Διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας στις Καθολικές χώρες

 Dora Makri

Μιας και το είχα πρόχειρο...

Διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας στις Καθολικές χώρες

Για πολλούς ορθόδοξους και ημιμαθείς πατέρες της Ορθοδοξίας , ο Καθολικισμός είναι κάτι σαν τον διάβολο κι ακόμα παραπέρα. 
Μετά το Σχίσμα , ο εχθρός διαμορφώθηκε, σχηματοποιήθηκε , πολεμήθηκε αλλά και έφταιξε για όλα τα δεινά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. 
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, τώρα.

Το θέμα είναι ο διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας.
Θα σας δώσω μερικά ενδεικτικά στοιχεία για το πότε οι καθολικοί προχώρησαν σε μία διαδικασία που άργησε υπερβολικά στη χώρα μας.
Και μάλιστα σε καθολικές χώρες όπου οποιαδήποτε επίσκεψη του Πάππα προκαλεί μαζικές συγκεντρώσεις, που θα ζήλευε κάθε πολιτικός. 

Δηλαδή, καμία σχέση δεν έχει η δύναμη και η δημοφιλία των θρησκευτικών καθολικών πατέρων με τον εν λόγω διαχωρισμό.

Ενδεικτικά σας αναφέρω κάποιες καθολικές χώρες , όπου ο διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας, διατυπώνεται σαφώς στο Σύνταγμά τους:

Μεξικό: 1857

Ουρουγουάη: 1918

Χιλή: 1925

Κούβα: 1901

Ισπανία: 1979

Στην τελευταία άργησε πολύ λόγω της σαραντάχρονης δικτατορίας του Φρανθίσκο Φράνκο ( 1939-1975) και το τρίπτυχο " Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια, αλλά οριστικοποιήθηκε στο Σύνταγμα του 1978 που ορίζει την ανεξιθρησκεία.

Το 1979 η Ισπανία υπέγραψε με το Βατικανό 4 συμφωνίες και με αυτές καθορίζει το πλαίσιο ανάμεσα στην καθολική Ισπανία και την θρησκευτική αρχή του Βατικανού. 

Με τον τρόπο αυτό οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι και η εκκλησία ανεξάρτητη.
Μάλιστα όποιος πολίτης ενδιαφέρεται μπορεί στη φορολογική του δήλωση να συμπληρώνει ένα ειδικό κουτάκι ότι επιθυμεί να συνεισφέρει στο κοινωφελές έργο της εκκλησίας. 

Μέχρι το 2006 η Εκκλησία και οι επιχειρήσεις της δεν πλήρωναν ΦΠΑ , όμως αυτό άλλαξε από τότε με ειδική ρύθμιση.
Τα κτήρια της Εκκλησίας, που θεωρούνται πολιτιστική κληρονομιά βρίσκονται κάτω από την προστασία του Κράτους και δεν πληρώνουν ΕΝΦΙΑ ( όχι όλα).

Η Εκκλησία λοιπόν διαχειρίζεται μόνη της τα οικονομικά της , πληρώνει τους δασκάλους θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που αφενός είναι υποχρεωτικά, αλλά ο πολίτης μπορεί να επιλέξει εναλλακτικό μάθημα.
Σχεδόν οι μισοί μαθητές δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να διδάσκονται θρησκευτικά.

 Η Εκκλησία πληρώνει τους μισθούς των ιερέων και των επισκόπων και διαχειρίζεται την περιουσία της -που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη-ως μία εταιρία.

Η Εκκλησία διαθέτει επίσης τα δικά της ιδιωτικά και πανάκριβα σχολεία σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αποτελούν γι αυτήν σημαντικό οικονομικό πόρο.

Δεν έχει καμία σχέση η όλη διαδικασία του διαχωρισμού αυτού με τη θρησκευτική πίστη, η οποία είναι απολύτως σεβαστή, αλλά με την οργάνωση της ίδιας της Εκκλησίας που σαφώς αποτελεί μία μεγάλη εταιρία.
Και ως τέτοια θα πρέπει να συνεισφέρει ή και να διεκδικήσει όπως κάθε άλλη εταιρία που φορολογείται σε ένα κράτος, όπως η Ελλάδα.

Ολα τα υπόλοιπα σπαραξικάρδια, που εμπλέκουν την πίστη, είναι για συγκεκριμένους σκοπούς.

Χαιρετίσματα από την Καθολικότατη Ισπανία.