Να το πάρει το ποτάμι;

http://www.hitandrun.gr/na-pari-potami/

του Δημήτρη Τσίρκα

Η εξοργιστικά γελοία διαφήμιση με το καφάσι του υποψήφιου με το Ποτάμι είναι ίσως η καλύτερη αποτύπωση του πολιτικού στίγματος και της κοινωνιολογίας αυτού του μεταπολιτικού μορφώματος. Στην Ελλάδα της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών τάξεων, του ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων, της επικίνδυνης συρρίκνωσης της δημοκρατίας και της πρωτοφανούς διόγκωσης του φασισμού ο υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι επέλεξε ν” αναδείξει ως το βασικότερο πρόβλημα της κοινωνίας τα καφάσια που τοποθετούν οδηγοί στους δρόμους για να κρατήσουν τις θέσεις πάρκινγκ.

Η περίπτωση αυτή είναι ίσως η πιο κραυγαλέα αλλά δεν είναι η μοναδική. Όλος ο λόγος του Ποταμιού είναι αυτού του τύπου: απολίτικα συνθήματα χωρίς κανένα θεωρητικό υπόβαθρο ή εμφανή ιδεολογική συνοχή, που δηλώνουν επιθυμία – «Εγώ θέλω δουλειές και όχι συσσίτια και ελεημοσύνες» μας λέει το ένα, «Εγώ θέλω το ευρώ» μας λέει το άλλο, «Να τ” αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα» το τρίτο. 

Είναι ο λόγος ενός τμήματος των μεσοστρωμάτων που δεν έχουν πληγεί ιδιαίτερα απ” την κρίση και που ζουν σε μία οικονομική και πολιτική φούσκα. Οι ανάγκες και οι αγωνίες τους είναι εντελώς διαφορετικές απ” αυτές των λαϊκών τάξεων που πασχίζουν για την επιβίωση. Είναι λογικό ένας χίπστερ μεσοαστός να θεωρεί τεράστιο πρόβλημα τα καφάσια στους δρόμους όταν σε μία νυχτερινή του έξοδο στην πλατεία Καρύτση δεν βρίσκει να παρκάρει το υβριδικό του αυτοκίνητο επειδή κάποιοι έκλεισαν τα λίγα πάρκιγκ με καφάσι. 

Στα μάτια του αυτή η πρακτική είναι η χαρακτηριστικότερη απόδειξη της προβληματικής σχέσης του Έλληνα με το νόμο που όμως καταλήγει να στερεί σ” αυτόν το δικαίωμα του στη διασκέδαση. Είναι αυτή η προβληματική σχέση που οδήγησε τελικά τη χώρα στη χρεοκοπία.

Το Ποτάμι είναι η πολιτική χειραφέτηση των τρέντι μεσοστρωμάτων τα οποία ασφυκτιούσαν όλον αυτό τον καιρό από έναν δημόσιο λόγο που ασχολείται αποκλειστικά με τα μνημόνια από τη μία ή τα αιτήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, από την άλλη. Με αποτέλεσμα τα δικά τους «προβλήματα», η δική τους αισθητική να μην αναδεικνύονται. Τη στιγμή μάλιστα που είναι και μόνοι που διαθέτουν το «πολιτισμικό κεφάλαιο» να ηγούνται της κοινωνίας. 

Με το Ποτάμι φωνάζουν: «είμαστε και μεις εδώ, θέλουμε ν” απολαμβάνουμε άφοβα και χωρίς τύψεις τα προνόμια που κερδίσαμε με την αξία μας. Εμείς πρέπει να κυβερνάμε που έχουμε την τεχνοκρατική επάρκεια και τον πολιτισμό και όχι οι αμόρφωτοι λαϊκιστές». Η αντιμετώπιση τους απέναντι στις μάζες είναι ακραία ελιτίστικη. 

Οι τελευταίες θεωρούνται εξολοκλήρου ανορθολογικές, έρμαια των παθών τους, απόλυτα θύματα του λαϊκισμού και ανίκανες να φέρουν την ιδιότητα του πολίτη, με όλες τις υποχρεώσεις που αυτή συνεπάγεται. Είναι σχεδόν βέβαιο πως όσοι είναι αναγκασμένοι να έρχονται σε επαφή με λαϊκό κόσμο στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα, αμέσως μετά απολυμαίνουν τα χέρια τους με betadine.

Το Ποτάμι είναι η πιο ακραία εκδήλωση του μαριααντουανετισμού των νικητών της αγοράς οι οποίοι αφυπνισμένοι θέλουν ν” απολαύσουν τον πλούτο και τη ζωή τους, αποενοχοποιημένα και αδιαφορώντας πλήρως για τα θύματα της αγοράς. 

Τα στελέχη και η κοινωνική βάση του Ποταμιού διακατέχονται από μία αριστοκρατική λογική μεταμφιεσμένη σε τεχνοκρατισμό που τη διακρίνει μία βαθιά αποστροφή για το λαό η οποία αγγίζει τα όρια του κοινωνικού ρατσισμού. Πρόκειται για μία πιο ραφιναρισμένη και εξεζητημένη εκδοχή του χυδαίου ηδονιστικού ατομισμού που προπαγάνδιζε το ΚΛΙΚ με διευθυντή το Σταύρο Θεοδωράκη.

 Η αντιδραστική ανάδυση των μεσοστρωμάτων που απαιτούν να τους επιτραπεί ν” αναλάβουν τα ηνία της χώρας διότι δικαιωματικά τους ανήκουν, αφού είναι οι… πρώτοι των πρώτων, μορφωμένοι, πολιτισμένοι και πάνω απ” όλα, επιτυχημένοι στην αγορά, που είναι και ο μοναδικός κριτής ανθρώπων, αξιών κι εμπορευμάτων. Απέναντι σ” αυτό τον εσμό η μόνη αντιμετώπιση δεν μπορεί παρά να είναι το ταξικό μίσος. Το ωμό, αγνό και ανόθευτο ταξικό μίσος.