Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Αγανακτισμένοι και Παραιτηθείτε-ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΞΑΝΘΑΚΗ



































Συγκρίσεις, συγκρούσεις και ανοησίες ενόψει Συντάγματος.
Μ’ αρέσει να γκρινιάζω. 
Είναι το αγαπημένο μου σπορ, ασκούμαι σ’ αυτό πρωί, μεσημέρι, και βράδυ. 
Καμιά φορά και στον ύπνο μου, μού το έχει πει εκείνη που κοιμάται πλάι μου. 

Τέτοιος, λοιπόν, γκρινιαρόγατος που είμαι δεν βρίσκω τίποτε παράλογο σε μια εκδήλωση γκρίνιας. Την τιμώ, την υποστηρίζω και την υπολήπτομαι. 

Αρκεί βεβαίως να διαθέτει και η ίδια η εκδήλωση μια στοιχειώδη ειλικρίνεια και να παραδέχεται (στον εαυτό της πρώτα απ’ όλα…) ότι σε γκρίνια αφορά και όχι σε σωτηρία της πατρίδος και σε εθνική ανάταση. Και να μην μπλέκεται με σχετικώς λαμπρές σελίδες του πρόσφατου παρελθόντος, προσπαθώντας να σταθεί κοντά στη δόξα μια στιγμή. 

Τελεία.
Το σπάω σε πενηνταράκια, για να αποφεύγουμε τις παρεξηγήσεις. 
Για τη σημερινή συγκέντρωση των Παραιτηθείτε μιλάω, που θα πραγματοποιηθεί (συγγνώμη, θα λάβει χώρα) στην πλατεία Συντάγματος. 

Μια εκδήλωση διαμαρτυρίας, αν δεν κάνω λάθος, για την πολιτική της κυβέρνησης, όπου καλούνται να συμμετάσχουν «απλοί πολίτες, άνευ κομμάτων και κομματικών δεσμεύσεων, δίχως χρώματα και ιδεολογίες» κ.λπ. κ.λπ. 

Κάτι τέτοια τουλάχιστον σημείωναν στην αρχή οι διοργανωτές, διότι στη διαδρομή εμφανίστηκαν κι άλλα φασούλια που θα έλεγε κι η γιαγιά μου. 
Αλλά αυτό θα το δούμε στη συνέχεια.
Προηγούνται δυο λόγια για την αγωνία των Παραιτηθείτε να ταυτισθούν με τους Αγανακτισμένους.
Λογικό το βλέπω, δεν είναι παράλογο. Πολύ λογικό, γιατί οι Αγανακτισμένοι δεν έριξαν απλώς μια κυβέρνηση, αλλά άλλαξαν ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. 

Μέσω αυτών διαλύθηκε, συνετρίβη, έφαγε χώμα ο δικομματισμός που κουμαντάριζε την Ελλάδα εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. 

Μέσω αυτών, βγήκαν μπροστά νέες δυνάμεις και βρέθηκαν στο προσκήνιο πρόσωπα και σχήματα που δεν θα έβλεπαν τη δημοσιότητα ούτε από μακριά. 

Μέσω αυτών, αναπτύχθηκε για πρώτη φορά μετά απ’ τη μεταπολίτευση ένας υγιής και ουσιαστικός προβληματισμός για το πού πηγαίνει η χώρα και όχι για το πού θα διοριστεί το παιδί. Μέσω αυτών, αναπτύχθηκε ένας διάλογος πραγματικός, ένας διάλογος στο δρόμο, μια εκκλησία του Δήμου στον εικοστό πρώτο αιώνα και όχι στα πάνελ των τηλεοπτικών καναλιών. Ναι είναι λογικό οι Παραιτηθείτε να θέλουν ταύτιση.
Αλλά να ταυτισθούν δεν γίνεται. 

Οι Αγανακτισμένοι ήταν μια ιστορία με διάρκεια, δεν ήταν πυροτέχνημα της μιας βραδιάς. 
Οι Αγανακτισμένοι οργανώθηκαν από τα κάτω, δεν οργανώθηκαν από στελέχη κομματικών μηχανισμών. 
Οι Αγανακτισμένοι στηρίχθηκαν από τη βούληση του μέσου κορόιδου, δεν στηρίχθηκαν από τα καθεστωτικά media -που τους λοιδορούσαν κιόλας. 
Οι Αγανακτισμένοι ζητούσαν πίσω τα κλεμμένα

αυτά που ζητάνε τώρα πια και οι δικαστικές με τις διωκτικές αρχές, δεν ζητούσαν «ΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΔΑΠΑΝΩΝ παντού, να μπει ένα τέλος στο σπάταλο κράτος». 

Από ανακοίνωση των Παραιτηθείτε είναι το προηγούμενο, τα κεφαλαία δικά τους, και αναρωτιέμαι αν συντάσσονται με αυτές τις μπούρδες κάτι καλοπροαίρετα πλάσματα που αφενός λένε ότι θα πάνε Σύνταγμα και αφετέρου γκρινιάζουν για την κατάσταση στα νοσοκομεία και τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς.
Μίλησα για γκρίνια όμως και εν τέλει όλο εκεί καταλήγουμε. 
Άλλωστε και οι ίδιοι οι Συριζαίοι γκρινιάζουν για τα μέτρα που πήρε η κυβέρνησή τους. 
Πρώτοι στη γκρίνια είναι, τους κοιτάνε οι Νεοδημοκράτες με τους Πασόκους και αλληθωρίζουνε. 

«Ακόμη κι αυτό θα μας το τσουρνέψουνε», σκέφτονται και πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη.
 Και δεν τους βγαίνει κανένα κέφι για το σημερινή συγκέντρωση, παρά μόνο δηλητήριο, χολή και ξύδι. Κρίμα, κρίμα και πάλι κρίμα γιατί η γκρίνια είναι εντελώς απαραίτητη και δεν πρέπει ποτέ να την ξεχνάμε.Κι αν εκφρασθεί σήμερα στο Σύνταγμα με μια σχετική κοσμιότητα και ολίγο χιούμορ, καλό θα κάνει σε όλους. Σε όλους, ανεξαιρέτως. 
Αλλά πώς να περιμένεις θαύματα από μιας εκδήλωση στην οποία πρωτοστατεί ο Άδωνις;





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου