Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και οι ταυτότητες του Χριστόδουλου-[Μια αφύσικη συμμαχία χωρίς αρχές]-Oταν ένας νεοφιλελέ κριτικάρει τον Δράκουλα

https://roides.wordpress.com/2017/06/03/3jun17/

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2000,

 ο Υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος δήλωσε το αυτονόητο, πως δηλαδή το θρήσκευμα αποτελεί ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και η αναγραφή του στην αστυνομική ταυτότητα έρχεται σε αντίθεση με νόμο που ίσχυε από το 1997. 

Να σημειώσω εδώ πως η πίστη των Χριστιανών εκδηλώνεται μέσα από τα έργα τους, γιατί όπως λέει ο αδελφόθεος Ιάκωβος «πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστίν». 

Όχι μόνο λοιπόν με αναγραφή στις ταυτότητες δεν πρέπει να ευτελίζεται η πίστη, αλλά ούτε και με δημόσιες προσευχές, που τόσο τις συνηθίζουν οι υποκριτές με τα επιδεικτικά τους σταυροκοπήματα για ψύλλου πήδημα: «όταν προσεύχη ουκ έση ώσπερ οι υποκριταί ότι φιλούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών εστώτες προσεύχέσθαι όπως αν φανώσιν τοις άνθρώποις». 

Τα όσα επακολούθησαν μετά την φαρισαϊκή επινόηση του Χουντόδουλου, θύμισαν την παράνοια μιας τριτοκοσμικής κατάστασης.

Η υπόθεση των ταυτοτήτων, απέδειξε πως ένας δημαγωγός μπορεί να δημιουργήσει ζήτημα εκ του μη όντος, ξεσηκώνοντας τα στίφη των αφελών, των αμαθών και των πονηρών σε πόλεμο κατά των ανεμόμυλων. 

Οι «Χριστιανοί» της κρατικής και εθνικής Εκκλησίας της Ελλάδας, που τίποτα από τις πράξεις τους δεν έδειχνε αυτήν τους την ιδιότητα, θέλησαν να φαίνονται τέτοιοι μέσω της αστυνομικής ταυτότητας. Είχαν την ελπίδα πως ο θυρωρός του παραδείσου θα αγνοούσε τις αθλιότητες του βίου τους και θα τους επέτρεπε την είσοδο βασιζόμενος στην βεβαίωση του Χωροφύλακα. 

Η παραπομπή, μετά την εκλογική νίκη της Ν.Δ το 2004,  της υπόθεσης από τον εμπνευστή της Χριστόδουλο και από τον αρχηγό της σημερινής καραμανλικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, τον σύζυγο της ιατρού (εκ νηπιαγωγών), στις ελληνικές καλένδες, απέδειξε τα κίνητρά τους. 

Η κραυγαλέα απάτη που διέπραττε ο Καραμανλής τζούνιορ, όταν έσπευδε συν γυναικί να υπογράψει κάτω από τις κάμερες, θεωρήθηκε απόλυτα φυσιολογική και δεν προκάλεσε σοβαρή αντίδραση από το ΠΑΣΟΚ ή την Αριστερά που δεν μπήκαν στον κόπο να τον ξεμπροστιάσουν όταν ως πρωθυπουργός παραβίασε τόσο πρόστυχα την ίδια την υπογραφή του. 

Ούτε δημοψήφισμα διεξήγαγε, ούτε τον νόμο άλλαξε και κανείς από τα εκατομμύρια των ενυπόγραφα δηλωμένων πιστών δεν διαμαρτυρήθηκε

Αν αυτοί (μερικοί από το ΠΑΣΟΚ και από τον ΣΥΝ κυρίως) που τόσο ατελέσφορα υπερασπιζόντουσαν με μισόλογα τις άθρησκες ταυτότητες (μερικοί δήλωναν και «πιστοί»), αποφάσιζαν να πουν τι υπέστησαν από την Ορθοδοξία οι αντίπαλοί της, θα μετέφεραν την συζήτηση επί της ουσίας. 

Χρειαζόταν όμως αρετή και τόλμη. Θα μπορούσαν, αν παρακολουθούσαν τα διεθνή γεγονότα, που στην Ελλάδα αποσιωπούνται,  να επικαλεστούν την θυσία του Καθολικού επισκόπου του Φαιζαλαμπάντ Ιωάννη Ιωσήφ (βλ. «Religion to be named on national id card minorities protest change…» & «Remembering Bishop John Joseph of Pakistan»).

Ο Πακιστανός Ιεράρχης αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε τον Μάη του 1998 διαμαρτυρόμενος για την υποχρεωτική αναγραφή του θρησκεύματος που πέτυχαν οι χριστοδουλικοί του Πακιστάν να ψηφιστεί το 1992, επιδεινώνοντας έτσι την καταπίεση της  καθολικής μειονότητας και για τον νόμο περί βλασφημίας που είναι πολύ αυστηρότερος ακόμη κι από από αυτόν που με επιμονή διατηρεί το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ (και εφαρμόστηκε για τελευταία φορά με απαίτηση του χιτλερικού Χρήστου Παππά) και έχει γίνει αφορμή για θανατικές εκτελέσεις πολλών χριστιανών. 

Με την ευκαιρία, παραπέμπω και στη δήλωση του δικηγόρου Χ.Γραμματίδη του νεαρού που καταδιώχτηκε τόσο άδικα και τελικά «απαλλάχτηκε» με το εφεύρημα της παραγραφής: ««Οι διατάξεις του Ποινικού Κώδικα

Συγκέντρωση κατά των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων με τον Ναζιστή Χ. Παππά (7.2.2016).

περί προσβολής των θείων περιορίζουν αθέμιτα την ελευθερία της έκφρασης και πρέπει να καταργηθούν….η κυβέρνηση δεν πρέπει μετά από αυτήν την ευτυχή κατάληξη να θεωρήσει ότι απαλλάχθηκε από την ευθύνη να καταργήσει τα άρθρα αυτά» (3.3.2017, Γ.Μπασκάκης, «Εφ.τ.Συντακτών»).

Εκτός από το μέγιστο μέρος της ΝΔ (όχι η Ντόρα και ο Κυριάκος, ούτε η Μαριέτα Γιαννάκου και ο συνεργαζόμενος Στ.Μάνος), τα κόμματα «Χρυσή Αυγή», «Πρώτη Γραμμή», «Ελληνικό Μέτωπο», «Εθνική Συμμαχία» του εκβιαστή Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, «Λάος», «Ελληνορθόδοξο Κίνημα Σωτηρίας», το κίνημα Χουντόδουλου στήριξαν και προσωπικότητες όπως η Μοσχολιού η Άντζελα Δημητρίου, οι Κοινούσης και Γκλέτσος (αργότερα ανένηψε και προσεχώρησε στο ΚΚΕ), η θεούσα Λουκά, η Δήμητρα Λιάνη και η Ζωζώ Σαπουντζάκη.  

Το Αγγλικό περιοδικό «New Statesman», δημοσιεύσε τότε σε ανταπόκριση: «Οι Έλληνες Αγιατολάχ έχουν τρελαθεί» («Ελευθεροτυπία», 24-8-2000). 

Από το πλήθος των αντιδράσεων ξεχωρίζω αυτήν του Δ.Καστάνια, πολίτη του κόσμου, πολεμιστή του «Αβέρωφ» και του «Κουντουριώτη», ταξιδευτή σε 30 χώρες της Ασίας και της Αφρικής, μάχιμου στελέχους των «Γιατρών χωρίς σύνορα» και της «SOS παιδί», ο οποίος αρνήθηκε -μόνος μεταξύ των πολλών-να πάρει τον Οκτώβριο του 2002 το μετάλλιο που ο Χουντόδουλος έδωσε σε επιζώντες Αιγυπτιώτες πολεμιστές: «..είχαμε φίλους και γειτόνους, Αιγύπτιους, Ιταλούς, Ισραηλίτες, Γάλλους, Άγγλους, Λιβανέζους, Ινδούς, Κινέζους……Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τον άνθρωπο……Είναι μια διαμαρτυρία στο αίτημά σας όσον αφορά τη διάκριση των ανθρώπων, με την εγγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Θα επρόδιδα τον εαυτό μου» («Κ.Ελευθεροτυπία», 3-11-2002).

Ο Κώστας Μητσοτάκης, διέπραξε το βαρύτατο ατόπημα να συνταχθεί με το συρφετό των «Χριστιανών» της αστυνομικής ταυτότητας. 

Αν για τον μικρό Καραμανλή η πράξη αυτή ήταν απόλυτα σύμφυτη με την λαϊκοδεξιά πολιτική του αντίληψη, στην περίπτωση του Μητσοτάκη, δεν αντιστοιχούσε ούτε στην πολιτική του πορεία, ούτε στη φιλελεύθερη αστική του ιδεολογία, ούτε στην προσωπικότητά του η συστράτευση στο πλευρό ενός τόσο ανάξιου λαϊκιστή ακροδεξιού Αρχιεπισκόπου, συνεργάτη της Χούντας για τη διεκδίκηση ενός τόσο αντιευρωπαϊκού και αντιευαγγελικού αιτήματος, που παρέπεμπε σε ισλαμικές Θεοκρατίες.

 Δεν διάβασα μέχρι τώρα στις γνωστές υμνολογίες που εχθροί (κυρίως) και φίλοι ανέμελψαν στον νεκρό λέξη για την υπόθεση. 

Γι’ αυτό αναγκάζομαι να την θυμίσω σε όσους μας διαβάζουν, όχι για να μειώσω την προσωπικότητα του μακαρίτη, αλλά για την ιστορική αλήθεια, που τόσο εύκολα ξεχνιέται σε αυτό το Βασίλειο της Υποκρισίας και για την επιβεβαίωση πως ο μεγάλος αυτός πολιτικός, ήξερε πολύ καλά και την τέχνη να κάνει και μοιραία λάθη.