Μας έμαθε πολλά το αίμα του Δεκέμβρη

...Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

http://blackuroi.gr/node/166

 …Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ

Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».

 Ο Νίκος Ρωμανός ήταν ένας εκ των τεσσάρων της υπόθεσης στο Βελβεντό Κοζάνης. Ληστής και τρομοκράτης βαφτίστηκε από κράτος και συστημικά ΜΜΕ στα 19 του χρόνια. Έμαθε μαζί με τους τρεις συντρόφους του τι σημαίνει “τάξη” και “ασφάλεια”. Τα βίωσε στο πετσί του όλα αυτά. Κυριολεκτικά. Κι έπειτα βασανίστηκε από ένα κράτος και τους “υπαλλήλους” του που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να καλύψει την εκδικητικότητά του σε όσους το αντιμάχονται , παραδίδοντας μαθήματα κακής μονταζιέρας(βλέπε άστοχα φώτοσοπ). Πρόκειται για ένα κράτος και μια δικαιοσύνη που φέρεται με στοργή και προδέρμ σε καλόπαιδα-προστάτες του-Τσοχατζόπουλο, Βόζενμπεργκ, Παπαγεωργόπουλο και λοιπούς, ενώ κακοποιεί και βασανίζει, χτυπάει και δολοφονεί παιδιά

  Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»

  Και κλείστηκε σε μια φυλακή, σε λίγα τετραγωνικά, σε 4 τοίχους, σε γκρι τσιμέντα, σε κρύα κελιά, σε οριοθετημένους διαδρόμους, για να «σωφρονιστεί» κι αυτός κι οι άλλοι οι αλήτες οι φίλοι του, τι κι αν είναι νέα παιδιά που στήριξαν ιδεολογικά την πράξη τους, μυαλά δημιουργικά που απαρνήθηκαν το αστικό τους μπακράουντ και το κυρίαρχο λάιφ στάιλ που αποχαυνώνει και κάνει τη σκέψη ν’ ατροφεί, τι κι αν είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους να διαβάσουν, να ερωτευτούν, ν’ απογοητεύσουν και ν’ απογοητευτούν, να προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν έστω κάτι μικρό απ’ όλη αυτή τη σκοταδούρα που βιώνουμε και να βγουν στο τέλος νικητές-γιατί νικητής βγαίνεις στο θυμικό όσων θέλουν να παραμένουν άνθρωποι, αν έχεις παλέψει για κοινωνική δικαιοσύνη κι ας σε τσακίσουν οι από πάνω, το δίκαιο είναι όλο δικό σου, δεν τους έχεις ανάγκη.

 Κι είδε λοιπόν τη δικαιοσύνη και το σωφρονισμό να του λένε όχι στ’ αυτονόητα, καμιά άδεια για να σπουδάσει, καμιά δικλείδα για αυτούς που ακόμα δεν παραιτούνται, δε δίνουμε δεκάρα γι’ αυτούς που παλεύουν ακόμα, δε χρειαζόμαστε κεφάλια να στροφάρουν και να έχουν ερεθίσματα, η φυλακή θα σε κλείσει και θα σου σφίξει σαν τανάλια το μυαλό, θα αμαυρώσει κι άλλο την ήδη σπιλωμένη σου ψυχή, θα σ’ ατσαλώσει για να βγεις-αν βγεις-πιο αποκτηνωμένος, πιο σκληρός, πιο περιθωριοποιημένος από ποτέ,  ν’ αντιμετωπίσεις ακόμα πιο βίαια αυτό που σε έκανε βίαιο-οι φαύλοι κύκλοι και οι αντιφάσεις είναι σημεία των καιρών και σ’ αυτό, το σύστημα είναι μανούλα! Όσοι λοιπόν αποφασίσανε ότι θα γίνουν εγκληματίες, τρομοκράτες και κτήνη δεν έχουν κανένα περιθώριο ελπίδας, καμιά ευχέρεια βελτίωσης, καμιά δυνατότητα αλλαγής.
Είναι οι κακοί, πάρτε το χαμπάρι και πάντα τέτοιοι θα είναι, ας πρόσεχαν. Ο Ρωμανός ήταν ένας απ’ τους κακούς στο παραμύθι τους, τι θέλει τώρα και μπλέκει!

  Η μοναξιά τους απροσάρμοστους

  Η δημοκρατία της Ελλάδας φθάνει από τα «φιλοδωρήματα» του Παπούλια μέχρι τις φυλακές υψίστης ασφαλείας κι από τους «τρομοκράτες» Ρωμανούς μέχρι τους «δημοκράτες» Πλεύρηδες και Βορίδηδες. Το δημοκρατικό, λοιπόν, κράτος της Ελλάδας αρνείται πεισματικά να χορηγήσει τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται ο Νίκος Ρωμανός.

Το μοναδικό όπλο του απέναντι στον κρατικό τραμπουκισμό αυτή τη στιγμή είναι η απεργία πείνας, ένα οδόφραγμα πάνω στο ίδιο του το σώμα. (Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού. )Μία πράξη αγώνα ενάντια στις αποφάσεις που λαμβάνονται από τα εξουσιαστικά όργανα ενός συντηρητικού και ανελεύθερου συστήματος.

Ένα σύστημα που ακολουθεί οικονομικές πρακτικές που διαιωνίζουν μία κουλτούρα εξαθλίωσης και αδράνειας. Στο κείμενο «Ασφυξία για μία ανάσα ελευθερίας» του Νίκου Ρωμανού, αναφέρεται: «Αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη». Το κράτος εκμεταλλεύεται την αδράνεια και αυτοϊκανοποιείται με τις σαδιστικές τακτικές που εφαρμόζει μέσω των νόμων. Γι αυτό, όποιος/α τολμά να αντιδράσει αντιμετωπίζει στο μέγιστο βαθμό τη βαναυσότητα της εξουσίας με το πρόσχημα της δήθεν «προστασίας της κοινωνίας από την τρομοκρατία».
 Η πραγματική όμως αιτία της βαναυσότητας αυτής είναι η «προστασία των οικονομικών συμφερόντων των λίγων από την απειλή των εξεγερμένων».

Βία γεννάει τη Βία

  Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του Νίκου Ρωμανού στις 6 Δεκέμβρη του '08. Κι αυτό ήταν ένα πολύ δυνατό βίωμα που συνέβαλε στη συνειδητοποίηση των πρακτικών του κράτους. Το κράτος δολοφονεί, όποιον/α βρεθεί απέναντί του. Όποιον/α λαχταρήσει μια ανάσα ελευθερίας. Το κράτος οπλίζει το χέρι του μπάτσου κι είσαι νεκρός/η.

Τα “μεμονωμένα περιστατικά” πληθαίνουν συνεχώς. Στην Αθήνα μπορεί να λέγεσαι Αλέξης Γρηγορόπουλος, Μπερκίν Ελβάν στην Ιστανμπούλ, Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον, Ρεμί Φρεζ στη Νάντ. Το αποτέλεσμα είναι πάλι το ίδιο. Στάθηκες απέναντι στην εξουσία, κρατήθηκες σφιχτά απ' τις ιδέες σου, έθρεψες το μυαλό σου κι όπλισες το λόγο σου, έβαλες το σώμα σου για οδόφραγμα. Μα η εξουσία δεν θέλει ιδέες, θέλει κενές σκέψεις, ανθρώπους – ρομπότ, tabula rasa.

Δεν θέλει θρεμένα μυαλά κι οπλισμένο λόγο, θέλει πολίτες-καταναλωτές, που κάθονται στα αναπαυτικά σαλόνια τους και μηρυκάζουν ό,τι τους δείχνουν τα κανάλια, ό,τι τους λεν οι αρχηγούληδές τους μέσα απ' τις συστημικές φυλλάδες, ό,τι τους υποδεικνύουν και τους πλασάρουν οι δομές της εξουσίας (κράτος-κεφάλαιο-εκκλησία) ως τη “μέγιστη, απόλυτη, αμετάκλητη Αλήθεια”. Η εξουσία δεν θέλει κορμιά που συγκρούονται, αλλά κουφάρια που ακολουθούν τυφλά. Κι έτσι, ο σωρός με τα “ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων” μεγαλώνει.

Τα σύνορα τους στρατούς

   Τα σύνορα υπάρχουν για να σταματούν τους ανθρώπους – μετονομάζοντάς τους σε “λαθραίους” και “παράνομους” - και για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εξουσιαστικών δομών. Για να αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών, για να πουλάνε πόλεμο τα κράτη, για να διαιωνίζπνται οι ντεμέκ διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο με πρόσχημα το “έθνος” και την “ασφάλειά του”. Ωστόσο, τα σύνορα καταργούνται τόσο εύκολα, όταν η εξουσία θέλει να καταπνίξι αυτούς/ες που την αντιμάχονται.

 Οι πρακτικές παντού είναι ίδιες: από τα κολαστήρια του Γκουαντανάμο και τις τύπου F στην Τουρκία ως τις φυλακές τύπου Γ στο Δομοκό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα. Από τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών στην Ιταλία μέχρι τη σωματική και λεκτική κακοποίηση, την αναγκαστική λήψη DNA και την παράνομη κράτηση χωρίς να υπάρχουν στοιχεία στην Αθήνα του 2014.  Όμως τα σύνορα καταργούνται και με την αλληλεγγύη.

 Όπου αρθρώνεται η βία της εξουσίας, κράτος και παρακράτος θα βρουν μπροστά τους αλληλέγγυους και αλληλέγγυες. Απέναντι σε μια κοινωνία εξουσιαστική, κατασταλτική, πατριαρχική και μιλιταριστική, απαντάμε με σύγκρουση. Με έσχατο όπλο το σώμα.

               Μη ρωτάς. Μη με σταματάς. Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη. Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή. Και τη Ζωή πράξη.

  Κι είναι ακριβώς αυτή διαπάλη ανάμεσα στο ηθικό δίκαιο και το δίκαιο του ισχυρού που γίνεται πιο έντονη από κάθε άλλη φορά κι επιφορτίζεται με τόσα συναισθήματα-οργή, θλίψη, απογοήτευση, αλλά κι αισιοδοξία. Αισιοδοξία γιατί υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αντιστέκονται και τολμούν ν’ αναμετρηθούν ολομέτωπα με κάθε είδους δυνάστη, εκείνοι που θέλουν να ζήσουν μια ζωή που ανήκει σ’ αυτούς που ονειρεύονται.

Ο αγώνας ως τη νίκη ή ο αγώνας ως το θάνατο του Ρωμανού διδάσκει, προβληματίζει, δίνει όραμα ακόμα και μες σε τέτοιες συνθήκες που όλοι και όλα δείχνουν να παραπαίουν και να φασιστικοποιούνται, όλα να αγριεύουν και να γίνονται ακόμα πιο αδίστακτα. Κι όσο αυτοί δεν κάνουν βήμα πίσω, ούτε εμείς θα οπισθοχωρήσουμε ούτε εκατοστό. Για το Ρωμανό, τη δικαιοσύνη, τους φυλακισμένους αγωνιστές, για τη ζωή που μας ανήκει, για την ελπίδα, για το όνειρο, για όλους τους λόγους του κόσμου.