Oι συνομιλητές μου είναι στελέχη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, ενός παγκόσμιου κολοσσού, τετραπλάσιου σε μέγεθος από την Παγκόσμια Τράπεζα. Ο ένας εργάζεται σε αναπτυξιακά προγράμματα χωρών της Αφρικής και του Ειρηνικού. Δεν είχαν σαφή εικόνα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Οταν άκουσαν ότι η χώρα έχει αποπληθωρισμό -2% για 15ο μήνα και αποεπένδυση άνω του 20%, ότι έχουν απομείνει ουσιαστικά τέσσερις τράπεζες, στις οποίες μάλιστα τα κόκκινα δάνεια πλησιάζουν το 40%, μου είπαν: Αντί να τρέχουμε στην Αφρική, θα έπρεπε να έρθουμε να δουλέψουμε εδώ· είναι χειρότερη η κατάσταση...
Οι ίδιοι άνθρωποι μου έδειξαν επίσης το μέλλον της Νότιας Ευρώπης: Στις αιτήσεις προσλήψεων στην ΕΤΕ, οι νέοι από τον Νότο δεν έχουν πια να παρουσιάσουν μια στοιχειώδη προϋπηρεσία, έστω μια ολιγόμηνη πρακτική άσκηση· αυτομάτως, η προτίμηση στρέφεται προς Βόρειους που έχουν να επιδείξουν τουλάχιστον μια εξάμηνη άσκηση... Κατέληξαν: Σε ένα-δύο χρόνια δεν θα μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τραπεζίτες από τον Νότο.
Η απόκλιση και η ανισότητα έχουν πολλές μορφές. Η αφαίρεση του μέλλοντος από τους νέους είναι ίσως η χειρότερη· δεν είναι μόνο θυσία μιας γενιάς, αλλά και αφαίρεση των αναγκαίων όρων αναπαραγωγής μιας κοινωνίας, ενός έθνους. Αυτό συμβαίνει εντονότερα στον ευρωπαϊκό Νότο, αυτό κατατρώει την Ελλάδα, αυτό βυθίζει την Ευρώπη, με διαφορετικούς ρυθμούς ανά χώρα.
Δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να ανησυχείς· οποιοσδήποτε Ελληνας ας αναλογιστεί ποιος θα εργάζεται βραχυμεσοπρόθεσμα για να παράγει πλούτο και προστιθέμενη αξία, ώστε να υπάρχουν λειτουργικές οικονομία και κοινωνία. Προς το παρόν βλέπουμε τις εξαγωγές και τη βιομηχανική παραγωγή να φθίνουν, ενώ η όποια εσωτερική ζήτηση καλύπτεται με αυξανόμενες εισαγωγές: πρόκειται περί αυτοτροφοδοτούμενου κύκλου καταστροφής. Οχι μόνο επειδή επιδεινώνεται το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά και επειδή μια διανοητική και ψυχική νάρκη εξακολουθεί να παγώνει τον εθνικό κορμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου