PODEMOS?-ΤΟΥ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΥ

http://pitsirikos.net/2014/11/podemos/
Ένα ακόμα, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα με μεγάλη δυναμική στην Ισπανία; Κάτι εντελώς καινούργιο; Μια απάντηση στις νέες απαιτήσεις των καιρών; Ό,τι κι αν είναι τελικά το PODEMOS, έχει μέσα στον τελευταίο χρόνο πραγματοποιήσει μια ραγδαία κι εντυπωσιακή δημοσκοπική άνοδο πάνω στα ερείπια του πάλαι ποτέ ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και της μουχλιασμένης παραδοσιακής Αριστεράς στην Ισπανία.
Η συνταγή της επιτυχίας του απλή. Ένας νέος, άφθαρτος και εμφανισιακά συμπαθής – και οπωσδήποτε όχι αδιάφορος – αρχηγός. Ούτε αντιευρωπαϊστής, ούτε και διατεθειμένος να φιλήσει την Μέρκελ στο στόμα.
Φιλοευρωπαϊκός ο προσανατολισμός, αριστερή η φρασεολογία, επιδερμική ανάλυση των πάντων, και συνειδητή ασάφεια σε θέματα που τρομάζουν (πχ ανεξαρτησία Καταλoνίας και Χώρας των Βάσκων).

Κόμμα που μοιάζει με πολύχρωμο ζελεδάκι που κρύβει την απουσία ξεκάθαρων θέσεων πίσω από έναν βολικό για όλους πλουραλισμό.

Μια ιστορία που κάτι μου θυμίζει είναι η αλήθεια. Με μια σημαντική διαφορά: Το PODEMOS προέκυψε μέσα από τα κινήματα (πλατείες αγανακτισμένων, κίνημα για την αποτροπή των εξώσεων, κλπ).

Ξεκίνησε ως αντι-κόμμα, χωρίς παραδοσιακή οργανωτική δομή και σαν κάτι καινούργιο γοήτευσε (και γοητεύει ακόμα) μεγάλο μέρος του πλέον ριζοσπαστικοποιημένου τμήματος του Ισπανικού λαού.

Μετά τις εκλογές για την ευρωβουλή και την επιτυχία που είχε το PODEMOS, το κίνημα αρχίζει να μετατρέπεται ταχύτατα σε κόμμα. Προοδευτικού προσανατολισμού, βεβαίως, χωρίς όμως τα αρχικά συγκρουσιακά του χαρακτηριστικά. Ένα κόμμα που ετοιμάζεται να διεκδικήσει τουλάχιστον την συμμετοχή του στην νομή της εξουσίας.

Επικεφαλής του PODEMOS τέθηκε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας – πανεπιστημιακός και δημοσιογράφος – παρουσιαστής σε πολιτική εκπομπή ενός σχετικά μεγάλου ιδιωτικού καναλιού, του La Sexta.

Με τα χαρακτηριστικά αυτά, στην Ελλάδα θα προκαλούσε τουλάχιστον ανατριχίλα. Πανεπιστημιακός, δημοσιογράφος και παρουσιαστής στην ιδιωτική τηλεόραση. Τρία σε ένα, σαν το wash and go με εκχύλισμα από κώνειο.

Επίσης, ο Ιγλέσιας εμφανίστηκε αμέσως μετά τις δημοσκοπήσεις εκείνες που έδιναν στην Ενωμένη Αριστερά (IU) 17% πριν τις ευρω-εκλογές του περασμένου Μάη. Κάτι μου θυμίζει κι αυτό το σκηνικό.

Δεν ξέρω τελικά αν το PODEMOS είναι κάτι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΟΤΑΜΙ. Μάλλον δύσκολο θα έλεγε κανείς κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι οι δεσμοί του κόμματος αυτού με τα λαϊκά κινήματα ήταν πολύ ισχυρότεροι από τον δύο άλλων.

Από την άλλη, δεν είναι καθόλου δύσκολο να μετατραπεί σε ένα υβρίδιο, σε ένα μουλάρι που θα σέρνει το κάρο του συστήματος.

Θα φανεί μέσα στους επόμενους 2 με 3 μήνες, αν και εφόσον η λογική της ανάθεσης κυριαρχήσει και στην Ισπανία, οδηγώντας στην καταστολή-αναστολή των κινημάτων των δρόμων.

Να δούμε αν ο Ισπανικός λαός μείνει στην γωνία, περιμένοντας την κυβέρνηση του PODEMOS, ελπίζοντας να αλλάξει το τίποτα που έχει με κάμποσο καθόλου.

Βέβαια, στην Ισπανία, υπάρχει και το μεγάλο στοίχημα της Καταλoνίας που μπορεί να προκαλέσει ένα τσούναμι απρόβλεπτων εξελίξεων. Μέχρι την Ισπανική μεταπολίτευση, η χρήση της Καταλανικής γλώσσας θεωρούταν ποινικό αδίκημα και οι παραβάτες διώκονταν με μανία.

Στην Ισπανία – όπως και στην Ελλάδα άλλωστε – υπάρχει ένας εμφύλιος που δεν έχει τελειώσει ακόμα και οι σκελετοί των συνοδοιπόρων του Φράνκο τρίζουν ακόμα μες τις ντουλάπες των υπουργείων, του παλατιού και του κοινοβουλίου της κεντρικής κυβέρνησης.

Την ίδια στιγμή, ομαδικοί τάφοι με τα κόκκαλα των μαχητών των Διεθνών Ταξιαρχιών ανακαλύπτονται σχεδόν σε όλη την Ισπανία. Φαίνεται, τελικά, ότι, παρά τα όσα λέει η αριστερά στην Ελλάδα, ο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής γερμανο-ζώνης βρίσκεται στην φορτωμένη αντιθέσεις Ισπανία.

Στην μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρωπαϊκής ηπείρου, οι αντιθέσεις δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα συμβιβαστούν ξανά.

Τελικά, η όποια ελπίδα έχουν οι Ισπανοί – και δεν έχουν οι Έλληνες – πηγάζει από την δική τους συμμετοχή κι από τους δικούς τους αγώνες. Μα τα ερωτήματα για όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου παραμένουν διαχρονικά τα ίδια.

Μπορούνε αλήθεια να μας κοροϊδέψουν ξανά;
Μπορούμε να τους νικήσουμε, και, αν ναι, πώς;

Φιλιά πολλά από την κρύα και βροχερή Εσπερία, Ηλίας.

Υ.Γ.Η φωτογραφία των Μαύρων Πανθήρων με την υψωμένη γροθιά στους Ολυμπιακούς αγώνες του Mexico City, σε αντιπαράθεση με τα υψωμένα χέρια και τα χαμόγελα των δύο ηγετών της «νέας αριστεράς» σε Ισπανία και Ελλάδα 

 Την δεκαετία του ’60 οι Πάνθηρες οργάνωναν συσσίτια για τους μαθητές των σχολείων που δεν είχαν πρωινό να φάνε και ξεκινούσαν νηστικοί να πάνε να μάθουν γράμματα. 

Έφτιαχναν ομάδες υποστήριξης – υλικής και ηθικής – για τις οικογένειες των φυλακισμένων αγωνιστών για τα δικαιώματα του ανθρώπου. 

Μάχονταν ενάντια στην φτώχεια και πείνα με όπλο το αληθινό ψωμί κι όχι τα λόγια συμπόνιας. Έφτιαχναν ομάδες αυτοάμυνας απέναντι στην αστυνομία και την εθνοφυλακή των ΗΠΑ. Ο αγώνας τους δεν ήταν μόνο ενάντια των ρατσιστικών νόμων (όπως ήταν του Κινγκ), ήταν επίσης αγώνας με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά. Οι Πάνθηρες ήταν στο πλευρό όχι των Μαύρων, αλλά των φτωχών Μαύρων τα συμφέροντα των οποίων προσπάθησαν να εκφράσουν.

 Αμφισβήτησαν την νομιμότητα του συστήματος. Συγκρούστηκαν μαζί του και ηττήθηκαν. Το αμερικανικό σύστημα συνέτριψε τους Μαύρους Πάνθηρες. Στις γενιές που ήρθανε τους παρουσιάσανε ως τρομοκράτες, ενώ τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως ήρωα. Κάποιοι ήταν επικίνδυνοι και κάποιοι ακίνδυνοι. Έχει όμως ενδιαφέρον να ακούσει κανείς την συνέντευξη ενός Πάνθηρα που βγήκε μετά από 43 χρόνια από την φυλακή για έναν φόνο που του χρέωσαν. Την πίστη και την λύσσα ενός ανθρώπου που ξέρει ότι τελικά θα αλλάξουνε τα πράγματα.

 Πως σε αντίθεση με τους δυνάστες τους, οι λαοί αντέχουν πολλές και μεγάλες ήττες. Για τα αφεντικά, μια και μόνη συντριπτική ήττα είναι αρκετή. Μετά τελειώσανε. 

 (Αγαπητέ Ηλία, δεν γνωρίζω την ισπανική πραγματικότητα, όπως γνωρίζω την ελληνική. 

Πάντως, το Podemos βγήκε από τις πλατείες και αυτό τα αλλάζει όλα -σε σχέση με όποιες συγκρίσεις με ελληνικά κόμματα-, αφού οι ελληνικές πλατείες το μόνο που κατάφεραν ήταν να ανατραπεί ο Παπανδρέου και να γίνει πρωθυπουργός ο …Σαμαράς. Για πολλούς λόγους το Podemos δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι ή κάτι ανάμεσα. Επίσης, οι Ισπανοί δεν είναι Έλληνες και η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα. Και οι πολίτες στις ισπανικές πλατείες δεν έλεγαν «εμείς είμαστε αριστεροί». Δεν κατέβηκαν σαν αριστεροί στους δρόμους -αυτό θα απέκλειε πολλούς Ισπανούς-, κατέβηκαν ως συνειδητοποιημένοι πολίτες. Μάλλον, αυτός είναι ο λόγος που -σε αντίθεση με εμάς- κατάφεραν να κάνουν και άλλα πράγματα, εκτός από διαδηλώσεις. 

Ξέρω καλά πως το Podemos δεν έχει λάβει λευκή επιταγή από τους πολίτες που ήταν στις πλατείες. Το στηρίζουν αλλά το παρακολουθούν στενά. Δεν του έχουν κάνει ανάθεση, ούτε είναι οπαδοί του. Άλλωστε, το Podemos είναι ένα κόμμα που ιδρύθηκε πριν από μερικούς μήνες και τώρα διαμορφώνεται. Έχουν πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα οι Ισπανοί -τώρα επιτέλους συζητούν για την εποχή της παντοκρατορίας του Φράνκο- αλλά οι δικοί μας σκελετοί είναι παντού. 

Μια χώρα-Αμφίπολη. Πάντως, να παρατηρήσω πως, στη φωτογραφία, ο Ιγκλέσιας έχει υψωμένο το αριστερό χέρι και ο Τσίπρας το δεξί. Ηλία, να μου γράφεις συχνά, γιατί τώρα, εκτός από τα θέατρα, πάω και στα μπουζούκια. Δεν μπορώ να περιμένω το Podemos, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ισπανούς και τους Έλληνες να συνεννοηθούν, γιατί η ζωή περνάει. Δεν ξέρω αν Podemos (μπορούμε) -μάκαρι να Podemos- αλλά, για την Ελλάδα, έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Δεν μπορεί, μωρέ, η άχαρη, δεν μπορεί. Να είσαι καλά.)