Πολύ γλαφυρή η αποστροφή του Μελανσόν ότι "Αυτός δεν είναι Τσίπρας", δυστυχώς όμως για εκείνον, η μέχρι τώρα πορεία του αντί να αναδεικνύει τη ριζική του διαφορά με τον Έλληνα πρωθυπουργό, αποκαλύπτει περισσότερο τις ομοιότητες τους.
Για να μπορεί ο Μελανσόν να διεκδικεί αυτή τη στιγμή ακόμη και την προεδρία της Γαλλίας χρειάστηκε να βάλει πολύ νερό στο κρασί του.
Απομακρύνθηκε από το παραδοσιακό αριστερό πρόγραμμα με τις σαφείς αναφορές στην εργατική τάξη και τα συνδικάτα, απεκδύθηκε τα αριστερά σύμβολα για να ντυθεί την τρικολόρ γαλλική σημαία και να απευθυνθεί στο εθνικό ακροατήριο.
Εγκατέλειψε την ταξική ρητορική για να υιοθετήσει το λαϊκιστικό σχήμα των ελίτ εναντίον του λαού και στρογγύλεψε αρκετά τον πολιτικό του λόγο ώστε να γίνει αποδεκτός από τα μέινστριμ μήντια. Οι γενικόλογες πλέον θέσεις του παραπέμπουν στην παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και όχι σε κάποια ριζοσπαστική Αριστερά.
Όλα αυτά θυμίζουν έντονα την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι και το 2015 που κέρδισε τις εκλογές.
Ο Μελανσόν μοιάζει ήδη αρκετά στον Τσίπρα.
Και θα του μοιάσει ακόμα περισσότερο αν καταφέρει να εκλεγεί.
Όχι επειδή θα υποκλιθεί στην Γερμανία και τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως άφησε να υπονοηθεί ότι έκανε ο Τσίπρας. Η Γαλλία είναι αρκετά μεγάλη και ισχυρή για να υποταχθεί στις εντολές της Γερμανίας αν οι κυρίαρχοι της δεν το επιθυμούν. Αλλά γιατί το γαλλικό κεφάλαιο θα του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια.
Τι έχει να αντιπαραβάλει ο αριστερός ηγέτης απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Τι θα κάνει όταν τα επιτόκια των γαλλικών ομολόγων πάρουν την ανιούσα, το γαλλικό κεφάλαιο αρχίσει την επενδυτική απεργία, το κοινοβούλιο και το κράτος μπλοκάρουν κάθε πολιτική του;
Χωρίς κόμμα με μαζική επιρροή, χωρίς βουλευτές στο κοινοβούλιο που ψηφίζει τους νόμους, χωρίς κυρίως, μαζικό κίνημα να κοντράρει τις επιλογές των κέντρων εξουσίας, ο Μελανσόν θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να επιλέξει ανάμεσα στην παραίτηση ή την συνθηκολόγηση.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η συνθηκολόγηση είναι μακράν η πρώτη επιλογή σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αυτή ήταν και του Μιτεράν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε συνθήκες πολύ πιο ευνοϊκές.
Όταν λοιπόν ο Μελανσόν αποκηρύσσει τον Τσίπρα το κάνει επειδή τον κουβαλάει μέσα του. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το όριο της κοινοβουλευτικής αλλαγής που επιτρέπει το σύστημα και ο συσχετισμός δυνάμεων.
Πρόκειται για καθαρή άρνηση, έναν μηχανισμό άμυνας που επιχειρεί να προστατέψει τον Μελανσόν (και τους ψηφοφόρους του) από το τραυματικό γεγονός ότι ο φέρελπις ηγέτης είναι ήδη... Τσίπρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου