Κωνσταντίνος Ταχτσίδης: Μνημόνια και λιτότητα… η «Πρωτομαγιά» του φιλελέ H μεγαλύτερη μας ήττα, ως κοινωνία, είναι το ξεφύσημα ανακούφισης του μικροαστού όταν του δίνουν ελάχιστο χρόνο και στριμωγμένο χώρο για να επιβιώσει

 

http://www.altsantiri.gr/gnwmes/konstantinos-tachtsidis-mnimonia-ke-litotita-protomagia-tou-filele/

*** Την «τίμησαν», που λέτε, την εργατική Πρωτομαγιά, τα στελέχη της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη… με προτροπές για μεταρρυθμίσεις και ρεαλισμό. 

Λογικό. Είναι οι ίδιοι που κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και έκαναν κανόνα την εργοδοτική αυθαιρεσία. Οι ίδιοι που έκοψαν 11 φορές τις συντάξεις και έλεγαν πως αν δεν υπήρχε μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε. 

Οι ίδιοι (με προεξάρχοντα τον Β. Βενιζέλο) που μέσω του PSIκούρεψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και εμπνεύστηκαν τον ΕΝΦΙΑ. 

Οι ίδιοι που δήλωναν με καμάρι πως δε θα τους κλέψει τη δόξα των απολύσεων ο Τόμσεν και μέχρι και σήμερα, την τελευταία στιγμή, ήλπιζαν το ΔΝΤ να βαστήξει γερά και να περάσουν οι θέσεις των δανειστών για ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. 

*** Άλλωστε, χωριό που φαίνεται… αλαφούζο δε θέλει. Μια χαρά τα έλεγε ο εθνικός μας Μπάμπης: 

«Εκεί που έχει εντοπίσει την προσοχή του ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και προσωπικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ζητήματα των εργασιακών. Εκεί υπάρχει και η μεγάλη σύγκρουση με το ΔΝΤ… και μεταξύ μας, για το καλό όλων, ελπίζω το ΔΝΤ να κρατήσει αρκετά γερά. Να μην υποχωρήσει σε αυτό το θέμα (ομαδικές απολύσεις απαγόρευση των απεργιών). Θα είναι καταστροφή για τη χώρα και θα πάμε τη χώρα 30 χρόνια πίσω».

*** Την αλήθεια για το τι πραγματικά έγινε την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο αλλά και το πραγματικό νόημα των εργατικών αγώνων, αποκατέστησαν χθες Κυριακή στα social media, στελέχη της ΝΔ και της εξωκοινοβουλευτικής νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς.

*** Τουλάχιστον ο Τζήμερος -όπως και αρκετοί άλλοι που κυκλοφορούσαν προ κρίσης ως φυσιολογικοί άνθρωποι- δεν ντρέπεται να γράψει ακριβώς αυτά που πραγματικά πιστεύει και τα παραληρήματά του είναι πλέον απολαυστικά. Σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που πιστεύει ακριβώς τα ίδια με τους Τζήμερους αυτού του κόσμου, αλλά τα κρύβει επιμελώς. 

Μερικές φορές βέβαια, όπως διαβάζουμε και στο πρωτομαγιάτικο μήνυμά του, δεν μπορεί να συγκρατήσει το μίσος του για τον κόσμο της εργασίας και την αγάπη του για τον κορπορατισμό. Όλοι ξέρουν άλλωστε ότι οι εργάτες έδωσαν τους αγώνες και το αίμα τους… για τις «μεταρρυθμίσεις».

Ο απόλυτα φυσικός, ανεπιτήδευτος και… χυδαίος τρόπος του Κυριάκου Μητσοτάκη να ζητάει -ανήμερα της Πρωτομαγιάς- «μεταρρυθμίσεις» αλά ΔΝΤ, στο πρωτομαγιάτικο μήνυμά του, δείχνει το πραγματικό πρόσωπό του και όχι αυτό που μακιγιάρουν τα συστημικά ΜΜΕ και η στρατιά των επικοινωνιολόγων του.

*** Η αμηχανία που νιώθουν οι νεοφιλελέδες κάθε φορά, στην επέτειο της εργατικής πρωτομαγιάς, είναι παροιμιώδης. Μερικές φορές μπερδεύονται και μεταξύ τους, αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο μισούν τα εργατικά δικαιώματα, αλλά είναι και παντελώς αμόρφωτοι.

 ΥΓ. Επί του πιεστηρίου:

Έκλεισε λοιπόν η αξιολόγηση. Διαβάζοντας προσεκτικά την επαχθή συμφωνία στην οποία σύρθηκε σχεδόν εξευτελιστικά η κυβέρνηση, μπορεί ο οποιοσδήποτε να κατανοήσει πως η ΝΔ του Μητσοτάκη και του Άδωνη θα εφάρμοζε πάνω απ’ τα μισά νεοφιλελεύθερα, μισάνθρωπα μέτρα και χωρίς μνημόνιο… Από άποψη και χωρίς φυσικά τα -ελάχιστα- θετικά αντίμετρα. 

«Θα εφαρμόσουμε αμέσως αυτά που μας ζητάει η Τρόικα και ακόμα περισσότερα που δεν μας έχει ζητήσει», είχε δηλώσει πρόσφατα και απόλυτα αφοπλιστικά ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης.

Ανατριχιαστική είναι και η άποψη που έχει ο τομεάρχης Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης & Κοινωνικής Αλληλεγγύης (θου Κύριε), Γιάννης Βρούτσης, ο οποίος μαζί με τον Άδωνη Γεωργιάδη θα πρέπει να είναι απαρηγόρητοι σήμερα που δεν πέρασαν οι θέσεις του ΔΝΤ για ομαδικές απολύσεις. 

Όχι βέβαια ότι δεν ξέραμε τι πρεσβεύει:

*** Οι εργαζόμενοι σήμερα -και με κυβέρνηση αριστεράς- 131 χρόνια μετά την εργατική Πρωτομαγιά του Σικάγο, παραμένουν οι μεγάλοι χαμένοι… αποδεικνύοντας πως πλέον -περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν- η/οι πολιτική/οί είναι παντελώς αδύναμοι μπροστά στα συμφέροντα των «δυνατών» και των εχόντων.

Η μεγαλύτερή μας ήττα, ως κοινωνία, δεν είναι όμως η αποτυχία της πολιτικής να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους. Δεν είναι ότι αναθέσαμε τις ζωές μας επί 40 χρόνια στους κλέφτες των τζακιών, της οικογενειοκρατίας και τους σφετεριστές των κοινωνικών αγώνων. Ούτε που πιστέψαμε πως μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να νικήσει το τέρας.

Η μεγαλύτερη μας ήττα είναι ότι φτάσαμε να διεκδικούμε τα προφανή, που τα είχαμε για… δεδομένα.

H μεγαλύτερη μας ήττα είναι το ξεφύσημα ανακούφισης του μικροαστού όταν του δίνουν ελάχιστο χρόνο και στριμωγμένο χώρο για να επιβιώσει. Είναι η ανάγκη για να παρηγορούμε ο ένας τον άλλον. Το «πάει και αυτό». Το… «τι να κάνουμε ρε φιλαράκι, έτσι είναι ο κόσμος, δεν αλλάζει».