Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Mάνα Survivor!




















































Οι νυχτερινές στιχοµυθίες με την ενδεκάχρονη κόρη μου έχουν πλέον αποκτήσει μια αρρωστημένη κανονικότητα. 
Εγώ στον ρόλο μιας ημιπαράφρονος φράου Μπλούχερ που εμποδίζει το παιδί να απολαύσει αυτό που παρακολουθούν όλοι (;) οι συμμαθητές του στο Δημοτικό. 

Εκείνη στον ρόλο μιας στρατευμένης προεφήβου που θα παλέψει μέχρις εσχάτων. 
Ποια από τις δυο μας θα είναι η Survivor;


Προσωπικώς, δεν είμαι φαν του «Survivor». 

Δεν βρίσκω τίποτε το συναρπαστικό στο να παρακολουθώ επί τρίωρον, πεντάκις εβδομαδιαίως, μια παρέα από ξενηστικωμένα alpha males και females με κοιλιακούς six pack, τατουάζ και σταυρουδάκια να περνούν - με ένα διάλειμμα για αθλοπαιδιές - τον μισό χρόνο τους λιμπιζόμενα το «έπαθλο φαγητού» και τον υπόλοιπο μισό περιγράφοντας εν ανατριχιαστική λεπτομερεία την ηδονή από την κατανάλωσή του: 



«Ηταν θεϊκή στιγμή» έλεγε προ ημερών μια παίκτρια για το δικό της Εξκάλιμπερ: μια μακαρονάδα με κιμά και μπόλικο ψωμάκι «για το σμπρώξιμο».


Παρ' όλα αυτά, μου φαίνεται έως και διασκεδαστική αυτή η επέλαση ενός endurance ριάλιτι, το ότι μπαρ και γραφεία νεκρώνουν «γιατί στις 9 αρχίζει». 



Το «Survivor» είναι ο «Αγνωστος Πόλεμος» του ελληνικού κραχ (υπενθυμίζω ότι στη θρυλική σειρά των 70s, θέατρα και κινηματογράφοι έκλειναν τις Τετάρτες, ενώ δίδονταν προίκα κτήματα σε περιοχές που είχαν αναμεταδότη και «έπιαναν» τον συνταγματάρχη Βαρτάνη). Στο κάτω κάτω, κάθε τηλεοπτική γενιά δικαιούται το δικό της μερίδιο στο guilty pleasure (ακόμη και στο απόλυτο trash, για να ενθυμηθούμε το συλλογικό «κάψιμο» με «Big Brother», «Ερωτοδικείο» κ.ο.κ.).

Στο ντιµπέιτ αν είναι µνηµονιακό ή αντιμνημονιακό το «Survivor» ή αν επισύρει πολιτικές αναγωγές, προτιμώ να μην υπεισέλθω. 

Το ριάλιτι, όμως, είναι αναμφίβολα μια καλή αφορμή για να ανοίξει το ντιμπέιτ 
«Το παιδί μου και οι άλλοι». 

Μεγαλώνεις το τέκνο σου σύμφωνα με τη δική σου κοσμοθεωρία και αισθητική (έως ότου, βεβαίως, έρθει εκείνη η ώρα της καθολικής αποδόμησης των γονεϊκών τοτέμ). 
Εγώ, ως μη φαν του «Survivor», είναι λογικό να μην ενθαρρύνω (ή και να αποτρέπω) τα παιδιά μου από το να το βλέπουν. 

Ενέδωσα, βεβαίως, κάποιες φορές, χρησιμοποιώντας οικείες γονεϊκές πρακτικές απομυθοποίησης. Κάθισα π.χ. να το παρακολουθήσω μαζί τους κάποιες Κυριακές σχολιάζοντας και τρολάροντας δεόντως (π.χ. «Αυτός ο μαλλιαρός κύριος, αντί να τρίβει την καρύδα να έρθει να τρίψει το ταψί από το κυριακάτικο ψάρι...» κ.ο.κ.). 

Τα παιδιά χαχάνιζαν δήθεν ενοχλημένα· ομολογώ ότι απολαύσαμε κάμποσο ψυχαγωγικό family time. Εως εκεί μια χαρά.


Το πράγμα στράβωσε όταν το αίτημα «Να δω λίγο "Survivor"» έγινε εμμονή: «Μαμά, μπαίνω στο σχολικό και τα πρωτάκια, που κοιμούνται στις 11, μου λένε ποιος αποχώρησε» κ.ο.κ. Μαζί με κλάματα, γκρίνια, κατάργηση του καθιερωμένου μας διαβάσματος πριν από τον ύπνο, πρωινή κόπωση κ.ά. 



Μετά είδα τις μετρήσεις τις Nielsen (για το διάστημα 13/02-13/03 το ποσοστό των παιδιών ηλικίας 4-14 που έβλεπαν «Survivor» άγγιξε το 47,2%), διάβασα τη μαινόμενη ανακοίνωση των καθηγητών της Γ ' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και πληροφορήθηκα την επιδημία survivor «αθλημάτων» στο μάθημα της γυμναστικής.

Συµβουλεύτηκα µια φίλη µου ειδικό σε παιδιά και εφήβους. 

Μου είπε ότι το να βλέπουν μαθητές του δημοτικού «Survivor» είναι κατάφωρη καταπάτηση της παιδικότητάς τους γιατί «τα παιδιά έχουν δικαίωμα να βλέπουν υλικό κατάλληλο για την ηλικία τους» (και σε ωράριο κατάλληλο για την ηλικία τους, θα συμπληρώσω). 

Υπερασπίστηκε πλήρως το δικαίωμα να απομονώσεις τα παιδιά σου από αυτό «που κάνει όλη η Ελλάδα». 
«Κάθε οικογένεια έχει τις δικές τις αξίες. 
Πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό στα παιδιά και να επιχειρηματολογήσουμε... 

Μέσα από την αλήθεια, όμως, όχι μέσα από την αυθεντία, ότι όλοι οι άλλοι είναι trash και εμείς οι high».
Ως ενήλικοι, μου εξήγησε, ας βλέπουμε ό,τι θέλουμε. 
Ως γονείς, όμως, υπάρχει ανάγκη να επανεκπαιδευτούμε. 

Τέλος, μου κατέρριψε και το δημοφιλές επιχείρημα ότι το «Survivor» εκθέτει μια γενιά του καναπέ σε «νεανικά, καλογυμνασμένα σώματα». 
«Στα παιδιά πρέπει να μιλάς για ευεξία και άσκηση, όχι να εστιάζεις στην εμφάνιση».
Τελικά, «όποιος μένει πίσω, θα πρέπει να φτύνει αίμα!». 
Η γονεϊκότητα στην Ελλάδα του «Survivor» είναι σκληρό άθλημα.


* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου