Αντιπροεδρικά δόγματα-του Παντελή Μπουκάλα

https://left.gr/news/antiproedrika-dogmata

 Ε​​αν εισηγητής μιας ιδιότυπης πολιτικής γεωγραφίας, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης ισχυρίστηκε ότι «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου πεις πως είσαι κομμουνιστής, σε βάζουν φυλακή. 

Στην Ελλάδα γίνεται το αντίθετο».

Από πού άντλησε την πληροφορία του ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. δεν το γνωστοποίησε. 

Μια αυθεντία, άλλωστε, δεν οφείλει να τεκμηριώνει τα λεγόμενά της· τον λόγο της τον εκτιμά σαν ισότιμο της αληθείας, ακόμα κι όταν διαβεβαιώνει ότι στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανένας, η δε εξέγερση δεν ήταν παρά κατασκεύασμα των Αμερικανών.

Υπάρχουν σίγουρα κάποιες χώρες στην Ευρώπη που οι κυβερνήσεις τους απαγορεύουν τη λειτουργία κομμουνιστικών κομμάτων. Πρόσχημά τους το καταπιεστικό και αντιδημοκρατικό παρελθόν τους επί «υπαρκτού». Απαντούν δηλαδή αντιδημοκρατικά στην αντιδημοκρατία. 

Μολαταύτα, το «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου» ισχύει αποκλειστικά στην επικράτεια της φαντασίας ενός πολιτικού που, όσο ευφάνταστος κι αν είναι, δεν θα μπορούσε να υποθέσει ότι κάποτε θα γίνει ο κατεξοχήν τηλεοπτικός εκπρόσωπος ενός κόμματος που το αναθεμάτιζε για πολύ καιρό.

Αν ο κ. Γεωργιάδης ονειρεύεται έναν παράδεισο με τους αριστερούς κάθε απόχρωσης στη συνήθη κάποτε και στην Ελλάδα διαμονή τους, τα ξερονήσια, μόνο ο εξομολόγος του το ξέρει. Το βέβαιο είναι ότι με τις δηλώσεις του δεν προσέφερε ιδιαίτερα καλές υπηρεσίες στον πρόεδρό του. 

Και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επανερχόταν στο μοτίβο «δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς». Ενα μοτίβο που χρησιμοποιείται επίσης σαν ισότιμο της αληθείας, παρότι η κοινωνική και η πολιτική πραγματικότητα δεν το επικυρώνουν.

O κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί παρά να γνώριζε ποιον διάλεγε ως αντιπρόεδρό του, ποιες ιδέες πριμοδοτούσε με μια επιλογή σφόδρα αντίθετη στο σενάριο περί Κεντροδεξιάς. 

Μάλλον δεν αιφνιδιάστηκε λοιπόν από τον πολιτικό πρωτογονισμό των δηλώσεων του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος έσπευσε εκ των υστέρων να κολακεύσει το ΚΚΕ. 

Κι έφερε έτσι το κόμμα αυτό αντιμέτωπο και πάλι με το γνωστό στον χώρο του δόγμα, «αν σε επαινεί ο ιδεολογικός σου αντίπαλος, ψάξε να βρεις τι λάθος έκανες».

Θα ήταν πολιτικά άστοχο να υποτεθεί ότι τις απόψεις του αντιπροέδρου της Ν.Δ. δεν τις ασπάζονται άλλοι στον κομματικό του περίγυρο. 

Κατά βάθος ο τηλελαλίστατος πολιτικός κάλυψε με τα λεγόμενά του όλους εκείνους (στελέχη, μέλη, μιντιακούς υποστηρικτές) που επιμένουν να θεωρούν απρεπές, ανήθικο, αδιανόητο, ή σκέτα ανόητο, το γεγονός ότι οι πολίτες, με ελεύθερη βούληση και δύο φορές, επέλεξαν να αναθέσουν –υπό όρους, όπως πάντα– την κυβέρνηση σε κόμμα της Αριστεράς. 

Οχι της κομμουνιστικής βέβαια. 

Εκτός και πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις του κ. Κατρούγκαλου («εγώ είμαι κομμουνιστής») ή του Γερμανού αντικαγκελάριου κ. Γκάμπριελ, προ καιρού, πως η ελληνική κυβέρνηση «είναι εν μέρει κομμουνιστική».