Φασίστας ο Νίκος Παππάς;Πώς να μην οργιστείς όταν η σημερινή κυβέρνηση αποκαλείται χούντα, όταν ουκ ολίγα από τα σημερινά μέλη της, αλλά και πολύς κόσμος από εκείνους που την υποστηρίζουν, δοκίμασαν τις... αβρές περιποιήσεις της χούντας και τις δοκίμασαν όλοι αυτοί την ώρα που οι σημερινοί τους κατήγοροι περί άλλα τύρβαζαν

 

Πράγματι, η αρχική αντίδραση στο ντελίριο χυδαιότητας (αντί της οξύτατης, έστω, πολιτικής αντιπαράθεσης) από την πλευρά της Ν.Δ. είναι η οργή. 

Και πώς να μην οργιστείς όταν ο Άδωνις (ναι, ο Άδωνις) αποκαλεί τον υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά φασίστα; 

Βεβαίως, ο κατηγορικός πολιτικός προσδιορισμός είναι καταγέλαστος, όταν μάλιστα εκφέρεται από έναν δηλωμένο θιασώτη του αρχιχούνταρου Στυλιανού Παττακού, αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι φυσικό η οργή να αποτελεί την πρώτη θυμική αντίδραση μπροστά σε τέτοιο απύθμενο θράσος «χιλίων πιθήκων». 

Πώς επίσης να μην οργιστείς όταν η σημερινή κυβέρνηση αποκαλείται χούντα, όταν ουκ ολίγα από τα σημερινά μέλη της (σέμνωμα και εγκαύχημα της Αριστεράς), αλλά και πολύς κόσμος από εκείνους που την υποστηρίζουν, δοκίμασαν τις... αβρές περιποιήσεις τής χούντας (χωρίς κανείς εκείνες τις στιγμές της φοβερής δοκιμασίας στα κολαστήρια και στις ελληνικές «Μπαχάμες» της εξορίας να γνωρίζει το πάντοτε άδηλο μέλλον) και τις δοκίμασαν όλοι αυτοί την ώρα που οι σημερινοί τους κατήγοροι περί άλλα τύρβαζαν. 

Άλλοτε διαβάζοντας (διότι, όπως μαθαίναμε, ως ελληνόπαιδες επί χούντας, «της παιδείας αι μεν ρίζες πικρές, οι δε καρποί γλυκείς», πράγμα που αποδείχτηκε αληθινό σε διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές περιπτώσεις, γνωστές και μη εξαιρετέες), άλλοτε αποδεχόμενοι με ανακούφιση την ύπαρξη της χούντας, αφού «οι δουλειές είναι πάντοτε δουλειές», άλλοτε συναγελαζόμενοι κρυφά ή φανερά μαζί της, και σε μερικές περιπτώσεις τόσο φανερά που πιο πολύ δεν γίνεται, και άλλοτε μετέχοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα «ευώδη» πεπραγμένα της. Με κυρίαρχη ευωδιά βεβαίως τη μυρωδιά του αίματος.

Ναι, πράγματι, η οργή είναι μια φυσιολογική αντίδραση όταν εκτοξεύονται χυδαιότητες από μια παράταξη το ιστορικό παρελθόν της οποίας βασίζεται σε μύριες όσες δουλείες και σε ατιμωρησία απίστευτων εγκλημάτων. 

Όχι μόνο, μάλιστα, ατιμώρητων εγκλημάτων αλλά και επιβραβευμένων με κυβερνητικές θέσεις εκείνων που τα διέπραξαν. 

Ποιος ξεχνάει άλλωστε (ή μάλλον πολλά παρά πολλοί ξεχνούν κι άλλοι τόσοι είτε δεν ξέρουν, είτε αρνούνται να μάθουν) ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία παρέμειναν ατιμώρητοι (πλην εξαιρέσεων) οι αιματοβαμμένοι (από το αίμα των συμπατριωτών τους) συνεργάτες των ναζί; 

Ποιος ξεχνάει, από όσους επιμένουν να μην ξεχνούν, ότι πάνω στον δωσιλογισμό χτίστηκαν καριέρες (πολιτικές... και άλλες) και αποκτήθηκαν τεράστιες περιουσίες (κτηματικές... και άλλες), την ώρα που, η ηττημένη Αριστερά σφάδαζε κάτω από την ακίδα του βασανιστή και το λεπίδι του δημίου, την ώρα που πριν σβήσουν οι τιμημένες σκιές των πολύκλαυστων νεκρών από τον τοίχο της Καισαριανής, καινούργιες σκιές εκτελεσμένων έβαφαν μαύρο τον ουρανό «στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων», δηλαδή στο Γουδή;

Πώς να το κάνουμε λοιπόν; Όταν γνωρίζεις ότι αυτή την Ελλάδα κατά κύριο λόγο την έφτιαξαν (σαν τα μούτρα τους) δωσίλογοι, προσκυνημένοι, συνεργάτες των ναζί, μαυραγορίτες, χίτες, ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόροι καταδότες, στρατοδίκες του εμφυλίου μαζί με τα παιδιά τους.

 Όταν γνωρίζεις τον κόπο και τον πόνο που χρειάστηκε η υγιής Ελλάδα για να σταθεί στα πόδια της, να δημιουργήσει και να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί από την αρπακτική λαίλαπα κράτους και παρακράτους, κρατικοδίαιτων και παρακρατικοδίαιτων. Όταν δεν ξεχνάς τον τρελό οικονομικό τσαρλατανισμό εκείνης της εποχής που οδήγησε στη μετανάστευση πολύτιμες (και πολυπληθέστατες) δυνάμεις από την ανοικοδόμηση της χώρας, προς όφελος της σημερινής οικονομικής δυνάστιδος της Ευρώπης Γερμανίας.

 Και ταυτοχρόνως, οδήγησε από τον φόβο και την φτώχεια (από τον ίδιο ιδιοτελή αρπακτικό και επαχθέστατο οικονομικό τσαρλατανισμό) στη φοβερή εσωτερική μετανάστευση και την έκρηξη της αστυφιλίας, με καταστρεπτικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στον πρωτογενή τομέα (και εμμέσως και στους άλλους) της οικονομίας.

 Όταν γνωρίζεις αυτά και τόσα άλλα, ε, ναι, είναι απολύτως φυσικό να μην ακούς ήρεμος τον Μάκη Βορίδη, τον Άδωνι, τον Γιακουμάτο (τον Γιακουμάτο μωρέ!), τον Βρούτση και διάφορα παρεμφερή στελέχη να χυδαιολογούν. Και βεβαίως είναι απολύτως φυσικό να οργίζεσαι από την άφρονα ρηχότητα του πολιτικού λόγου του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενός λόγου απολίτικου επί της ουσίας καθώς και χυδαίου αισθηματισμού. 

Γιατί χυδαίος αισθηματισμός είναι η απίστευτη σειρά επιθετικών προσδιορισμών εις βάρος της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, αντί των επιχειρημάτων. 

Αυτός ο άδειος θρήνος, ο άκρως επικίνδυνος, επειδή υποκαθιστά το επιχείρημα (είτε ως πειθώ, είτε ως αφορμή ανάπτυξης κριτικών επιχειρημάτων από την πλευρά του πολίτη) με το εκτυφλωτικό πυροτέχνημα πρόκλησης αισθηματικών εντυπώσεων και κατ’ ακολουθία θυμικών αντιδράσεων. 

Ναι, είναι εξοργιστικά όλα αυτά.

Αν το καλοσκεφτείς, όμως, η οργή δίνει τη θέση της στην περιέργεια. 

Μα γιατί το κάνουν αυτό; 

Τόσο πολλή εμπιστοσύνη έχουν στον αφασικό πολιτικό πολιτισμό που δημιούργησαν; Τόσο σίγουροι είναι ότι διέπλασαν έναν λαό τυχαίο, αθυρματικά φερόμενο ανάλογα με τις επιταγές του αυθέντη; 

Τόσο επιτήδειους θεωρούν τους εαυτούς τους, ώστε να μπορούν να στρεψοδικούν, να αποκρύπτουν, να κενολογούν, να συσκοτίζουν, να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα στο διηνεκές; 

Τόσο πρόχειροι, ώστε να θεωρούν ότι ο χρόνος δεν υφίσταται και η μνήμη δεν υπάρχει; Ότι δηλαδή ο λαός, ως συλλογικό σώμα, είναι ανίκανος να έχει μνήμη και κριτική σκέψη, ώστε να συμπεραίνει και αναλόγως να πράττει; 

Πράγματι, είναι αξιοπερίεργες και χρειάζονται διερεύνηση (προς αποφυγή λαθών) η προϊούσα τυφλότητα της καθεστωτικής βεβαιότητας και η ρηχότητα της πολιτικής απελπισίας που προκαλεί απώλεια της χρυσοτόκου κυβερνητικής εξουσίας. Όταν βέβαια αντιμετωπίζεις την κυβερνητική εξουσία ως δικαιωματική πρόσοδο. 

Ας το ψάξουμε λοιπόν περαιτέρω. 

Είναι καλό πράγμα η περιέργεια.

 Όσο κι αν ισχυρίζονται πως «σκότωσε τη γάτα». 

Το ισχυρίζονται αυτοί που κλείνουν την εξουσία με γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια. Και τη μετατρέπουν σε ιερό άβατο. Και θυμώνουν πολύ όταν αυτό το άβατο αποδεικνύεται λίγο. Ας ψάξουμε λοιπόν. 

Ας είμαστε περισσότερο περίεργοι, παρά οργισμένοι.

 Έχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε.

 Κι ακόμα περισσότερα να κάνουμε

 (ΜΟΤΟ:)
Πώς να μην οργιστείς όταν η σημερινή κυβέρνηση αποκαλείται χούντα, όταν ουκ ολίγα από τα σημερινά μέλη της, αλλά και πολύς κόσμος από εκείνους που την υποστηρίζουν, δοκίμασαν τις... αβρές περιποιήσεις της χούντας και τις δοκίμασαν όλοι αυτοί την ώρα που οι σημερινοί τους κατήγοροι περί άλλα τύρβαζαν