Η πολιτική ορθότητα των ημερών βάλλει κατά του εορτασμού της 25ης Μαρτίου μετά δημοτικής μουσικής. Δημοσιολογούντες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με φιλελέ συνήθως στυλ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους διότι η συγκεκριμένη απόφαση τους θυμίζει χούντα. Κάτι που δεν τους θύμιζαν τα κάγκελα των προηγούμενων ετών...
Ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά εγκλήματα της χούντας ήταν ότι ταύτισε στη συνείδηση πολλών Ελλήνων τη δημοτική μουσική με το αισχρό καθεστώς της. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της αριστεράς, αλλά και της δημοκρατικής δεξιάς στη συνέχεια ήταν ότι εκχώρησε στην ακροδεξιά τη μουσική παράδοση της χώρας και γενικά ο,τιδήποτε έχει ελληνικό χρώμα.
Επί χούντας οι εορτασμοί μετά “δημοτικών”, συχνά όχι αυθεντικών αλλά κατασκευασμένων ώστε να ταιριάζουν στην αισθητική και τον πολιτικό λόγο του καθεστώτος, ήταν όμως υποχρεωτικοί. Η συμμετοχή σήμερα -εάν τελικώς γίνει το γλέντι με αυτή την καταρρακτώδη βροχή- δεν είναι υποχρεωτική. Όποιος θέλει πηγαίνει, σε όποιον δεν αρέσει απέχει.
Η σχέση μας με το παρελθόν, την παράδοση και την ιστορία μας, είναι σχιζοφρενική. Ακροβατούμε μεταξύ της εθνικιστικής σχεδόν ψωροπερηφάνειας και παράνοιας περί εκλεκτού λαού και του εθνομηδενισμού. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, στην πραγματικότητα. Διότι και τα δύο φανερώνουν την προβληματική μας ταυτότητα στο σήμερα: Είτε “Ελληνάρες”, είτε ξενομανείς. Ή του ύψους ή του βάθους. Προσέγγιση και στις δύο περιπτώσεις συναισθηματική, αλλά όχι υγιής, κινούμενη από κόμπλεξ και ετεροπροσδιορισμό σε σχέση με το παρελθόν ή το έξω.
Το περίεργο είναι ότι η απόφαση αυτή προκαλεί αντιδράσεις και από ανθρώπους, που οι παρελάσεις γενικώς δεν τους ενοχλούν. Και μάλιστα όταν αν το σκεφτεί κανείς οι αγωνιστές του '21 δεν παρήλαυναν, αλλά τραγούδαγαν δημοτικά- εδώ υπάρχει ολόκληρη κατηγορία, τα κλέφτικα. Δημοτικά τραγουδούσαν και οι πολεμιστές του ΕΛΑΣ (κομμουνιστές και μη) στα βουνά, δεν άκουγαν Μπετόβεν, σταθεροί σε μία παράδοση αντίστασης και ανυποταξίας. Στον εμφύλιο δημοτικά τραγουδούσαν στα βουνά και οι δύο πλευρές. Η σκηνή με τη δημοτική μουσική ήταν μία από τις πιο δημοφιλείς στα φεστιβάλ της ΚΝΕ χρόνια τώρα.
Πιο λογικό θα ήταν εδώ που τα λέμε να καταργούσαμε τις παρελάσεις και να κρατούσαμε το δημοτικό γλέντι, με τα ίδια τραγούδια που έλεγαν οι πολεμιστές της ελληνικής επανάστασης. Με το κλαρίνο, τη λύρα, το βιολί, να “κλαίει”. Ίσως να είχε περισσότερο νόημα από εμβατήρια.
Γιατί ενοχλεί την “αισθητική” ορισμένων αυτή η ιδέα; Ίσως δεν έχουν ακούσει παραδοσιακή μουσική σε πραγματικά καλή εκτέλεση, παρά μόνο πανηγυρτζίδικα. Δημοτικά όμως δεν είναι τα καγκέλια. Για την ακρίβεια αυτή είναι μία μοντέρνα σχεδόν σκυλοποπ εκτέλεση. Ίσως γιατί έχουμε τόσο επηρεαστεί από το φόβο πως ο,τιδήποτε ελληνικό είναι και εθνικιστικό- φρόντισε δυστυχώς όπως αναφέρθηκε η χούντα για αυτό. Ίσως ήρθε η ώρα αυτό να το διεκδικήσουμε πίσω.
Δε μιλώ για εθνική υπερηφάνεια. Όποιος άλλωστε δηλώνει υπερήφανος για κάτι που δεν αποτελεί προσωπικό του επίτευγμα, δεν ήταν κάτι που το διάλεξε, κάτι για το οποίο δούλεψε, προσπάθησε και το κατέκτησε, όποιος δηλώνει υπερήφανος γιατί γεννήθηκε Έλληνας, λευκός ή ο,τιδήποτε άλλο, όποιος αναζητά δικαίωση της ύπαρξης του σε κάτι που απλά του έτυχε, δείχνει απλώς πόσο λίγα έχει επιτύχει στη ζωή του και για πόσο λίγα έχει πραγματικούς λόγους να είναι υπερήφανος.
Το να αγαπάς τον τόπο στον οποίο έτυχε να γεννηθείς ή να έχεις τις ρίζες σου και την παράδοση του, χωρίς μίσος για τις χώρες και τις παραδόσεις των άλλων ή για το γείτονα σου που έχει άλλο χρώμα, αυτό είναι τελείως διαφορετικό πράγμα.
Το να απορρίπτεις την παράδοση επίσης αποδεκτό και θεμιτό και δικαίωμα, οποιουδήποτε. Εάν εκχωρείται όμως στην ακροδεξιά, είναι πρόβλημα.
Άλλωστε η παράδοση μπορεί να αποτελεί πηγή (και μουσικής) έμπνευσης για το μέλλον, όχι εμμονή στο παρελθόν.
(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)
*Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στην Απογευματινή και καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ για την Ελευθεροτυπία. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.
Καποτε η αριστερα-ελπιζω οχι στο πολυ μακρινο μελλον-θα πρεπει να μαθει να μην επιτιθεται σαν τον ταυρο στο πανι γιατι θα βρισκεται με ενα σπαθι καρφωμενο στο σβερκο της.Θα πρεπει να μαθει να μη χτυπαει τη σημαια αλλα τον πατριδοκαπηλο που την υψωνει για να μεγαλωσει το μποι του.Που κρυβεται πισω της για να καλυψει τη γυμνια του.Οταν ο ακροδεξιος λεει "ζητω η πατριδα" δεν φωναζουμε "κατω η πατριδα".Του δειχνουμε το δικο του εγκλημα στην Κυπρο .Του δειχνουμε το δικο μας ΕΑΜ. Οταν αντικαθιστας τις μαυρες ψηφιδες του αντιπαλου σου με λευκες και τις λευκες με μαυρες,υποτιθεται για να δειξεις το ποσο διαφερεις απο εκεινον, στην ουσια αναπαραγεις την ιδια εικονα.Το DNA του ανθρωπου ειναι ιδιο κατα 99% με εκεινο του χιμπατζη αλλα αυτο το 1% ειναι αρκετο για να κανει τη διαφορα τους αβυσσαλεα.
ΑπάντησηΔιαγραφή