ε
Ποια σχέση έχουν, ή θα μπορούσαν να έχουν, ο Γιόζεφ Σβέικ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;
Ο βετεράνος Γιόζεφ Σβέικ είναι ο ήρωας του σατυρικού μυθιστορήματος του συγγραφέα Γιαροσλάβ Χάζεκ «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» (νομίζω πως τον υποδύθηκε με μεγάλη επιτυχία ο αείμνηστος Μίμης Φωτόπουλος). Έναν αφελή Τσέχο που κατατάσσεται στον στρατό για να πολεμήσει για την πατρίδα του (ή μάλλον για τη χώρα στην οποία ανήκει η πατρίδα του, την Αυστροουγγαρία).
Ο γηραιός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι πραγματικό πρόσωπο: ο πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, θιασώτης της γερμανικής Ευρώπης και οπαδός του τιμωρητικού προτεσταντισμού.
Ο Σβέικ εκτελεί τα καθήκοντά του με τέτοιο ζήλο και φανατισμό που αρκετοί αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει: ή ο Σβέικ είναι ανόητος ή ετοιμάζει κάποια προβοκάτσια εις βάρος του αυστροουγγρικού στρατού. Το μυθιστόρημα δεν δίνει απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα γιατί σε κάποιο σημείο διακόπτεται.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών μοιάζει με τον καλό στρατιώτη της μεγάλης αυτοκρατορίας; Η σημερινή χριστιανοδημοκρατική ηγεσία του Βερολίνου επιδιώκει τη γερμανική Ευρώπη, δηλαδή μια νέα αυτοκρατορία.
Ο καλός στρατιώτης Σόιμπλε επινοεί τα πιο απίθανα σενάρια για να πετύχει τους σκοπούς του. Στη Γερμανία έχει στηθεί, άλλωστε, μια οργανωμένη προπαγάνδα για τους κακομαθημένους Έλληνες που έχουν εδραιώσει την καλοπέρασή τους στα δανεικά κι αγύριστα που αποσπούν από τον Γερμανό φορολογούμενο.
Ο καλός μας Σόιμπλε έδωσε τα ρέστα του στο πρόσφατο Eurogroup με το πονηρό του σενάριο το οποίο δεν είχε παρουσιαστεί πριν από τις Βρυξέλλες. Όλη του η πρεμούρα ήταν -και είναι- να μετακινηθεί ο χρόνος της λύσης του ελληνικού προβλήματος μετά τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές.
Μα -αναρωτιέται κανείς- ήταν δυνατό να γίνει δεκτή μια τέτοια πρόταση από την ελληνική κυβέρνηση; Μπορεί να ήταν αφελής ο Σβέικ του Χάζεκ, αλλά ο Σόιμπλε δεν είναι. Ο πρώτος δεν μπορούσε ούτε καν να βλάψει την αυτοκρατορία που υπηρετούσε. Ο δεύτερος, είναι πιθανό να καταστρέψει την πατρίδα του και την Ευρώπη. Όχι λόγω προβοκάτσιας, αλλά λόγω αλαζονείας και υπερβολικής αυτοπεποίθησης όσον αφορά τη δύναμη της Γερμανίας. Θα μου πείτε, αυτό δεν είναι αφέλεια; Ή μήπως οποιαδήποτε χώρα θα μπορούσε να αποδεχτεί αυτή την κατάφωρη και με προκλητικό τρόπο αδικία;
Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η συμπεριφορά της Γερμανίας δεν άλλαξε και πολύ εδώ και αρκετά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε την παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμα ψήφου στην Ευρωζώνη. Το αμάρτημα της χώρας μας, για το οποίο έπρεπε να πληρώσει, ήταν η υπερχρέωσή της. Όπως στις φυλακές των ΗΠΑ οι κρατούμενοι δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, έτσι και στην Ευρωζώνη όσοι παραβιάζουν τους κανόνες αποκλείονται από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Άλλωστε ο εξαναγκασμός της Ελλάδας να επωμιστεί σχεδόν μόνη της το μεγάλο κύμα των προσφύγων εμπεριέχει επίσης το στοιχείο της τιμωρίας, αλλά δείχνει και κάτι άλλο: τη μειωμένη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Ο καλός στρατιώτης Σόιμπλε θα συνεχίσει τη θητεία του στην ίδια γραμμή και με τον ίδιο ζήλο. Ο Γιόζεφ Σβέικ, που δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε, θα συνέχισε μάλλον τον ρόλο του ανόητου και εμμονικού φαντάρου, πιστού στην αυτοκρατορία.
Το σενάριο του κυρίου Σόιμπλε, όμως, έχει ένα τέλος που είναι γνωστό.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να πάει πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου