Ήττα της κυβέρνησης ή ήττα της Δικαιοσύνης;-Σπύρος Σιδέρης

https://spirosesideris.wordpress.com/2016/10/27/ήττα-της-κυβέρνησης-ή-ήττα-της-δικαιοσ/

Independent Balkan News Agency LTD

Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης

Η πολυπόθητη απόφαση για το θέμα της Συνταγματικότητας του διαγωνισμού, για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας, εξεδόθη αργά το βράδυ της Τετάρτης, όπου σύμφωνα με «δημοσιογραφικές» πληροφορίες κρίθηκε αντισυνταγματικός.

Η αναμενόμενη απόφαση, που σύμφωνα με πληροφορίες του ΙΒΝΑ, είχε γίνει γνωστή η πρόθεση των μελών του ΣΤΕ από το μεσημέρι της Τρίτης, είχε σημάνει συναγερμό στο Μαξίμου. Την Τρίτη και την Τετάρτη νομικοί του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχαν σε αλλεπάλληλες συνεδριάσεις για να ετοιμάσουν εναλλακτικές προτάσεις στην περίπτωση, που για το Μαξίμου ήταν πλέον σίγουρο, ότι θα κρινόταν αντισυνταγματικός ο νόμος «Παππά».

Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που στην «ατυχή» εμφάνιση της Κυβερνητικής εκπροσώπου μετά τις διαρροές του αποτελέσματος από το ΣτΕ, ανακοινώθηκε ότι την Δευτέρα θα υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία.

Στην Κυβέρνηση ήταν έτοιμοι νομοθετικά για κάθε ενδεχόμενο κι όπως έχουμε γράψει από τον Μάρτιο, η κατάληξη της αδειοδότησης θα είχε βαρύνουσα σημασία για τις επόμενες κινήσεις του Πρωθυπουργού, είτε για ανασχηματισμό, είτε για εκλογές. Ένα σενάριο που έχει πλέον σοβαρές πιθανότητες στους σχεδιασμούς του Αλέξη Τσίπρα.

Το αφήγημα από την εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2015 και μέχρι σήμερα στηρίχτηκε σε δυο πυλώνες. Στην πάταξη της διαπλοκής, με στόχευση το τηλεοπτικό τοπίο και τους μιντιάρχες και την απομείωση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο.

Η σύγκρουση με τα μιντιακά συμφέροντα, πέρα από ουσιαστική, είχε και σημειολογική σημασία για την Κυβέρνηση. Η επιτυχής ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου και το τέλος της ανομίας, θα ήταν η πρώτη, στην πραγματικότητα, δέσμευση της κυβέρνησης που θα πραγματοποιούνταν.

Ο πόλεμος, κατά την Κυβέρνηση, απέναντι στο παλιό, στο διεφθαρμένο, στο συνδεδεμένο με την διαπλοκή και τα συμφέροντα ήταν εκ των πραγμάτων, το μόνο πεδίο όπου θα μπορούσε να στοχεύσει χωρίς την άδεια των πιστωτών.

Παρότι γνώριζε η Κυβέρνηση, ότι τα συμφέροντα, είχαν βαθιές ρίζες σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας, δεν περίμενε, όπως φάνηκε, ότι και οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης θα ήταν συντονισμένοι και εξαρτημένοι ίσως από την δύναμη των ισχυρών και του παλιού πολιτικού συστήματος. Δεν είναι κρυφό άλλωστε, ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η Αριστερά, θα είναι μια μικρή παρένθεση στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, που διορίζεται από τις Κυβερνήσεις, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη. Αναγκαστικά λειτουργεί τις περισσότερες φορές με το γνώμονα της προσωπικής ασφάλειας και ανέλιξης, παρά ως νομέας του Δικαίου. Λογικό κι ανθρώπινο να προστατευτεί κάποιος, έστω και δικαστής, όταν η αξιοκρατία δεν είναι πρωτεύουσα στην αξιολόγηση του έργου των δικαστών.

Όμως σε τόσο υψηλό επίπεδο απονομής δικαιοσύνης, θα περίμενε κανείς, ότι το περί δικαίου αίσθημα και η κοινωνική επιθυμία, θα συνυπολογίζονταν σ αυτού του είδους τις αποφάσεις. Το κατέστησε σαφές, αν και προσωπικά δεν θεωρώ ότι ήταν δόκιμο να το κάνει, η κυβερνητική εκπρόσωπος, το βράδυ της Τετάρτης στην ανακοίνωση της, ότι το ΣτΕ έβγαλε συνταγματικά νομοθετήματα που ήταν ενάντια στον λαό, ενώ συνομολόγησε με την συγκεκριμένη απόφαση στην ανομία του τηλεοπτικού τοπίου.

Σίγουρα δεν ευθύνεται μόνο η Δικαιοσύνη για την απόφαση της. Μεγάλη ευθύνη φέρει και ο Υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, που δρομολόγησε όλη την διαδικασία για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών καθώς θα έπρεπε να είχε προσέξει και διασφαλίσει την συνταγματικότητα του νομοθετήματος του.

Το ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, για την απόφαση του ΣτΕ, η μη συγκρότηση του ΕΣΡ κατήγαγε τον νόμο αντισυνταγματικό, δεν ρίχνει τις ευθύνες στην αξιωματική αντιπολίτευση που προσπάθησε και κατάφερε να μην συγκροτηθεί σε σώμα το ΕΣΡ. Η αντιπολίτευση δεν κυβερνά. Άλλος είναι ο ρόλος της και γι αυτό κρίνεται.

Η Κυβέρνηση, από δικά της λάθη, ηττήθηκε στην κυριότερη μέχρι στιγμής μάχη με την «διαπλοκή». Η Δικαιοσύνη για άλλη μια φορά, στάθηκε στο γράμμα του νόμου και δεν ερμήνευσε το πνεύμα του νόμου. Όταν η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρίνει την διαφορά ανάμεσα στο γράμμα και το πνεύμα του νόμου, η ήττα της είναι αναπόφευκτη. Και οι ήττες της Δικαιοσύνης, έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία.