Δον Κιχώτης Σαμαράς εναντίον… λαϊκισμού

http://www.efsyn.gr/?p=210790

Του Τάσου Τσακίρογλου

Μνημείο υποκρισίας, συνειδητών ψευδών και ολοκληρωτικής αλλοίωσης του περιεχομένου των λέξεων ήταν η προχθεσινή ομιλία του Αντώνη Σαμαρά σε συνέδριο για το «Μέλλον της Ευρώπης» στις Βρυξέλλες.

 «Οι δημοκρατίες πρέπει να πολεμήσουν ενωμένες και αλληλέγγυες ενάντια στον ρατσισμό, την τρομοκρατία, τον εξτρεμισμό και την ύφεση» είπε ο πρωθυπουργός, σε μια επίδειξη ανέξοδης δημοκρατικής ρητορικής.

Ο κ. Σαμαράς και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, στο οποίο συμμετέχει η Ν.Δ., σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, ευθύνονται για την επιστροφή της Ευρώπης σε κοινωνικές συνθήκες που παραπέμπουν στις αρχές του περασμένου αιώνα: 

μαζική ανεργία, 
κοινωνικός αποκλεισμός, 
φτώχεια, 
μετανάστευση των καλύτερων στοιχείων της νεολαίας στο εξωτερικό 
και διάλυση της κοινωνικής συνοχής. 

Και, παρέα μ’ αυτά,

 εθνικισμός,
 ξενοφοβία, 
ρατσισμός 
και προκαταλήψεις.

 Αμετανόητος, όπως η μέντοράς του Ανγκελα Μέρκελ, επέμεινε στην ανάγκη συνέχισης των «μεταρρυθμίσεων», καθώς, όπως είπε, «αυτές κρατάνε ζωντανή τη δημοκρατία και λειτουργική την οικονομία». 

Τις συνέδεσε, δε, με την «ανάπτυξη» (τον ευφημισμό για την εσωτερική υποτίμηση και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου), λέγοντας ότι «χωρίς αυτήν οι δημοκρατίες και οι οικονομίες της ελεύθερης αγοράς δεν θα κρατήσουν για πολύ». 

Ο κ. Σαμαράς είναι αρκούντως ιδεοληπτικός, όπως και οι ομοϊδεάτες του που καθοδηγούν σήμερα την Ευρώπη», ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι οι σημερινές πολιτικές είναι αυτές που υπονομεύουν τη δημοκρατία, φαλκιδεύουν τη δημοκρατική συμμετοχή και τον κοινωνικό έλεγχο και, τελικά, καθιστούν την κοινωνία βορά στις ακόρεστες ορέξεις ενός ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού τομέα.

 Ο πρωθυπουργός, ευθυγραμμισμένος με το κλίμα πολιτικού αυταρχισμού που κυριαρχεί στη λειτουργία της Ε.Ε. και στις αποφάσεις των κυβερνήσεων, ζήτησε «μηδενική ανοχή στον ρατσισμό, στην τρομοκρατία και στην παραβίαση της έννομης τάξης». Ο ομοκρέβατος του Τάκη Μπαλτάκου, ο άνθρωπος που φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την ανάπτυξη του εθνικισμού και της ξενοφοβίας στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλά για πάλη κατά του ρατσισμού. 

Οσο δε για την έκκληση περί μη ανοχής στην παραβίαση της έννομης τάξης, αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. 

Η μετάφραση σε απλά ελληνικά είναι ότι ο κ. Σαμαράς ζητά από τα θύματα της πολιτικής του, απονομιμοποιημένη όσο καμία άλλη στο παρελθόν, να μην αντιδρούν και να μη διαμαρτύρονται. 

Πολύ περισσότερο, να μην αντιστέκονται, όπως ηρωικά κάνουν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, στην άρνηση του κράτους να εφαρμόσει τους νόμους και στην τακτική του να ευνοεί προκλητικά τον πλούτο και τα συμφέροντα.

 Ο πρόεδρος της κυβερνήσεως δεν διστάζει να σφετεριστεί τη φρασεολογία του αντικαπιταλιστικού κινήματος, σε μια προσπάθεια να την αφυδατώσει από το αμφισβητησιακό της περιεχόμενο και να την εντάξει σε μια ιδεολογία προσαρμογής, συναίνεσης και, τελικά, υποταγής. 

«Ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας της Ελπίδας ενάντια στον φόβο». 
Ετσι. 
Ελπίδα με το έψιλον κεφαλαίο. 
Σωτηριολογία με τον κ. Σαμαρά Μεσσία της Ελλάδας. 
Ο δον Κιχώτης Σαμαράς μπαίνει επικεφαλής «του αγώνα της φιλελεύθερης δημοκρατίας ενάντια στον λαϊκισμό και της σύγκρουσης ανάμεσα στη Νέα Ευρώπη και τα φαντάσματα του παρελθόντος».
 Κωμικό; 
Ισως. 
Αλλά και επικίνδυνο.
 Για σκεφτείτε το…