Si se puede. «Ναι, μπορούμε».
Το βασικό σύνθημα της καμπάνιας του Podemos πρωταγωνίστησε και στις ενθουσιώδεις ιαχές των ψηφοφόρων του το βράδυ της Κυριακής, μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Το κόμμα του Πάμπλο Ιγκλέσιας είχε διαψεύσει τα γκάλοπ που προέβλεπαν ελεύθερη πτώση και είχε κατοχυρώσει την τρίτη θέση σε εθνικό επίπεδο, με πολύ μικρή διαφορά από το παλαίμαχο, πλην φθαρμένο, Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE).
Δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός τους; Τελικά, τι μπόρεσαν και, κυρίως, τι θα μπορέσουν στο εξής οι Podemos (Μπορούμε);
Αντικειμενικά, θα έπρεπε να μιλήσει κανείς για μεγάλη επιτυχία. Ενα νέο κόμμα, το οποίο κατεβαίνει για πρώτη φορά στις εθνικές εκλογές, σπάει την παντοκρατορία των δύο παραδοσιακών κομμάτων και αναδεικνύεται τρίτο με 20,66%.
Το Podemos -και οι συμμαχίες του- αναδείχθηκε πρώτο στην Καταλονία και στη Χώρα των Βάσκων, δεύτερο στη Βαλένθια, στη Γαλικία, στις Βαλεαρίδες και στη «δύσκολη» αυτόνομη περιφέρεια της Μαδρίτης.
Εξέλεξε βουλευτές σε 14 από τις 17 αυτόνομες περιφέρειες της Ισπανίας και 69 έδρες στο Κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα αυτό καθιστά το κόμμα ρυθμιστή για τον σχηματισμό μελλοντικής κυβέρνησης και σταθερά ανερχόμενη πολιτική δύναμη.
Αυτή θα ήταν κανονικά η ανάγνωση αν το ίδιο το Podemos και οι εκτός συνόρων φίλοι και σύμμαχοί του δεν είχαν θέσει τόσο μαξιμαλιστικούς στόχους.
Το Podemos, στην ιδρυτική συνέλευσή του τον Οκτώβριο του 2014 έκανε λόγο για «έφοδο στον ουρανό», δανειζόμενο τον χαρακτηρισμό τού Καρλ Μαρξ για την Κομμούνα του Παρισιού το 1871.
Στη συνέχεια, η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, η συμμαχία Τσίπρα - Ιγκλέσιας και το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, venceremos», δημιούργησαν πανευρωπαϊκή ευφορία για ένα κύμα της Αριστεράς που θα «άλωνε» τη Γηραιά Ηπειρο -τουλάχιστον στις χώρες της περιφέρειας- και απογείωσαν το κόμμα δημοσκοπικά, δείχνοντάς το συχνά να διεκδικεί την πρωτιά.
Αργότερα, λίγο ο «ιστορικός συμβιβασμός» του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο τα εσωκομματικά προβλήματα και η διφορούμενη στάση του σε αρκετά ζητήματα, έριξαν το Podemos στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες άρχισαν να «φουσκώνουν» τους κεντρώους Ciudadanos.
To χειρότερο χτύπημα ήρθε τον Σεπτέμβριο με την τέταρτη θέση στις τοπικές εκλογές στην Καταλονία, στην ίδια περιοχή όπου τώρα αναδείχθηκε πρώτο.
Στη συνέχεια, φαίνεται πως οι συμμαχίες του Podemos σε τοπικό επίπεδο, ειδικά στην Καταλονία όπου καθοριστικό ρόλο έπαιξε η στήριξη της δημοφιλούς δημάρχου της Βαρκελώνης Αντα Κολάου και μια επιθετική εκλογική καμπάνια, είχαν θετικά αποτελέσματα στην κάλπη.
Μπορεί το Podemos να μη διέλυσε τον δικομματισμό, του κατάφερε όμως ένα γενναίο και ενδεχομένως μη αναστρέψιμο πλήγμα.
Μπορεί επίσης να μην πέρασε σε ψήφους το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπως είχε βάλει στόχο, έφτασε όμως πάρα πολύ κοντά του, καθώς τα χωρίζει λιγότερο από μιάμιση μονάδα.
«Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών», αναγνώριζε η «El Pais», μια εφημερίδα η οποία τηρεί αρκετά εχθρική στάση απέναντι στο Podemos. Λαϊκό και Σοσιαλιστικό Κόμμα αντιπροσωπεύουν το παλιό και το φθαρμένο.
Το Podemos, το καινούργιο. Αυτή τη στιγμή, το κόμμα μπορεί να παρακολουθεί τις εξελίξεις από απόσταση ασφαλείας και να θέτει τους όρους του χωρίς να χρειαστεί να λερώσει τα χέρια του.
Ο Ιγκλέσιας αποκλείει την όποια στήριξη προς τον Ραχόι, αποφεύγει να μιλήσει για κυβερνητικές συμμαχίες και θέτει τρεις κόκκινες γραμμές: αλλαγή του εκλογικού νόμου, κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων στο Σύνταγμα και συμφωνία για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Καταλονία, που προβλέπεται να είναι και το μεγάλο αγκάθι.
Αφήνει μάλιστα να εννοηθεί ότι αντί για τον σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ θα μπορούσε να ηγηθεί μια ανεξάρτητη προσωπικότητα μιας κυβερνητικής συμμαχίας της Αριστεράς.
Οσο για το σενάριο επαναληπτικών εκλογών αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας το θεωρεί «καλοδεχούμενο».
Δικαιολογημένα, αφού σε μια τέτοια περίπτωση το κόμμα του αναμένεται να βγει περισσότερο ωφελημένο. Πόσω μάλλον αν η συμμετοχή στην κάλπη είναι μεγαλύτερη ή αν κατεβεί μαζί με το κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς (IU).
Αυτός που βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση είναι ο Πέδρο Σάντσεθ.
Αν επιλέξει τελικά να στηρίξει τον Ραχόι, απέχοντας από την ψηφοφορία στη Βουλή και επιτρέποντας τον σχηματισμό μιας αδύναμης και θνησιγενούς δεξιάς κυβέρνησης, θα διώξει και άλλους ψηφοφόρους προς στο στρατόπεδο του Podemos.
Αν δεν αναλάβει την πρωτοβουλία για άνοιγμα προς την Αριστερά με στόχο τον σχηματισμό κυβέρνησης στα βήματα του Πορτογάλου Αντόνιο Κόστα, θα επιβεβαιώσει τους επικριτές του, που θέλουν το PSOE ένα κόμμα του κατεστημένου, όχι πολύ διαφορετικό από το ΡΡ του Ραχόι.
Kαι στα δύο αυτά σενάρια, ο Ιγκλέσιας και το Podemos θα κοιτούν από απόσταση, μαζεύοντας δυνάμεις και νέους ψηφοφόρους.
Μπορεί το κόμμα να μην πέτυχε με την πρώτη την έφοδο στον ουρανό. Ανέβηκε ωστόσο αρκετά ψηλά ώστε να μπορεί να τον ατενίζει με αισιοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου