Δυστυχώς δεν προκαλεί πλέον καμία έκπληξη το γεγονός ότι η ιστορική «Καθημερινή» της Ελένης Βλάχου, ως ναυαρχίδα του ομίλου Αλαφούζου, δεν αρκείται στις επιθέσεις κατά της (κυβέρνησης της) Αριστεράς και στην υποστήριξη των κάθε είδους «κινημάτων κατσαρόλας», αλλά έχει αναλάβει να αποκαταστήσει την... τιμή της χούντας!
Φυσικός αυτουργός ο «καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale», πνευματικός γκουρού της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, Στάθης Καλύβας, ο ίδιος που ενοχοποίησε την Εθνική Αντίσταση νομιμοποιώντας τους ταγματασφαλίτες της Κατοχής.
«Η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα. Ίσως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία. [...] Ίσως πάλι γιατί, χωρίς αυτήν, ο πολιτικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός της χώρας να είχε απαιτήσει πολύ πιο μακρόχρονες και επίπονες διαδικασίες» έγραψε ανερυθρίαστα στο τελευταίο του πόνημα στη φιλόξενη «Καθημερινή» με τίτλο «Μια παράδοξη κληρονομιά»!
Η προσβολή της μνήμης των νεκρών της επταετίας και των βασανισθέντων στα κολαστήρια του χούντας είναι το λιγότερο... Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, το άρθρο είναι γεμάτο από ακόμα χειρότερες διατυπώσεις:
«Παρά τις αυταρχικές (σ.σ.: πώς του ξέφυγε;) πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής. Η κοινωνία του 1974 μικρή σχέση είχε με αυτή του 1964» γράφει! Και αλλού: «Μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του '67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του '74».
Το αποκορύφωμα: «Το πραξικόπημα περιγράφεται συχνά ως μια απόπειρα των σκληροπυρηνικών στοιχείων της Δεξιάς να διακόψουν την επίπονη πορεία της μετεμφυλιακής Ελλάδας προς την υιοθέτηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού μοντέλου.
Υπήρχε όμως εναλλακτική διαδρομή και ποια θα ήταν αυτή; Μια πειστική αντίληψη διαβλέπει στην αδυναμία των πολιτικών ελίτ να λειτουργήσουν συναινετικά στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 το βασικό αίτιο της εκτροπής. Στη λογική αυτή, ο ομαλός εκδημοκρατισμός ήταν ανέφικτος την εποχή εκείνη για μια σειρά λόγων και, επομένως, το πραξικόπημα ήταν αναπόφευκτο, αλλά επίσης συνιστούσε εκ των πραγμάτων τον πιο πιθανό δρόμο προς τη δημοκρατία»!
Τα γραπτά του κ. Καλύβα έχουν διαχρονικά έναν κοινό παρανομαστή, πέραν της απέχθειας για την Αριστερά: Την αντίληψη ότι ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας -τον οποίο ταυτίζει με το «δημοκρατικό μοντέλο»- περνά μέσα από τον ακροδεξιό ολοκληρωτισμό.
Οι λαλίστατοι της Ν.Δ. θα νιώσουν την ανάγκη να ψελλίσει κάτι για αυτή την ύβρι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου