Dimitris Tsirkas
Αν μία εκλογική επιλογή θεωρείται αντικειμενικά προοδευτική μόνο και μόνο επειδή την υιοθέτησαν εργατικά ή λαϊκά στρώματα,
τότε είναι προοδευτική και η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία αφού το κόμμα της το στηρίζει η πλειοψηφία της παραδοσιακής γαλλικής εργατικής τάξης.
Είναι προοδευτικό επίσης και το 49% του υποψήφιου της Αυστριακής ακροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές αφού τον ψήφισε μεγάλο μέρος λαϊκών και εργατικών στρωμάτων.
Και πρακτικά των περισσότερων ακροδεξιών κομμάτων που ανεβαίνουν μετεωρικά στην Ευρώπη, αφού η εκλογική τους βάση είναι σε σημαντικό βαθμό λαϊκή - εργατική.
Φυσικά και του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ που τον στηρίζει ένα σημαντικό μέρος της φτωχής λευκής εργατικής τάξης και μικροαστών.
Φαντάζομαι ότι όσοι συνάγουν την προοδευτικότητα του Brexit από την ψήφο υπέρ του των φτωχών λαϊκών στρωμάτων δεν θα έφταναν μέχρι εκεί και καλά θα έκαναν.
Το επιχείρημα όμως που φέρνουν για το βρετανικό δημοψήφισμα ανήκει στην ίδια λογική και είναι εξίσου έωλο. Αυτό που ψηφίζουν κάθε φορά οι λαϊκές μάζες δεν καθίσταται αυτόματα αριστερό ή προοδευτικό.
Το πολιτικό πρόσημο δεν απορρέει μονοσήμαντα από την κοινωνική θέση των ψηφοφόρων αλλά από τα πολιτικά προγράμματα που εκπροσωπούν (ή όχι) συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.
Ούτε είναι εχέγγυο προοδευτικότητας η αφηρημένα αντισυστημική ψήφος.
Σημασία εδώ έχει το τι γίνεται αντιληπτό ως το "σύστημα" ή το "κατεστημένο".
Τα ακροδεξιά κόμματα πλασάρονται ως αντισυστημικά μόνο που δεν εννοούν ως σύστημα την οικονομική και πολιτική εξουσία - την αστική τάξη - αλλά κάποιες αφηρημένες υπερεθνικές ελίτ με κέντρο τις Βρυξέλλες.
Αυτές ανοίγουν τα σύνορα σε εκατομμύρια μετανάστες με στόχο ν΄αλλοιώσουν το έθνος και τον πολιτισμό, μεταφέρουν εξουσίες σε ξένα κέντρα και υποβιβάζουν τους λευκούς γηγενείς σε ξένους στην ίδια τους τη χώρα.
Έτσι καταφέρνουν να εμφανίσουν τα πιο χτυπημένα και αδύναμα τμήματα της εργατικής τάξης - τους μετανάστες - ως δήθεν όπλο του συστήματος και στρέφουν μέρος των εγχώριων λαϊκών τάξεων εναντίον τους.
Οικειοποιούνται δηλαδή τα σημαίνοντα του αντισυστημισμού και του αντιελιτισμού δίνοντας τους τους ένα καθόλα αντιδραστικό περιεχόμενο που συσκοτίζει αντί να διαφωτίζει το ταξικό χάσμα εντός του έθνους, αφήνοντας το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του στο απυρόβλητο.
Κάπως έτσι, λευκοί εργάτες και άνεργοι, ηττημένοι της αγοράς, αντί να οργανώνονται ενάντια στους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, κυνηγάνε μετανάστες.
Στη συζήτηση που γίνεται στην ελληνική Αριστερά για το βρετανικό δημοψήφισμα όλοι παραδέχονται έμμεσα ή άμεσα ότι στο στρατόπεδο του Μπρέξιτ ηγεμονεύει η Δεξιά πτέρυγα των Τόρις και η Άκρα Δεξιά του Φάρατζ.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όσοι ψήφισαν υπέρ της εξόδου είναι ακροδεξιοί.
Σημαίνει όμως ότι αυτοί θέτουν τους όρους της συζήτησης, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το νόημα και το περιεχόμενο της ψήφου και έχουν την πολιτική ηγεμονία.
Τα μοτίβα τους είναι η αντιμεταναστευτική ρητορική,
η αναπόληση της Αυτοκρατορίας,
η εμφάνιση της ΕΕ ως κάτι που περιορίζει την εθνική κυριαρχία και την ελεύθερη αγορά κοκ.
Το Λέξιτ δυστυχώς ήταν μία εξαιρετικά περιθωριακή καμπάνια που δεν κατάφερε να δώσει το στίγμα του στην αναμέτρηση.
Φυσικά αντίστοιχα ισχύουν και για το στρατόπεδο του Remain.
Ενώ λοιπόν η ελληνική Αριστερά τα αναγνωρίζει όλα αυτά επιλέγει να τα απωθεί και εμμένει στην αντικειμενική προοδευτικότητα του Μπρέξιτ φέρνοντας ως επιχειρήματα την κοινωνική θέση των ψηφοφόρων του, τον "αντισυστημισμό" τους και τον αντικειμενικά αντιδραστικό ρόλο της ΕΕ.
Μόνο που αυτά δεν αποκαλύπτουν τίποτα περισσότερο παρά τις προβολές και τις φαντασιώσεις μίας αδύναμης και ηττημένης Αριστεράς.
Εκεί που ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ανύπαρκτος ή ηττημένος εμφανίζονται ως υποκατάστατα οι "αντικειμενικότητες" και οι σιδερένιοι νόμοι της ιστορίας.
Για να υπεραναπληρώσουν φαντασιακά την πολιτική αδυναμία με κόστος όμως την αναπαραγωγή της ήττας.
τότε είναι προοδευτική και η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία αφού το κόμμα της το στηρίζει η πλειοψηφία της παραδοσιακής γαλλικής εργατικής τάξης.
Είναι προοδευτικό επίσης και το 49% του υποψήφιου της Αυστριακής ακροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές αφού τον ψήφισε μεγάλο μέρος λαϊκών και εργατικών στρωμάτων.
Και πρακτικά των περισσότερων ακροδεξιών κομμάτων που ανεβαίνουν μετεωρικά στην Ευρώπη, αφού η εκλογική τους βάση είναι σε σημαντικό βαθμό λαϊκή - εργατική.
Φυσικά και του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ που τον στηρίζει ένα σημαντικό μέρος της φτωχής λευκής εργατικής τάξης και μικροαστών.
Φαντάζομαι ότι όσοι συνάγουν την προοδευτικότητα του Brexit από την ψήφο υπέρ του των φτωχών λαϊκών στρωμάτων δεν θα έφταναν μέχρι εκεί και καλά θα έκαναν.
Το επιχείρημα όμως που φέρνουν για το βρετανικό δημοψήφισμα ανήκει στην ίδια λογική και είναι εξίσου έωλο. Αυτό που ψηφίζουν κάθε φορά οι λαϊκές μάζες δεν καθίσταται αυτόματα αριστερό ή προοδευτικό.
Το πολιτικό πρόσημο δεν απορρέει μονοσήμαντα από την κοινωνική θέση των ψηφοφόρων αλλά από τα πολιτικά προγράμματα που εκπροσωπούν (ή όχι) συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.
Ούτε είναι εχέγγυο προοδευτικότητας η αφηρημένα αντισυστημική ψήφος.
Σημασία εδώ έχει το τι γίνεται αντιληπτό ως το "σύστημα" ή το "κατεστημένο".
Τα ακροδεξιά κόμματα πλασάρονται ως αντισυστημικά μόνο που δεν εννοούν ως σύστημα την οικονομική και πολιτική εξουσία - την αστική τάξη - αλλά κάποιες αφηρημένες υπερεθνικές ελίτ με κέντρο τις Βρυξέλλες.
Αυτές ανοίγουν τα σύνορα σε εκατομμύρια μετανάστες με στόχο ν΄αλλοιώσουν το έθνος και τον πολιτισμό, μεταφέρουν εξουσίες σε ξένα κέντρα και υποβιβάζουν τους λευκούς γηγενείς σε ξένους στην ίδια τους τη χώρα.
Έτσι καταφέρνουν να εμφανίσουν τα πιο χτυπημένα και αδύναμα τμήματα της εργατικής τάξης - τους μετανάστες - ως δήθεν όπλο του συστήματος και στρέφουν μέρος των εγχώριων λαϊκών τάξεων εναντίον τους.
Οικειοποιούνται δηλαδή τα σημαίνοντα του αντισυστημισμού και του αντιελιτισμού δίνοντας τους τους ένα καθόλα αντιδραστικό περιεχόμενο που συσκοτίζει αντί να διαφωτίζει το ταξικό χάσμα εντός του έθνους, αφήνοντας το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του στο απυρόβλητο.
Κάπως έτσι, λευκοί εργάτες και άνεργοι, ηττημένοι της αγοράς, αντί να οργανώνονται ενάντια στους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, κυνηγάνε μετανάστες.
Στη συζήτηση που γίνεται στην ελληνική Αριστερά για το βρετανικό δημοψήφισμα όλοι παραδέχονται έμμεσα ή άμεσα ότι στο στρατόπεδο του Μπρέξιτ ηγεμονεύει η Δεξιά πτέρυγα των Τόρις και η Άκρα Δεξιά του Φάρατζ.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όσοι ψήφισαν υπέρ της εξόδου είναι ακροδεξιοί.
Σημαίνει όμως ότι αυτοί θέτουν τους όρους της συζήτησης, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το νόημα και το περιεχόμενο της ψήφου και έχουν την πολιτική ηγεμονία.
Τα μοτίβα τους είναι η αντιμεταναστευτική ρητορική,
η αναπόληση της Αυτοκρατορίας,
η εμφάνιση της ΕΕ ως κάτι που περιορίζει την εθνική κυριαρχία και την ελεύθερη αγορά κοκ.
Το Λέξιτ δυστυχώς ήταν μία εξαιρετικά περιθωριακή καμπάνια που δεν κατάφερε να δώσει το στίγμα του στην αναμέτρηση.
Φυσικά αντίστοιχα ισχύουν και για το στρατόπεδο του Remain.
Ενώ λοιπόν η ελληνική Αριστερά τα αναγνωρίζει όλα αυτά επιλέγει να τα απωθεί και εμμένει στην αντικειμενική προοδευτικότητα του Μπρέξιτ φέρνοντας ως επιχειρήματα την κοινωνική θέση των ψηφοφόρων του, τον "αντισυστημισμό" τους και τον αντικειμενικά αντιδραστικό ρόλο της ΕΕ.
Μόνο που αυτά δεν αποκαλύπτουν τίποτα περισσότερο παρά τις προβολές και τις φαντασιώσεις μίας αδύναμης και ηττημένης Αριστεράς.
Εκεί που ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ανύπαρκτος ή ηττημένος εμφανίζονται ως υποκατάστατα οι "αντικειμενικότητες" και οι σιδερένιοι νόμοι της ιστορίας.
Για να υπεραναπληρώσουν φαντασιακά την πολιτική αδυναμία με κόστος όμως την αναπαραγωγή της ήττας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου