Από πολύ μικρή έχω διαπιστώσει ότι ο μεγαλύτερος πόνος κρύβεται στη σιωπή.
Σ' εκείνο το απλανές σακατεμένο βλέμμα και στο μούδιασμα μέσα σου, εκεί που δεν μπορείς ούτε να μιλήσεις, ούτε να σκεφτείς, απλά χάνεσαι.
Στο βλέμμα μιας σακατεμένης υποβασταζόμενης μάνας που αποχαιρετά το παιδί της, στο βλέμμα ενός παιδιού που ορφανεύει άξαφνα.
Ο άδικος θάνατος του Βαγγέλη πυροδότησε δημόσια εκδήλωση θλίψης.
Ένα δημόσιο ξέσπασμα για να βγάλουμε από πάνω μας τις ενοχές. Πώς έλεγαν οι παλιοί «βγάλ' το από μέσα σου να ξεθυμάνει». Το λες, το βγάζεις, τελειώνει.
Κάπως έτσι.
Μάθαμε όλοι το bullying και σαν καραμέλα το γυροφέρνουμε στο στόμα μας και μετά γυρίζουμε στα της καθημερινότητάς μας και κορνάρουμε την κυρία που πηγαίνει αργά στον δρόμο μουντζώνοντάς την, κολλάμε πίσω από το προπορευόμενο αυτοκίνητο μ' ένα «κάνε στην άκρη, κλώσα», περιγελάμε την ευτραφή κοπέλα που προχωρά με κολάν κι άλλα τέτοια βαθιά ανθρώπινα.
Ναι, ο Βαγγέλης έγινε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Είμαστε όλοι αθώοι, γιατί ποτέ δεν αναγκάσαμε έναν άνθρωπο να βάλει τέλος στη ζωή του (αν είναι αυτοκτονία) κι ως αθώοι μπορούμε να κατακρίνουμε με μένος τους ενόχους που διέλυσαν ένα ούτως ή άλλως ψυχολογικά ανοχύρωτο παιδί.
Νιώθουμε ανάλαφροι γιατί -ευτυχώς- εμείς δεν έχουμε ευθύνη.
Ποτέ δεν έχουμε διαλύσει έναν άνθρωπο. Άρα μπορούμε να γράψουμε μηνύματα οργής, θλίψης, συμπαράστασης, να νουθετήσουμε να…να…να…
Μια κοινωνία αθώων που μέσω social media κάνει την επανάστασή της, τοποθετείται, επιχειρηματολογεί, κατακρίνει. Εύκολο είναι. Εκεί που ζητάς εκδίκηση για τον Βαγγέλη και θέλεις να δεις του ενόχους να τιμωρούνται, εκεί σ' ένα επόμενο post θα τοποθετηθείς για τη φωτογράφιση του Βαρουφάκη στο «Paris Match» και για το χλιδάτο ξενοδοχείο στην Ιταλία και θα σχολιάσεις τις βόλτες χεράκι χεράκι με τη Δανάη Στράτου κι αφιερώνεις και εξαντλείς όλο σου τον ποιητικό οίστρο για να γράψεις κείμενο που θα συγκεντρώσει πολλά «likes» και «shares» και «retweets».
Και ξαφνικά μπερδεύονται τα «V for Varoufakis» με το «V for Βαγγέλης», γιατί, όπως λέει και το τραγούδι…Τhat’s life..
Ναι, η υποκρισία και η πολυλογία περισσεύει.
Όσα περισσότερα κρύβεις, τόσο περισσότερο μιλάς, όσο λιγότερο πονάς τόσο περισσότερο δημοσιοποιείς τη θλίψη σου.
Η βραχεία μνήμη μάς σώνει από την κατάθλιψη.
Όλα περνούν κι όλα τα προσπερνάμε, είτε είναι ένας σιωπηλός Βαγγέλης δίπλα μας (που κανείς δεν τον ακούει), είτε ένας βαρύμαγκας που θα κλωτσήσει ένα σκυλί, θα χαστουκίσει μια γυναίκα, θα έχει λυμένο το ζωνάρι για καβγά με το παραμικρό υψώνοντας τη φωνή για να σε τρομάξει. Όσο φωνάζει αυτός, τόσο να χαμηλώνεις εσύ!
Γι' αυτό ασχολήσου με τον Βαρουφάκη.
Είναι πιο ανώδυνο.
«Character assassination» το είπε ο πρωθυπουργός.
Oργανωμένο σχέδιο εξόντωσης ενός προσώπου μέσω της αρνητικής δημοσιότητας.
Ένας είδος media bullying.
Μέχρι να το βαρεθείς κι αυτό ή να πάψει να πουλάει.
Το βέβαιο είναι ότι το τι σημαίνει η λέξη «bullying» είσαι πλέον σίγουρος ότι το ξέρεις καλά, κι εσύ και η Τάμτα και η Shaya και ο Νίνο κι όλοι όσοι βγαίνουν και μιλάνε γι' αυτό. Ε; βγήκε και κάτι καλό απ' όλο αυτό ;
Ή μήπως όχι;
Περισσότερα κείμενα από την Κλεοπάτρα Πατλάκη: http://www.yupiii.gr/lists/authors/kleopatra1/
Η Κλεοπάτρα Πατλάκη στα social media:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου