Σε όλες τις εκλογές αρχηγών κομμάτων βλέπουμε συγκρούσεις πολιτικών τάσεων, ισχυρές εσωτερικές ομάδες και προσωπικότητες που κάτι εκπροσωπούν.
Στις εκλογές για την ηγεσία της ΝΔ δε βλέπουμε τίποτα από αυτά. Αντιθέτως, βλέπουμε κάτι αξιοπερίεργο: την εξαφάνιση των δελφίνων. Πού πήγε ο κ. Δένδιας, ο κ. Στυλιανίδης, οι νεαρότεροι κ. Μπακογιάνης και κ. Καραμανλής, ο κ. Αβραμόπουλος και τόσοι άλλοι επίδοξοι;
Μία περίεργη ησυχία και γαλήνη χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αν εξαιρέσει κανείς το λόξιγκα που προκάλεσε ο πολιτικός πρωτογονισμός του κ. Παπαμιμίκου με την υποψηφιότητα Γεωργιάδη. Παραλίγο να αποκτήσει σφυγμό ο ασθενής, αλλά μέχρι εκεί· παραλίγο.
Τρία τινά:
- ή περιμένουν νέες εκλογές στο επόμενο διάστημα, εκλογές που δεν κερδίζονται και άρα θα αφήσουν να «καεί» άλλος, για να πάρουν μετά σειρά (τα μαθήματα του ΠΑΣΟΚ με την εκλογή Βενιζέλου πήγαν χαμένα - δεν υπάρχουν χρυσές εφεδρείες στην πολιτική)
- ή περιμένουν κάποιο υπαρξιακό γεγονός - ιδρυτικό συνέδριο, νέο κόμμα με το Ποτάμι ή άλλες δυνάμεις, διάσπαση...
- ή απλά δε θέλουν να είναι αυτοί ο πρόεδρος που θα πει στην Κοινοβουλευτική τους Ομάδα να ψηφίσει νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιον από τους εκβιασμούς που αναμένονται με σχετική βεβαιότητα. Είτε είναι σε θέματα αρχής, είτε παραμονής μας στο Πρόγραμμα και την Ευρωζώνη.
Άλλο λόγο δεν μπορώ να βρω. Όσο για τη δυναμική που παίρνει η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί, αν όχι ως σενάριο με τον ίδιο σε ρόλο «αυτοφωράκια» για τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη - να βγάλει αυτός από τη μέση τους συνομήλικους του για να το πάρει ο «παλιός». Αλλιώς δεν εξηγείται η υποψηφιότητα κάποιου που ίσως να μην μπορέσει να πατήσει στη Βουλή για να αντιπαρατεθεί με τον κ. Τσίπρα μέχρι το 2023 αν γίνουν νέες εθνικές εκλογές πριν το 2019, κάτι που είναι πολύ πιθανό.
Η υπόγεια σύγκρουση
Υπάρχει ένας υποψήφιος που συγκεντρώνει όσα πολιτικά χαρακτηριστικά χρειάζεται η Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή για να στραφεί προς τη σωστή κατεύθυνση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο κι αν η θητεία του στην κυβέρνηση Σαμαρά γεννά πολλές ενστάσεις σε κάποιον που αποτιμά θετικά την κυβέρνηση Παπανδρέου 2009 - 2011 (ενστάσεις που διατύπωσα εν καιρώ έντονα και δημόσια). Έχει κοινοβουλευτική εμπειρία και προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό παρότι ανήκει ακόμα στους νεαρότερους της πολιτικής, με ήπιο πολιτικό λόγο, σαφή απόσταση από την ακροδεξιά και ακόμα σαφέστερο φιλοδυτικό προσανατολισμό σε όλα τα επίπεδα.
Επιμένω στο «φιλοδυτικό» που περιλαμβάνει από οικονομικά και πολιτισμικά πρότυπα μέχρι τον Αμερικανικό παράγοντα, αντί του αφελούς και λειψού «φιλοευρωπαϊκό». Πάνω σε αυτό θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η εκλογή του επόμενου προέδρου και σε αυτή τη βάση θα χάσει, αν χάσει, ο κ. Μητσοτάκης.
Γιατί ακόμα κι από την εποχή του κ. Καραμανλή του δεύτερου, ο αντιαμερικανισμός (Βουκουρέστι), ο ευρωσκεπτικισμός (Σαμαράς και λοιπή ΠΟΛΑΝ με τη λαϊκή αντιμνημονιακή δεξιά) και η εσωστρέφεια ήταν βασικά χαρακτηριστικά της ΝΔ, με μόνη ματιά προς το εξωτερικό αυτή προς τη Ρωσία του «αδελφού ξανθού ομόδοξου γένους». Κι αυτά προτού φτάσουμε στο πώς έβλεπαν την Ευρωπαϊκή Ένωση που εξαπάτησαν με ψευδή οικονομικά στοιχεία, ή τις θεωρίες συνωμοσίας που καλλιεργήθηκαν γύρω από το έλλειμμα της χώρας και το Μνημόνιο. Κοντολογίς, κουτοπονηριά και επαρχιωτισμός με ψευδαισθήσεις.
Δεν κατάφεραν να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες ούτε με τα Βαλκάνια, αφού επιδείνωσαν συστηματικά κάθε σχέση λόγω αρχικά υφέρποντος και αργότερα φανερού εθνικισμού, στερώντας από τη χώρα κάθε κοινή ευκαιρία οικονομικής ευημερίας και πολιτικής συμμαχίας. Ακόμα και με την Κύπρο επιδεινώθηκαν οι σχέσεις μας όταν την άφησαν αμήχανοι στην τύχη της, με τον σημερινό Πρόεδρο Αναστασιάδη να καταγγέλλει σχετικά τον Κώστα Καραμανλή, λίγο πριν τις εκλογές του 2009, παρά την πολιτική τους κεντροδεξιά συγγένεια.
Εδώ εδράζεται η στροφή που θα πρέπει να κάνει η Νέα Δημοκρατία, από την ελλαδική εσωστρέφεια και αυτοαναφορά (που συνορεύει τόσο αρμονικά με τον εθνικισμό) προς το δυτικό κόσμο, τους κανόνες, την κληρονομιά και τις οικονομίες του. Είναι η ίδια στροφή που πασχίζει να κάνει η χώρα, με τη Νέα Δημοκρατία στη σημερινή της μορφή να έχει αποτελέσει σημαντικό εμπόδιο.
Αυτή θα είναι η σύγκρουση που θα κρίνει υπογείως το αποτέλεσμα, αφού θα ήταν αυτοκτονικό να μιλήσει ανοιχτά για αυτά ένας υποψήφιος. Ένα αποτέλεσμα που πολύ φοβάμαι πως θα είναι κατά του κ. Μητσοτάκη, γιατί η Νέα Δημοκρατία ως έχει, απέχει πολύ από όλα αυτά.
Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος είναι αρχιτέκτονας, blogger, με θητεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου