Πολιτικό φωτορομάντζο ή μάλλον πολιτικό μιούζικαλ θυμίζουν τα όσα διαδραματίστηκαν αυτό το διήμερο της συνεδρίασης της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ.
Μπορεί το σκάφος του κόμματος να έγινε συντρίμμια στις εκλογικές ξέρες, όμως διαθέτει 13 βουλευτές στη Βουλή: αριθμός κρίσιμος για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, άρα και για την παράταση της ζωής της σημερινής άθλιας κυβέρνησης.
Δύο είναι τα αποτελέσματα της διήμερης συνόδου.
Πρώτον, ο Φώτης Κουβέλης παραμένει στην προεδρία του κόμματος και δεύτερον, οι μεγάλες αποφάσεις (με ποιους να πάμε;) αναβάλλονται για τον Σεπτέμβριο, όταν θα γίνει το συνέδριο με το οποίο η ΔΗΜΑΡ θ’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει:
«Είπα να φύγω, να μην πονάω άλλο πια. Μα πού να πάω, που σ’ αγαπώ τόσο πολύ, μα πού να πάω, αφού είσαι όλη μου η ζωή».
Και η ΚΕ απάντησε:
«Γιατί θες να φύγεις πού θα πας, αφού σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς».
Μόνο ο λαός έδειξε να μην τους αγαπάει, αλλά ποιος τον χ… το λαό.
Σημασία όμως δεν έχει το με ποιους θα πάνε ο Φώτης και οι άλλοι.
Σημασία έχει το με ποιους πήγανε.
Κι εδώ δεν χωράει ούτε παρθενοραφή, ούτε λίφτινγκ, ούτε λιπαναρρόφηση. Η μνημονιακή κυτταρίτιδα ξεχειλίζει από παντού. Και μόνο η ύπαρξη της λέξης «Αριστερά» στον τίτλο του κόμματος είναι ύβρις όχι για τον Κουβέλη και την παρέα του, αλλά για την ιστορία, το παρόν και το μέλλον της Αριστεράςα στην Ελλάδα και παντού.
Δεν θέλω να γίνω πρόεδρος (της Δημοκρατίας) διακήρυξε ο Κουβέλης από το βήμα της συνόδου. Όπως λέει το τραγούδι:
«Δεν έχω να σου δώσω παλάτια και λεφτά, εσύ αν έχεις πλούτη εγώ έχω καρδιά».
Και, απευθυνόμενος στο λαό, ο Φώτης ρωτά: «Τι σου ‘χω κάνει και με διώχνεις σαν ζητιάνο, είμαι φτωχόπαιδο (αλλά με 13 άσους στο κοινοβουλευτικό μανίκι μου), θέλεις να πεθάνω;»
Όχι βέβαια. Το σύστημα χρειάζεται έναν, δύο, τρεις πολλούς Κουβέληδες.
Τα δεκανίκια για την πολιτικά ακρωτηριασμένη και εξευτελισμένη κυβέρνηση είναι πολύτιμα. Ιδίως όταν τα ίδια τα δεκανίκια είναι ραγισμένα και επομένως ευάλωτα σε κάθε λογής πιέσεις και (ακόμα μεγαλύτερους) συμβιβασμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου