Της Αλέκας Ζουμή
Βράδυ Παρασκευής, 14 Νοεμβρίου 2014, στο γήπεδο Καραϊσκάκης.
Το κέντρο της Αθήνας αιωρείται ακόμη η μυρωδιά των δακρυγόνων της προηγούμενης νύχτας όταν φοιτητές και φοιτήτριες βρέθηκαν γι ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με τους εκφραστές της εξουσίας στο δρόμο, όμως στον Πειραιά το κλίμα είναι διαφορετικό...
Περίεργο βράδυ καθώς κανείς δεν ασχολείται με το παιχνίδι της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου κόντρα στα Νησιά Φερόε, για την τέταρτη αγωνιστική των προκριματικών του Euro2016. Κλίμα που θα άλλαζε λίγες ώρες αργότερα, θα ασχολούνταν οι πάντες.
Στο Καραϊσκάκης ελάχιστος κόσμος, κυρίως παιδιά που έχουν εξασφαλίσει “φοράκια” από τα σχολεία, ψιλόβροχο και Παρασκευή, παράγοντες αποτρεπτικοί για γήπεδο.
Αλλωστε ελάχιστοι πίστευαν πως μπορεί κόντρα στα Νησιά Φερόε να γίνει κάποια έκπληξη, εύκολα ή δύσκολα, πίστευαν ότι η Εθνική θα έπαιρνε το παιχνίδι και θα έμπαινε σε τροχιά ¨επανεκκίνησης”. Κι όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο...
Η Εθνική ομάδα γνώρισε την ήττα με 1-0 με το γκολ του Εντμουντσον στο 61’ και μια αδιάφορη βραδιά μετατράπηκε στη “νύχτα της Εθνικης ντροπής”. Τα κλισε αγαπούν το αθλητικό ρεπορτάζ, το αθλητικό ρεπορτάζ τα λατρεύει...
Αλλά να που κάποιες φορές χάνεται το νόημα...
Πράγματι, η ήττα από τα Νησιά Φερόε ήταν από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Πρόκειται για μια ποδοσφαιρική ομάδα που οι πάντες παρακαλούν να την έχουν στον όμιλό τους, αποτελείται από ημιεπαγγελματίες ποδοσφαιριστές, είναι κατηγορίας...
Σαν Μαρίνο, είναι αυτοί που μας αρέσει να αποκαλούμε “ψαράδες” και “ξυλοκόπους” σε μια ψευδεπίγραφη αίσθηση ανωτερότητας.
Νίκησε, λοιπόν, αυτή η ομάδα την άλλοτε πρωταθλήτρια Ευρώπης, ένα σύνολο που έχει δυναμική παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις τα τελευταία χρόνια.
Οι ομάδες, όμως, είναι ζωντανοί οργανισμοί, δεν παίζουν μπάλα τα ονόματα, φυσικά ούτε και οι φανέλες.
Κι αν χθες οι Ελληνες γιουχαϊστηκαν την ώρα που οι “ψαράδες” χειροκροτήθηκαν είναι γιατί οι Ελληνες δεν έπαιξαν μπάλα, οι “ψαράδες” έπαιξαν...
Αναλύσεις επί αναλύσεων για τις αιτίες και τους υπαίτιους θα επιχειρηθούν από τους πάντες. Εφταιγε ο Ρανιέρι “που κατέστρεψε μια ομαδάρα μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα”, έφταιγε ο Σαρρής “που έκανε του κεφαλιού του και πήρε τον Ρανιέρι”, έφταιγαν οι παίκτες που δεν μπορούν να αλλάξουν μπαλιά απέναντι στα Φερόε “παρά την τεράστια πείρα τους”.
Απαντήσεις, όμως, δεν θα δοθούν...
Η κάθε χώρα και κοινωνία έχει και το ποδόσφαιρο που της αξίζει.
Λίγες ώρες πριν από την “ντροπιαστική ήττα” οι μεγαλοπαράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου αλληλοκατηγορούνταν με εκφράσεις και “καταγγελίες” που θύμισαν μαφία.
Είχε προηγηθεί ακόμη μια δολοφονική επίθεση απέναντι σε διαιτητή.
Και σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από υπερβολή το να θεωρούμε πως η ήττα από τα Φερόε είναι “εθνική ντροπή”.
Εκτός κι αν ως κοινωνία έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα ζητήματα της εθνικής... περηφάνιας.
“Εθνική ντροπή” είναι τα ματωμένα κεφάλια φοιτητών,
τα κατειλημμένα από την αστυνομία πανεπιστήμια,
το να ακούγεται στη Βουλή πως “αριστεροί και φοιτητές είναι εν δυνάμει τρομοκράτες”, το να παίρνει πίσω η Βουλή των Ελλήνων δικό της νόμο γιατί έτσι διέταξε η τρόικα .
Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου θα τον βρει τον δρόμο της και οι χιλιάδες πιτσιρικάδες που χθες βρέθηκαν στο Καραϊσκάκης και που δεν έζησαν το “έπος της Πορτογαλίας” θα πανηγυρίσουν κάποια στιγμή αλλά ίσως με λιγότερη αλαζονεία. Θα έχουν ζήσει την ήττα από την ομάδα των “ψαράδων”...
Θα χουν χειροκροτήσει την ομάδα των “ψαράδων”.
Θα χουν αντιληφθεί και την άλλη ομορφιά του ποδοσφαίρου...
Τη νίκη του αδύναμου.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου