του Κώστα Εφήμερου
Θα μου πείτε: ήταν η ΕΡΤ μια καλή δημόσια τηλεόραση πριν το μαύρο; Όχι, δεν ήταν. Δεν είχε κλείσει εβδομάδα πριν την ανακοίνωση του Σίμου Κεδίκογλου που στο ThePressProject είχαμε γράψει για το πόσο κακό κάνει στην κοινωνία μια κρατική και όχι δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τούτο όμως δεν αλλάζει στο ελάχιστο την επίθεση της κυβέρνηση Σαμαρά στην ελευθερία του Τύπου και κατ’ επέκταση στην ίδια την δημοκρατία.
Τώρα όλα αυτά τα έχουμε ξανασυζητήσει από εδώ αρκετά και άλλωστε δεν είναι και λίγα τα κείμενα που έχω αφιερώσει για τους ανθρώπους που τίμησαν τις οικογένειές τους κάνοντας θυσίες για να κρατήσουν το κεφάλι τους ψηλά. Σήμερα όμως ήθελα να γράψω δύο λόγια για τις ελπίδες που τρέφω για το νέο κεντρικό δελτίο ειδήσεων.
Η ΕΡΤ θα πρέπει να κερδίσει ένα στοίχημα που φαίνεται να έχουν χάσει τα ιδιωτικά κανάλια προσφέροντας ένα πολυθεματικό και ουσιαστικό δελτίο ειδήσεων. Να φέρει ξανά στο προσκήνιο την δεοντολογία και να παραμείνει στοχοπροσηλωμένο στην υποχρέωση της δημοσιογραφίας που είναι να εκπροσωπεί τους πολλούς και όχι τους λίγους.
Θεωρώ ότι υπάρχει η διάθεση για κάτι καλό και για αυτό θα παρακολουθήσω το δελτίο με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα επειδή την παρουσίασή του έχει αναλάβει ένας επαγγελματίας που σέβομαι όσο λίγους στο χώρο.
Γνώρισα τον Πάνο Χαρίτο πριν από μερικά χρόνια και δεν κρατήσαμε επαφή. Στο λίγο χρόνο όμως που περάσαμε μαζί θυμάμαι τρία πράγματα. Το ένα ήταν το πονηρό βλέμμα που δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος αν εξέφραζε δημοσιογραφική διαστροφή, ειρωνεία ή απλά καχυποψία. Το δεύτερο είναι ότι παρέμενε σταθερότατος στις ιδέες του –κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν ήταν αντίθετες με τις δικές μου. Το τρίτο όμως είναι που με γεμίζει ελπίδα:
Θυμάμαι όταν πριν χρόνια, σίγουρα όσο η ΕΡΤ ήταν ακόμα ανοιχτή, μια συζήτηση που είχαμε για τη δημόσια τηλεόραση και την απόγνωσή του όταν μου περιέγραφε πως έχασε η ΕΡΤ την πρώτη παγκόσμια ανταπόκριση από την είσοδο των αμερικανικών στρατευμάτων στη Βαγδάτη στον 2ο πόλεμο του Ιράκ, τότε που ο Χαρίτος αντιλήφθηκε πρώτος το στρατιωτικό όχημα να διασχίζει τα όρια της πρωτεύουσας και έσπευσε να καλέσει αμέσως την ΕΡΤ, η οποία όμως αντί να βγάλει αμέσως τον ανταποκριτή της στο Ιράκ, αρχικά καθυστέρησε και μετά επέλεξε να παίζει τα πλάνα και το ρεπορτάζ του CNN.
Θυμάμαι την απόγνωση με την οποία ο Χαρίτος περιέγραφε την κακή δημόσια τηλεόραση, θυμάμαι το πάθος του, θυμάμαι που θυμώνει και πως κρατάει την ψυχραιμία του όταν θυμώνει… και λέω να δω σήμερα το βράδυ το πρώτο δελτίο ειδήσεων με περισσή αισιοδοξία.
Θα μου πείτε: ήταν η ΕΡΤ μια καλή δημόσια τηλεόραση πριν το μαύρο; Όχι, δεν ήταν. Δεν είχε κλείσει εβδομάδα πριν την ανακοίνωση του Σίμου Κεδίκογλου που στο ThePressProject είχαμε γράψει για το πόσο κακό κάνει στην κοινωνία μια κρατική και όχι δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τούτο όμως δεν αλλάζει στο ελάχιστο την επίθεση της κυβέρνηση Σαμαρά στην ελευθερία του Τύπου και κατ’ επέκταση στην ίδια την δημοκρατία.
Τώρα όλα αυτά τα έχουμε ξανασυζητήσει από εδώ αρκετά και άλλωστε δεν είναι και λίγα τα κείμενα που έχω αφιερώσει για τους ανθρώπους που τίμησαν τις οικογένειές τους κάνοντας θυσίες για να κρατήσουν το κεφάλι τους ψηλά. Σήμερα όμως ήθελα να γράψω δύο λόγια για τις ελπίδες που τρέφω για το νέο κεντρικό δελτίο ειδήσεων.
Η ΕΡΤ θα πρέπει να κερδίσει ένα στοίχημα που φαίνεται να έχουν χάσει τα ιδιωτικά κανάλια προσφέροντας ένα πολυθεματικό και ουσιαστικό δελτίο ειδήσεων. Να φέρει ξανά στο προσκήνιο την δεοντολογία και να παραμείνει στοχοπροσηλωμένο στην υποχρέωση της δημοσιογραφίας που είναι να εκπροσωπεί τους πολλούς και όχι τους λίγους.
Θεωρώ ότι υπάρχει η διάθεση για κάτι καλό και για αυτό θα παρακολουθήσω το δελτίο με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα επειδή την παρουσίασή του έχει αναλάβει ένας επαγγελματίας που σέβομαι όσο λίγους στο χώρο.
Γνώρισα τον Πάνο Χαρίτο πριν από μερικά χρόνια και δεν κρατήσαμε επαφή. Στο λίγο χρόνο όμως που περάσαμε μαζί θυμάμαι τρία πράγματα. Το ένα ήταν το πονηρό βλέμμα που δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος αν εξέφραζε δημοσιογραφική διαστροφή, ειρωνεία ή απλά καχυποψία. Το δεύτερο είναι ότι παρέμενε σταθερότατος στις ιδέες του –κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν ήταν αντίθετες με τις δικές μου. Το τρίτο όμως είναι που με γεμίζει ελπίδα:
Θυμάμαι όταν πριν χρόνια, σίγουρα όσο η ΕΡΤ ήταν ακόμα ανοιχτή, μια συζήτηση που είχαμε για τη δημόσια τηλεόραση και την απόγνωσή του όταν μου περιέγραφε πως έχασε η ΕΡΤ την πρώτη παγκόσμια ανταπόκριση από την είσοδο των αμερικανικών στρατευμάτων στη Βαγδάτη στον 2ο πόλεμο του Ιράκ, τότε που ο Χαρίτος αντιλήφθηκε πρώτος το στρατιωτικό όχημα να διασχίζει τα όρια της πρωτεύουσας και έσπευσε να καλέσει αμέσως την ΕΡΤ, η οποία όμως αντί να βγάλει αμέσως τον ανταποκριτή της στο Ιράκ, αρχικά καθυστέρησε και μετά επέλεξε να παίζει τα πλάνα και το ρεπορτάζ του CNN.
Θυμάμαι την απόγνωση με την οποία ο Χαρίτος περιέγραφε την κακή δημόσια τηλεόραση, θυμάμαι το πάθος του, θυμάμαι που θυμώνει και πως κρατάει την ψυχραιμία του όταν θυμώνει… και λέω να δω σήμερα το βράδυ το πρώτο δελτίο ειδήσεων με περισσή αισιοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου