Ο Στ. Κασιμάτης σήμερα ζήτησε συγγνώμη για την αθλιότητά του εναντίον της Τ. Χριστοδουλοπούλου. Η συγγνώμη θα μπορούσε να είναι θετική, με την έννοια ότι οι αντιδράσεις έφεραν αποτέλεσμα και έτσι ο αρθογράφος (είτε αναγκάστηκε είτε τον ανάγκασαν είτε πείστηκε είτε για λόγους εντυπώσεων – δεν είναι αυτό το σημαντικό) ζήτησε συγγνώμη. Ωστόσο είναι διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο, που καμιά ικανοποίηση δεν προσφέρει• είναι άλλο ένα σκαλοπάτι της αθλιότητας. Ας τη διαβάσουμε: «Οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για το χθεσινό σχόλιο σχετικά με την Τασία Χριστοδουλοπούλου. Η επιτυχία ενός αστείου (διότι αυτή ήταν η πρόθεση) εξαρτάται πάντα από την ισορροπία του γέλιου και της ενόχλησης που προκαλεί. Όταν η ενόχληση επικρατεί, τότε το αστείο έχει αποτύχει και ζητάς συγγνώμη. Αυτό συνέβη και αυτό έκανα».
Με λίγα λόγια, ο Στ. Κασιμάτης συνεχίζει την αθλιότητα: δεν ζητάει συγγνώμη επειδή αντελήφθη ότι το σχόλιο βαθιά προσβλητικό/σεξιστικό/χυδαίο/άθλιο κ.ο.κ.• ούτε επειδή, έστω, αντελήφθη ότι προσέβαλε πολλούς και πολλές. Αλλά επειδή… ήταν περισσότεροι αυτοί που ενοχλήθηκαν από εκείνους που γέλασαν από το «αστείο».
Λες και η αθλιότητα είναι θέμα γκάλοπ. Θα μπορούσα να ξαναγράψω ως εξής το σχόλιό του, αντιστρέφοντάς το (έχω αλλάξει μόνο τρεις λέξεις, αυτές που έβαλα με αστεράκι): «Η επιτυχία ενός αστείου (διότι αυτή ήταν η πρόθεση) εξαρτάται πάντα από την ισορροπία του γέλιου και της ενόχλησης που προκαλεί. Όταν η ενόχληση *δεν* επικρατεί, τότε το αστείο έχει *επιτύχει* και *δεν* ζητάς συγγνώμη. Αυτό συνέβη και αυτό έκανα». Δηλαδή, αν επικρατούσαν τα γέλια και όχι οι διαμαρτυρίες, θα ήταν όλα μια χαρά και θα συνέχιζε απτόητος με άλλα τέτοια «αστεία». Μια τέτοια συγγνώμη ας μας λείπει• την επιστρέφουμε ως απαράδεκτη στον υβριστή.
ΥΓ. Μετά από όλο το σάλο, που δικαίως ξεσηκώθηκε, και μετά τη «μη συγγνώμη συγγνώμη» η διεύθυνση της «Καθημερινής» δεν πρέπει κάπως να τοποθετηθεί; Βέβαια, η δημοσίευση τέτοιων άρθρων και η σιωπή της είναι δηλωτικές της άποψής της.
Εικόνα:Ξυλογραφία του John Colier, 1773 (πηγή: https://collections.nlm.nih.gov/)
*το κείμενο είναι από την προσωπική σελίδα του Στρατή Μπουρνάζου στο facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου