Την ώρα που οι Ισπανοί σοσιαλιστές, για παράδειγμα, ορκίζονται πως ούτε σήμερα, ούτε και αύριο δεν πρόκειται να φέρουν τον Ραχόι στην εξουσία, κάποιοι στο μικρό γαλατικό χωριό της Χαριλάου Τρικούπη νοσταλγούν τα χρόνια του Σαμαρά και ονειρεύονται την παλινόρθωση των ποσοστώσεων στη νομή μιας μελλοντικής νεοδημοκρατικής εξουσίας, ακολουθώντας κατά πόδας τον νεοφιλελεύθερο βηματισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Την ώρα που όλη (όλη;) η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αποφεύγει τη Δεξιά όπως ο διάβολος το λιβάνι, υπάρχει ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην κυρίαρχη λογική που διατρέχει τη γηραιά ήπειρο απ' άκρη σ' άκρη και επιμένει να προσφέρει ένα κάποιο κεντρώο πρόθεμα στην ελληνική συντηρητική παράταξη.
Την ώρα που οι Ισπανοί σοσιαλιστές, για παράδειγμα, ορκίζονται πως ούτε σήμερα, ούτε και αύριο δεν πρόκειται να φέρουν τον Ραχόι στην εξουσία, κάποιοι στο μικρό γαλατικό χωριό της Χαριλάου Τρικούπη νοσταλγούν τα χρόνια του Σαμαρά και ονειρεύονται την παλινόρθωση των ποσοστώσεων στη νομή μιας μελλοντικής νεοδημοκρατικής εξουσίας, ακολουθώντας κατά πόδας τον νεοφιλελεύθερο βηματισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Γιατί, όσο αποδεκτή και κατανοητή μπορεί να είναι η από τη Φώφη Γεννηματά υπεράσπιση του Νόμου Διαμαντοπούλου για τα συμβούλια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τόσο προβληματική και ανιστόρητη είναι η στήριξη της «εμπορευματικής μεταρρύθμισης» Αρβανιτόπουλου στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Είναι ένας μήνας τώρα από την ημέρα που αποκαλύφθηκε η τυφλή και στείρα αντιπολιτευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ. «Συμφωνούμε με τη ρύθμιση, αλλά δεν θέλουμε να την υποστηρίξουμε, διότι έτσι θα στηρίξουμε τον Φίλη, ο οποίος πρέπει να φύγει!» εξηγούσε στο προεδρείο της ΟΙΕΛΕ ο τομεάρχης Παιδείας της Χαριλάου Τρικούπη, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την παρέμβαση του πολιτικού γραφείου της Φώφης Γεννηματά στην αλλαγή στάσης του κόμματος που, ενώ είχε υποσχεθεί τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ στα εργασιακά αιτήματα των εκπαιδευτικών, τελικά τους έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα μην τυχόν και ραγίσει το σκληρό μέτωπο με τη Ν.Δ. απέναντι στον υπουργό Παιδείας και την κυβέρνηση.
Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή στο γαλατικό χωριό της σοσιαλδημοκρατίας. Κόντρα στο ρεύμα των αδελφών κομμάτων της Ευρώπης και ρίχνοντας ασταμάτητα νερό στον μύλο της ελληνικής Δεξιάς. Μέχρι που το νερό ήρθε και έπνιξε ακόμη κι αυτή τη συνήθως άφωνη ΓΣΕΕ.
Μέχρι κι ο Απόστολος Κακλαμάνης τους έβαλε τις φωνές για την κατρακύλα, ώστε να τολμήσουν ακόμη και με αυτό το προχθεσινό «παρών» να ξεφύγουν έστω και λίγο από τα νεοδημοκρατικά δεσμά που τους κληρονόμησε ο Ευ. Βενιζέλος και από τα οποία κάποιοι προσπαθούν εκεί στο γαλατικό χωριό να απαλλαγούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου