O Tάκης Θεοδωρόπουλος μας ενημερώνει απ' τις στήλες της Καθημερινής πως "η πιο ανατρεπτική πολιτική πράξη στην Ελλάδα του 2015 θα ήταν η επαναφορά της διδασκαλίας της καθαρευούσης στη Μέση Εκπαίδευση."
Μετά και απ' αυτό όλο και περισσότερο γίνεται καθαρό πως το όραμα της ελληνικής αστικής διανόησης, εκτός απ' το να παραμείνουμε στο ευρώ με κάθε κόστος και θυσία, δεν είναι παρά η αναπόληση ενός φαντασιακού ένδοξου παρελθόντος. Τότε που υποτίθεται, υπήρχαν πειθαρχία, αυστηρότητα και ιεραρχία στην ελληνική κοινωνία και ο λαϊκισμός και η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν τα είχαν "ισοπεδώσει" όλα σε έναν εξισωτισμό της μετριότητας και της ήσσονος προσπάθειας.
Τότε που υπήρχε απόσταση ανάμεσα στους μαθητές και τους καθηγητές και επιβάλλονταν ο σεβασμός των πρώτων πάνω στους δεύτερους.
Και οι καθηγητές άνηκαν σε μία "προνομιούχα" διανοητική ελίτ αφού κατείχαν μία γλώσσα που τους διαχώριζε απ' τις χυδαίες μάζες.
Το όραμα της αστικής διανόησης θα μπορούσε ν' αποτυπωθεί με μία φράση:
"Εμπρός Όπισθεν", που ήταν και τίτλος της ραδιοφωνικής εκπομπής του Χριστόδουλου όταν ήταν μητροπολίτης Δημητριάδος.
Δεν μπορούν να εκφραστούν ανοικτά υπέρ μίας συνολικής αυταρχικής λύσης καθώς η πτώση της Χούντας δυσφήμισε αυτή την προσφιλή για τις ελίτ, μέθοδο πειθάρχησης των πληβείων, αλλά δεν χάνουν ευκαιρία να προτείνουν επιμέρους πολιτικές που αποσκοπούν να τιθασεύσουν τις αυθάδεις μάζες, να τις διαχωρίσουν κάθετα απ' τους ολίγους "άριστους" και να επαναφέρουν την αυτόματη ιεραρχία και την επιβεβλημένη συστολή στις κοινωνικές σχέσεις.
Περιορισμός έως και ακύρωση της συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση των πανεπιστημίων, μεταφορά ενός όλου και μεγαλύτερου τμήματος των δημόσιων υποθέσεων σε "ανεξάρτητες" αρχές τεχνοκρατών που δεν υπάγονται σε δημοκρατικό έλεγχο, αριστεία στην εκπαίδευση και τώρα κραυγές για καθαρεύουσα.
Όλα εκκινούν από μία περιφρόνηση των μαζών και αποσκοπούν στον ελέγχο και την αποκοπή τους απ' τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Η ελληνική αστική διανόηση θυμίζει έναν κακιασμένο, πικρόχολο γέρο που έχει στερέψει πνευματικά, το βάρος του χρόνου συνθλίβει το σώμα του και η μόνη του παρηγοριά δεν είναι τόσο η μελαγχολική αναπόληση της νεότητας του, αλλά το μίσος του προς τους νέους που του θυμίζουν τη δική του παρακμή και τους οποίους δεν χάνει ευκαιρία να καταριέται και να μειώνει. Μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν και δεν αναγνωρίζουν εθιμικώ δικαίω την ανωτερότητα και τα πρωτεία του και ας μην έχει τίποτα απολύτως να τους προσφέρει.
Πρόκειται για ένα πτώμα απ' το οποίο αναδύουν δυσάρεστες οσμές και που η μοναδική του "λειτουργία" είναι χάσκει ως εμπόδιο στο δρόμο των ζωντανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου