Εδώ και αρκετά χρόνια κατακρίνω έντονα μία σχετικά μικρή μερίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, που οι πράξεις της δείχνουν ότι αποτελείται από αγράμματους τραμπούκους με φασίζουσες τάσεις.
Συνήθως οργισμένοι πιτσιρικάδες και ενίοτε χουλιγκάνια ποδοσφαιρικών ομάδων, χωρίς κανένα σοβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο και πιθανόν υποκινούμενοι από ασφαλίτες ή άλλους παρακρατικούς που τους φανατίζουν και το παίζουν καθοδηγητές, το μόνο που κάνουν είναι να σπάνε, να καίνε και να δέρνουν αδιακρίτως, καθώς και να μοιράζουν απλόχερα ψόφους προς όλες τις κατευθύνσεις.
Είναι οι άνθρωποι που μετέτρεψαν τη μαζική εξέγερση του Δεκέμβρη σε διαγωνισμό ξεκαυλώματος, που επιτέθηκαν σε ομοφυλόφιλους και αριστερούς για να τους διώξουν από την πλατεία Εξαρχείων, που έκαναν το Αττικόν στάχτη χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, και που ενδεχομένως να έριξαν και τις φονικές μολότοφ στη Μαρφίν. Το τελευταίο τους κατόρθωμα είναι ότι αποκεφαλίζουν αγάλματα, λες και είναι τίποτα τζιχαντιστές βουτηγμένοι στην κόκα.
Δεν αμύνονται ενάντια στην κρατική καταστολή, αλλά της παρέχουν δικαιολογία για να επέμβει (και τις περισσότερες φορές να συλλλάβει άσχετους αντί για εκείνους που προκαλούν τα επεισόδια).
Δεν σέβονται απολύτως τίποτα και κανέναν, και γενικά συμπεριφέρονται λες και κάποιος τους όρισε νταβατζήδες ενός πολυσυλλεκτικού κινήματος - το οποίο εξακολουθεί να τους αντιμετωπίζει με αμηχανία, φοβούμενο ότι αν τους περιθωριοποιήσει θα προδώσει τις αρχές του. Βούτυρο στο ψωμί των απανταχού Πρετεντέρηδων, στιγματίζουν ολόκληρους πολιτικούς χώρους για πλάκα, και το μόνο που τους διαχωρίζει από τους νεοναζί είναι ότι υποτίθεται ότι είναι μηδενιστές που δεν πιστεύουν σε έθνη, κόμματα και λοιπές εξουσιαστικές δομές.
Κάθε φορά που τα λέω αυτά λοιδωρούμαι ως νοικοκυραίος, άσχετος ή ακόμα και ακροδεξιός. Πολλοί μου λένε ότι έχω άδικο γιατί πεθαίνει κόσμος από την κρίση (το οποίο δεν αποτελεί επιχείρημα φυσικά, αφού το να καις περίπτερα, σινεμά και άσχετα αυτοκίνητα δεν βοηθάει καθόλου στο να βγούμε από την κρίση).
Άλλοι μου μιλάνε για ελευθερία έκφρασης, λες και η παρακίνηση σε βία κατά ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων είναι άποψη που δεν προάγει τον φασισμό. Και κάποιοι τους θεωρούν συντρόφους λόγω κοινής αντιμπατσικής συνείδησης, που μεταφράζεται σε εκ του ασφαλούς ντου εναντίον περιπολικών της τροχαίας, τη στιγμή που οι αληθινοί αναρχικοί ρισκάρουν την ελευθερία και την σωματική τους ακεραιότητα στην καρδιά της Φρανκφούρτης.
Όσο αυτά τα τσογλάνια κυκλοφορούν ανενόχλητα σε πλατείες, πορείες και συνελεύσεις, το αλφάδι και οι μαυροκόκκινες σημαίες θα ταυτίζονται στη συνείδηση της πλειοψηφίας με επικίνδυνους κάφρους που απειλούν το κοινωνικό σύνολο.
Και δεν θα φταίνε ούτε οι καναπέδες, ούτε οι τηλεοράσεις για οτιδήποτε συμβεί από δω και μπρος.
Αντι-εξουσιαστές; Χμ! Αναρχικοί πάντως δεν είναι. Οι κοκκινόμαυρες σημαίες δεν μου λένε τίποτε γιά τον πολιτικό χώρο στον οποίον μπορεί να ανήκουν αυτά τα άτομα. ο οποιοσδήποτε μπορεί να φτιάξει και να ανεμίσει μιά κοκκινόμαυρη σημαία. Σίγουρα είναι τραμπούκοι, απαίδευτοι, χοντροκομμένοι και καθυστερημένοι. Παραδόξως παραμένουν ασύλληπτοι. Εμφανώς εκπαιδευμένοι γιά καταστροφικές δράσεις, στοχευμένες και αποσταθεροποιητικές.
ΑπάντησηΔιαγραφή