλα μαζί. Και το κράτος δεν προστάτεψε μια ευάλωτη γυναίκα από τον μάγκα που την υποχρέωνε να δουλεύει χωρίς να πληρώνεται.

Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του Νεφελούδη, της Αχτσιόγλου, ή του Τσίπρα. Δυστυχώς δεν έχω και καμιά καλή συμβουλή για το πώς να υποχρεώσουν το κράτος να γίνει κράτος για τους άνεργους, τους πένητες, τους απλήρωτους. 

Αλλά να βλέπουμε την αλήθεια, τουλάχιστον. Αν ο κάθε Καρυπίδης τρώει και πίνει, ενώ έχει μια μεραρχία σκλάβους, και το κράτος τον ενθαρρύνει στοργικά ότι δεν είναι βλαπτικό για κείνους να μην τους πληρώνει, τότε έχουμε κράτος Καρυπίδη. 

Απελπισίας των πολλών και ασυδοσίας των λίγων. Και με τέτοιο κράτος, ή θα συγκρουστείς μετωπικά, ή θα γίνεις κι εσύ τέτοιος...