Katerina Efthimiou
Απόφαση 1685/2013 της Ολομέλειας και απόφαση 2527/2013 της Ολομέλειας και πάλι. Με την πρώτη κρίθηκε συνταγματική η έκτακτη εισφορά που επιβλήθηκε με τον Ν. 3758/2009, με τη δεύτερη κρίθηκε συνταγματικό το τέλος επιτηδεύματος.
Και στις δύο περιπτώσεις, η Ολομέλεια του ΣτΕ παρέβλεψε καραμπινάτες αντισυνταγματικότητες
(παραβίαση της απαγόρευσης αναδρομικής φορολόγησης πέραν του έτους στην πρώτη περίπτωση, παραβίαση της απαγόρευσης επιβολής κεφαλικών φόρων στη δεύτερη).
Και στις δύο περιπτώσεις, η πλειοψηφία που έκρινε υπέρ της συνταγματικότητας χρησιμοποίησε διάφορες νομικές πιρουέτες για να αιτιολογήσει την κρίση της, πιρουέτες που ελπίζω κάποτε να διδάσκονται στις σχολές δικαστών σαν παράδειγμα προς αποφυγήν (και που για να δει κανείς πόσο αστείες είναι, αρκεί να διαβάσει τις σκέψεις της μειοψηφίας της κάθε απόφασης).
Και στις δύο περιπτώσεις σημειώθηκαν ορισμένα δικονομικά-διαδικαστικά παράδοξα: στην μεν πρώτη, το ΣτΕ (σε Ολομέλεια) ανέτρεψε όχι μόνο την αρχική απόφαση του Β' Τμήματος, αλλά και την παγιωμένη πρόσφατη *δική του* νομολογία (ανατρέχοντας σε παλιότερη νομολογία, τριάντα χρόνια πίσω).
Στη δε δεύτερη, παρόλο που ακολουθήθηκε η διαδικασία της πρότυπης δίκης και η αίτηση ακύρωσης δικάστηκε μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες από την κατάθεσή της, η Ολομέλεια καθυστέρησε δύο ολόκληρα χρόνια (!) να εκδώσει απόφαση, χρόνος που προφανώς αξιοποιήθηκε για το αναγκαίο μασάζ.
(παραβίαση της απαγόρευσης αναδρομικής φορολόγησης πέραν του έτους στην πρώτη περίπτωση, παραβίαση της απαγόρευσης επιβολής κεφαλικών φόρων στη δεύτερη).
Και στις δύο περιπτώσεις, η πλειοψηφία που έκρινε υπέρ της συνταγματικότητας χρησιμοποίησε διάφορες νομικές πιρουέτες για να αιτιολογήσει την κρίση της, πιρουέτες που ελπίζω κάποτε να διδάσκονται στις σχολές δικαστών σαν παράδειγμα προς αποφυγήν (και που για να δει κανείς πόσο αστείες είναι, αρκεί να διαβάσει τις σκέψεις της μειοψηφίας της κάθε απόφασης).
Και στις δύο περιπτώσεις σημειώθηκαν ορισμένα δικονομικά-διαδικαστικά παράδοξα: στην μεν πρώτη, το ΣτΕ (σε Ολομέλεια) ανέτρεψε όχι μόνο την αρχική απόφαση του Β' Τμήματος, αλλά και την παγιωμένη πρόσφατη *δική του* νομολογία (ανατρέχοντας σε παλιότερη νομολογία, τριάντα χρόνια πίσω).
Στη δε δεύτερη, παρόλο που ακολουθήθηκε η διαδικασία της πρότυπης δίκης και η αίτηση ακύρωσης δικάστηκε μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες από την κατάθεσή της, η Ολομέλεια καθυστέρησε δύο ολόκληρα χρόνια (!) να εκδώσει απόφαση, χρόνος που προφανώς αξιοποιήθηκε για το αναγκαίο μασάζ.
Διάλεξα επίτηδες αυτές τις δύο υποθέσεις διότι, σε αντίθεση με άλλες προβεβλημένες, δεν υπήρξε πότε *ούτε ένα* σοβαρό επιχείρημα υπέρ της συνταγματικότητας των διατάξεων που προσβάλλονταν.
Προσωπικά δυσκολεύομαι να καταλάβω πόσο πια πιο εξόφθαλμα αντισυνταγματικές ήταν οι διατάξεις του νόμου Παππά, συγκρινόμενες με τις διατάξεις των δύο εκείνων υποθέσεων.
Κι όμως, το ΣτΕ εκείνες βρήκε τρόπο να τις ξεπετάξει, κλείνοντας το μάτι στην τότε κυβέρνηση, και παραδόξως ελάχιστος ήταν ο ντόρος που ξεσηκώθηκε τότε για την υπόκλιση της δικαστικής εξουσίας στην πολιτική σκοπιμότητα -καμία σχέση δηλαδή με τώρα.
Προσωπικά δυσκολεύομαι να καταλάβω πόσο πια πιο εξόφθαλμα αντισυνταγματικές ήταν οι διατάξεις του νόμου Παππά, συγκρινόμενες με τις διατάξεις των δύο εκείνων υποθέσεων.
Κι όμως, το ΣτΕ εκείνες βρήκε τρόπο να τις ξεπετάξει, κλείνοντας το μάτι στην τότε κυβέρνηση, και παραδόξως ελάχιστος ήταν ο ντόρος που ξεσηκώθηκε τότε για την υπόκλιση της δικαστικής εξουσίας στην πολιτική σκοπιμότητα -καμία σχέση δηλαδή με τώρα.
Και βέβαια το επιχείρημά μου δεν είναι ότι, αφού το ΣτΕ έκλεινε το μάτι στην προηγούμενη κυβέρνηση, οφείλει να το κλείνει και σε τούτη για λόγους ισότητας. Αντιθέτως: η πάγια άποψή μου είναι ότι το ΣτΕ, και τα δικαστήρια γενικώς, οφείλουν να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα το Σύνταγμα και τους νόμους πέρα και πάνω από κάθε πολιτική σκοπιμότητα, *κάθε μα κάθε φορά*. Και έχω μεγάλο πρόβλημα όταν διαπιστώνω ότι αυτό το "κάθε μα κάθε φορά" δεν ισχύει.
Με δυο λόγια, αν θέλουμε το ΣτΕ να είναι ο συνταγματικός κέρβερος (κι εγώ το θέλω), τότε να είναι κέρβερος παντού και πάντα -όχι μία κέρβερος και μία γατάκι. Διότι, αν δεχτούμε αυτήν την επαμφοτερίζουσα στάση -και τη χειροκροτάμε κιόλας-, καταλήγουμε με ένα δικαστήριο που ερμηνεύει το Σύνταγμα αναλόγως με το αν του αρέσει η φάτσα (και τα κίνητρα) αυτού που το παραβιάζει κάθε φορά.
Και αυτό, να με συμπαθάτε όσοι αναφωνείτε πως "υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο", είναι μέγα πρόβλημα -μεγαλύτερο ίσως και από τις εκάστοτε κυβερνητικές παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης.
Με δυο λόγια, αν θέλουμε το ΣτΕ να είναι ο συνταγματικός κέρβερος (κι εγώ το θέλω), τότε να είναι κέρβερος παντού και πάντα -όχι μία κέρβερος και μία γατάκι. Διότι, αν δεχτούμε αυτήν την επαμφοτερίζουσα στάση -και τη χειροκροτάμε κιόλας-, καταλήγουμε με ένα δικαστήριο που ερμηνεύει το Σύνταγμα αναλόγως με το αν του αρέσει η φάτσα (και τα κίνητρα) αυτού που το παραβιάζει κάθε φορά.
Και αυτό, να με συμπαθάτε όσοι αναφωνείτε πως "υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο", είναι μέγα πρόβλημα -μεγαλύτερο ίσως και από τις εκάστοτε κυβερνητικές παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου