Η Οπερέτα της Δημοκρατίας. 1958-1967-Γράφει ο Ίουλιανός

ε

http://redflecteur.wordpress.com/2014/04/21/%CE%B7-%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-1958-1967-5/

Σε λιγότερο από εννιά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ο αριστερός συνασπισμός της ΕΔΑ, με κινητήριο μοχλό το παράνομο ΚΚΕ, στις 11η Μαΐου 1958 ημέρα των γενικών βουλευτικών εκλογών, αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Ήταν μια μέρα δυσάρεστη για το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τους Αμερικανούς, που έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις αν σκεφτούμε ότι το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή του Μαΐου του ’58, ήταν ας πούμε τουλάχιστον… ανώμαλο. 

Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως αυτή η επιτυχία της αριστεράς πραγματώθηκε σε μια εποχή που τα κύρια συστατικά στοιχεία των δημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν αφενός η επίσημη κρατική (ΗΠΑ) καταστολή: εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κατατρεγμός, και του νόμου 516\1948 που αναφέρει κατηγορηματικά πως δεν έχουν δικαίωμα εργασίας , σπουδών ή μετανάστευσης οι «μη νομιμόφρονες». «Μη νομιμόφρονας» ορίζονταν σύμφωνα με το άρθρο 3 αυτός που «εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις». 

Νομιμόφρων ήταν αυτός που «υπακούη και τηρή…τους νόμους του Κράτους όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Εθνους, της Φυλής της Πολιτείας». Αφετέρου η «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» ενσαρκώθηκε στην δημιουργία και την χρηματοδότηση από το τέλος κιόλας του εμφυλίου πολέμου, παρακρατικών οργανώσεων που άλλες λειτουργούσαν φανερά και άλλες μυστικά. Έργο τους ήταν η τρομοκρατία, η κατάδοση, η παρακολούθηση μα και η δημιουργία προβοκατόρικων πράξεων όπως η βόμβα στον Γοργοπόταμο και οι δολοφονίες.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας». 

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν τον δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.

Κι ενώ το σύστημα δούλευε καλά, ο λαός έφερε τους αριστερούς δεύτερο κόμμα. Παγωμάρα έπεσε στους κηδεμόνες της χώρας και στα εδώ τσιράκια τους. Δημιουργούνταν ένα κακό προηγούμενο σε πολιτικό επίπεδο και ταυτόχρονα η άνοδος της αριστεράς φανέρωνε ότι αυτή είχε βαθύτατους ιδεολογικούς και ψυχικούς δεσμούς στους εργαζόμενους παρά το κυνήγι, τους αποκλεισμούς ,την προπαγάνδα, τις απειλές, την καταστολή. 

Ο αντικομμουνισμός και η «εθνικοφροσύνη», ως μέθοδος κυριαρχίας πάνω στο λαό, μάλλον δημιουργούσαν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Τα λαϊκά προβλήματα και το Κυπριακό συνέβαλαν στην ανάπτυξη των αγώνων εκείνης της εποχής, που ήταν μαζικοί, μαχητικοί και επίδρασαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

 Ωστόσο η ΕΔΑ άσκησε πολιτική, ως αξιωματική αντιπολίτευση, «στα υπό των Αρχών καθοριζόμενα πλαίσια» με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζει ιδεολογικά και να αποδυναμώνει την θέληση μεγάλου μέρους του λαού για πάλη και όξυνση των ταξικών αγώνων. 

Στις οργανώσεις δε του ΚΚΕ στα χρόνια του 1956-1959 είχαν ξεσπάσει σκληρές διαμάχες με αποτέλεσμα την πολυδιάσπαση σε φατρίες οπαδών του Παρταλίδη, του Βαφειάδη και του Κολιγιάννη. Έτσι η ΕΔΑ δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει προς όφελός της, τις ευνοϊκές γι αυτήν συνθήκες και περιορίστηκε σε κηρύγματα υπέρ ειρηνικών δημοκρατικών αλλαγών και επέκταση του κρατικού παρεμβατισμού.

Το αστικό καθεστώς όμως κατατρομαγμένο τον Ιούλη του 1959 ιδρύει τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας (ΓΔΕΑ) που είχε ως αντικείμενό της το συντονισμό των υπηρεσιών του κράτους και των «εθνικά δρώντων» οργανώσεων που ασχολούνται με τη δίωξη της Αριστεράς. Για τον ίδιο σκοπό στις 30 Αυγούστου 1960 συγκροτήθηκε η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Πληροφοριών και Διαφωτίσεως υπό την εποπτεία του αρχηγού ΓΕΕΘΑ και στην οποία συμμετείχαν ο αρχηγός ΓΕΣ, οι αρχηγοί των Σωμάτων Ασφαλείας, οι διοικητές της ΚΥΠ και της ΓΔΕΑ, καθώς και εκπρόσωπος της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας.

 Όλοι αυτοί λειτουργούσαν ανάλογα με το πώς κινούσαν τα νήματα οι πράκτορες οι υποπράκτορες και παρα-υποπράκτορες της Αμερικανικής πρεσβείας μα και της ανεξάρτητης CIA.

Όλα αυτά με σκοπό την εκλογική εξόντωση της ΕΔΑ.

Η Εφεύρεση του «Κέντρου»

Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, αποτελούσαν βασικά στηρίγματα του ελληνικού πολιτικού αστικού συστήματος, αλλά είχαν και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου.

 Η Κύπρος έπαιζε τον πιο σημαντικό ρόλο, μα το καθεστώς του Μακάριου εμπόδιζε τα αστικά κόμματα να ταυτιστούν με τα σχέδια των ΗΠΑ. Υπήρχε μέσα στις γραμμές των αστικών κομμάτων ένας ιδιότυπος αντιαμερικανισμός, μια αμφισβήτηση της κυριαρχίας του και ταυτόχρονα το εμπόδιο του λαϊκού παράγοντα που με συνεχείς διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου, καθιστούσε δυσχερή την λήψη αποφάσεων. Δυσκόλευε το αστικό πολιτικό σύστημα, όξυνε τις αντιθέσεις του και δυνητικά μπορούσε να γίνει στην πορεία επικίνδυνο.

Ταυτόχρονα το αστικό σύστημα είχε να αντιμετωπίσει τις οξυμμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της οικονομικής-πολιτικής ολιγαρχίας, μια και οι «εκσυγχρονιστικές» προσπάθειες που επιχειρήθηκαν από αστούς πολιτικούς, τους έφεραν σε άμεση σύγκρουση με το Παλάτι που ήθελε να έχει μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας και τον έλεγχο του στρατού.

Έτσι η άνοδος της ΕΔΑ, αφενός χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς ως θεμέλιο για να μπουν οι βάσεις της χούντας του Παπαδόπουλου και του ΙΔΕΑ που ανέλαβε συστηματική δράση μετά το 1958 με το πρόσχημα του «κομμουνιστικού κινδύνου». 

Στην πραγματικότητα οι δεσμοί της ΕΔΑ με την ΕΣΣΔ ήταν πιο αδύναμοι από τα συμβόλαια που είχαν υπογράψει μαζί της οι εφοπλιστές Ωνάσης, Φραγκίστας, Νιάρχος. Αφετέρου καθιστούσε απαραίτητη και μάλιστα εσπευσμένα την ανασυγκρότηση των «εθνικών πολιτικών δυνάμεων ώστε να απαρτισθή ο έτερος πόλος του κοινοβουλευτισμού».

Για τον σκοπό αυτό οι αμερικανικές υπηρεσίες κινήθηκαν δραστήρια για να ενοποιήσουν τα διασπασμένα μικρά κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού κέντρου», βάζοντας πρώτα-πρώτα φραγμό στην φιλοδοξία του Γ. Παπανδρέου να ενσωματωθεί το μικρό κόμμα του στην ΕΡΕ του Καραμανλή.

Ο Γάλλος ακαδημαϊκός , Μωρίς Ζενεβουά βιογράφος του Καραμανλή γράφει πώς απάντησε το 1960 ο Καραμανλής στο αίτημα του Παπανδρέου: «Ο τόπος χρειάζεται ισχυρή αντιπολίτευση. Δυο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία και το άλλο εξασφαλίζοντας –για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φυσική φθορά της εξουσίας θα επέβαλλε μιαν αλλαγή, ιδού ο κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι». (Μωρίς Ζενεβουά «Η Ελλάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σελ. 208)

Καλοκαίρι του 1961, ξεκινάνε πίσω από κλειστές κουρτίνες μα και στην αμερικανική πρεσβεία, συναντήσεις, τραπεζώματα, ζυμώσεις με όλα τα κομματίδια του εθνικόφρονος κέντρου. 

Έτσι στις 19 Σεπτεμβρίου 1961 ανακοινώνεται η ίδρυση του κόμματος «Ένωση Κέντρου» υπό την ηγεσία του παπατζή Γεωργίου Παπανδρέου και μετόχους τους: Στεφανόπουλο, του Λαϊκού Κοινωνικού Κόμματος, Βενιζέλο, του Κόμματος των Φιλελεύθερων, Παπαπολίτη, της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου, Τσιριμώκου, της Δημοκρατικής Ένωσης, του στρατηγού Κατσώτα του Εργατικού Κόμματος και Τουρκοβασίλη του Κόμματος των Εθνικοφρόνων, μα και την Νέα Πολιτική Κίνηση των Μητσοτάκη, Νόβα.

 Έτσι ξεκινά η πολιτική καριέρα της «Ένωσης Κέντρου», ένα απροκάλυπτα αμερικανικό δημιούργημα, η οποία θα στριμώξει αργότερα τον Καραμανλή ο οποίος είχε αρχίσει να χάνει την εύνοια των Αμερικανών.

Μαζί με την ανακοίνωση του νέου κόμματος η αμερικανοκρατία ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιούσε νέες κοινοβουλευτικές εκλογές που τις προσδιόρισε για ένα μήνα μετά, στις 29-10-1961. Στόχος ήταν η ανάδειξη του νέου πόλου σε αξιωματική αντιπολίτευση και ο εξοστρακισμός της ΕΔΑ.

Οι Εκλογές

«Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι». 

(Σπ. Λιναρδάτου: Από τον Εμφύλιο στη Χούντα ) δήλωνε ο Παπανδρέου στους συνεταίρους του στην «Ένωση Κέντρου».

Το καθεστώς της βίας του κράτους και του παρακράτους κατά της Αριστεράς δεν ήταν μόνο εν γνώσει της ΕΡΕ. Το γνώριζαν και το ενέκριναν και οι ηγέτες του Κέντρου, ενώ ένθερμος οπαδός του υπήρξε ο Γ. Παπανδρέου ο οποίος δε δίστασε να επισημάνει στον αρχηγό της ΕΡΕ ότι «αν δε βοηθούν πολύ τα πράγματα, ημπορεί να μας βοηθήσουν οι χωροφύλακες» (Αρχείο Κ. Καραμανλή» τόμος 5ος, σελ. 224-225)

Ωστόσο η βία και η νοθεία ποτέ δεν απουσίασαν από τον μεταπολεμικό κόσμο της Ελλάδας. Όπως έγραψε Γάλλος ο δημοσιογράφος Εr Rouleau στα χρόνια εκείνα:

«ο χωροφύλαξ ήτο Βασιλεύς. Ένα εντυπωσιακόν οπλοστάσιον νόμων έδιδε μεγάλα περιθώρια καταπιέσεως…παραστρατιωτικαί οργανώσεις και πολιτοφυλακαί της άκρας δεξιάς επλαισίωναν με άγρυπνον όμμα και όχι χωρίς βίαν τον πληθυσμόν.»

Ο μηχανισμός αυτών των παρακρατικών οργανώσεων δηλαδή των εθνικοφρόνων ήταν πραγματικός συφερτός από κοινούς δολοφόνους και λωποδύτες, δωσίλογους της κατοχής ως ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους, πανεπιστημιακούς και βέβαια στρατιωτικούς. Όλοι αυτοί ήταν ανίκανοι να αντιληφθούν τους λεπτούς σχεδιασμούς του πρέσβη Λαμπουίς και έτσι έστρεψαν το περίστροφο όχι μόνο στην αριστερά αλλά και στην Ένωση Κέντρου, μια και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί αυτό το κόμμα αφού ήταν εθνικόφρον κήρρητε διμέτωπο αγώνα.

Πράγματι ο προεκλογικός αγώνας της «Ένωσης Κέντρου» ξεκινά με το σύνθημα της «διμέτωπης πάλης» τόσο ενάντια στην «δεξιά» όσο και ενάντια στην αριστερά.

 Αλλιώς τι σόι κέντρο θα ήταν;

Ίσαμε ένα βαθμό ο μηχανισμός του παρακράτους που ελεγχόταν από την CIA και στην ουσία δρούσε ανεξάρτητα, στράφηκε ενάντια στα σχέδια της αμερικανικής πρεσβείας. Η όλη κατάσταση ήταν κωμικοτραγική.

Ωστόσο, τέσσερις μέρες πριν ανακοινωθούν η δημιουργία της «Ένωσης Κέντρου» και οι εκλογές, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1961, η ΕΔΑ φέρνει στο φως της δημοσιότητας το σχέδιο «Περικλής» το οποίο τέθηκε προς εφαρμογή την 12η Αυγούστου 1961 και οι επιτελείς του ήταν ο αρχηγός του ΓΕΣ Βασίλειος Καρδαμάκης ο στρατηγός Νάτσινας και ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. 

Η ΕΔΑ, 44 μέρες πριν τις εκλογές, καταθέτει τα στοιχεία στη Βουλή, όπου η ΕΡΕ του Καραμανλή απέρριψε ως συκοφαντικά, κι ας είχε συγκροτήσει επίσημα την «επιτροπή των 10», «εις την οποίαν συμμετείχον διακεκριμένοι διανοούμενοι, διά την παρακολούθησιν, την θεωρητικήν και πολιτικήν του κομμουνιστικού προβλήματος», γραμματέας της οποίας ήταν ο μελλοντικός δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος και μέλη οι μετέπειτα «θεωρητικοί» της χούντας Σάββας Κωνσταντόπουλος και Γιώργος Γεωργαλάς, με σκοπό την καθοδήγηση και τον συντονισμό του «αντικομμουνιστικού αγώνα», που προέβλεπε ανάμεσα σε άλλα την εξαφάνιση της ΕΔΑ από αξιωματική αντιπολίτευση:

 «Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστεί κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%». (Ηλίας Νικολακόπουλος: «Η καχεκτική δημοκρατία» σελ 269).

Ο δε Παπανδρέου έκανε για άλλη μια φορά τον παπατζή. Όπως έγραψε ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής: «Δυστυχώς, όμως, τρεις μήνες προ των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου οι αρχηγοί της Ένωσης Κέντρου και ιδίως ο Βενιζέλος είχαν πληροφορηθεί παρ’ ανωτάτων φίλων τους αξιωματικών, ότι είχε μελετηθεί και οργανωθεί λεπτομερές σχέδιο επεμβάσεως του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας προς υπερψήφιση της ΕΡΕ».

Και ο εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία» Πάνος Κόκκας, έγραψε στο κύριο άρθρο της, την 7η Σεπτέμβρη 1965: «Και ήτο ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου πλήρως ενήμερος της σχεδιαζόμενης βίας και νοθείας. Και επίστευεν ότι μέριμνα του κ. Δόβα και του επί της Εθνικής Αμύνης υπουργού του κ. Χ. Ποταμιάνου θα ήτανε τα ιδικά μας συμφέροντα και πάλιν».

Αυτό που έγινε όμως στην διάρκεια της «δημοκρατικής» προεκλογικής περιόδου ξεπερνά κάθε φαντασία. Όλα τα αγαθά του φασισμού της καθεστωτικής βίας σκορπίστηκαν δημοκρατικότητα παντού στην Ελληνική επικράτεια.

«Ένοπλες ομάδες χτυπούσαν την πόρτα κάθε σπιτιού (τις νυχτερινές ώρες, για ψυχολογικούς λόγους) και τροποποιούσαν την προηγούμενη απειλητική προειδοποίηση («όποιος ψηφίσει ΕΔΑ θα πάει εξορία») ως εξής: «Όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία» (Γιάννη Κάτρη: Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα).

Δολοφονούνται τα μέλη της ΕΔΑ μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, Στέφανος Βελδεμίρης στην Θεσσαλονίκη και ο στρατιώτης Διονύσης Κερπινιώτης μέσα σε εκλογικό κέντρο της ΕΔΑ στην Αρκαδία από παρακρατικούς δολοφόνους, ενώ οι ξυλοδαρμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο. Αξιωματικοί του στρατού, της χωροφυλακής, τα ΤΕΑ, η ΚΥΠ, όργωναν την επαρχία προχωρώντας σε μαζικές συλλήψεις εκφοβισμού. Μπράβοι του υποκόσμου διέλυαν με βία προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Έτσι η δημοκρατία θριάμβευσε. Ο Καραμανλής κατέκτησε την εξουσία, ο Παπανδρέου πήρε την αντιπολίτευση και η ΕΔΑ συρρικνώθηκε.

Το «Βήμα» γράφει: «Η αναγνώρισις της εκτάσεως της νίκης του κ. Καραμανλή αποτελεί πράξιν ευθύτητος και δια τον λόγον αυτόν είναι η αναγνώρισις αυτή καθολική εκ μέρους όλων των καλής πίστεως πολιτών».

Δηλαδή ο στόχος πιάστηκε. Το κόμμα του «κέντρου», που η ίδρυση του ανακοινώθηκε μαζί με τις εκλογές, είναι αξιωματική αντιπολίτευση.

«Περικλής» δεν υπάρχει διότι αυτά τα λένε οι «κομμουνισταί».

Έτσι η κυβέρνηση του εθνάρχη Καραμανλή ορκίζεται στις 2 Νοεμβρίου. Στις 6 Νοεμβρίου βγαίνουν και τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων που αφορούν την αστυνομία, τον στρατό και τους δημοσίους υπαλλήλους. Θαύμα δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα δικαίωνε την κυβέρνηση που είχε ήδη ορκιστεί!

Το εκλογικό αυτό θαύμα αμαυρώνεται όμως από μια ξαφνική νεροποντή που ξεσπά την ίδια μέρα στην Αθήνα και χτυπά τις λαϊκές συνοικίες των Αθηνών που ήταν εγκαταλελειμμένες από το κράτος. Ο απολογισμός τρομερός. 43 νεκροί, 300 σπίτια εντελώς κατεστραμμένα από τα λασπόνερα και άλλα 1.500 ετοιμόρροπα.

Αυτό όμως χαλάει το κλίμα ευφορίας που προκάλεσε το θαύμα της εκλογικής νίκης του εθνάρχη.

Έτσι συνεδριάζει εκτάκτως το «Συμβούλιο Μελετών» της «Υπηρεσίας Πληροφοριών» με επικεφαλής τον Ν.Γωγούση.

Το «Συμβούλιο Μελετών» διαπιστώνει : Ότι η «πρόσφατος θεομηνία των πλημμυρών εις τα προάστια της πρωτευούσης έδωσαν την ευκαιρίαν εις την ηττηθείσαν ΕΔΑ να ανορθώση και πάλιν την κεφαλήν της.

Προτείνεται:

«όπως διά των εν επαφή μετά της υπηρεσίας τελουσών πολιτικών οργανώσεων (σ.σ. παρακρατικών), συλλόγων και σωματείων, ως και διά των ΤΕΑ χωροφυλακής νομαρχιακών γραφείων διαφωτίσεως, σωματείων φοιτητών και πολεμιστών του στρατού, της ΑΣΔΑΝ- Διευθύνσεως Δημοσίων Σχέσεων και των ασχολουμένων εις έργα στρατιωτικών και πυροσβεστών κτλ, των υπηρεσιών των κ.κ. Μπουραντά, Καραχάλιου, Βενετσάνου, και Λαναρά, καλλιεργηθή και διαδοθή δια της προπαγάνδας του ψιθύρου εις τον λαόν η φήμη ότι τας πλημμύρας προκάλεσαν μετεωρολογικαί μεταβολαί και ρεύματα, προελθούσαι εξ αποτόμων μεταβολών της θερμοκρασίας συνέπεια της γενικής διαταράξεως της ατμοσφαίρας από τας ατομικάς εκρήξεις της Σοβιετικής Ενώσεως»

«Ακολούθως και αφού ο ψίθυρος αρκούντως διαδοθή, η Υπηρεσία δέον όπως επιληφθή του θέματος και δια ραδιοσχολίων, άρθρων και σχολίων εις τον Τύπον, προβή εις επίμονων προβολήν των απόψεων αυτών ίνα εκ των υστέρων ο εγερθείς υπό των κομμουνιστών θόρυβος απολήξη εις βάρος των»

Ο «ανένδοτος αγώνας»

Ποιος όμως θα ξεχνούσε το όργιο βίας της προεκλογικής περιόδου; Και ποιος θα ήταν αυτός που θα νομιμοποιούσε το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν προϊόν αυτής της βίας;

Ο Γ. Παπανδρέου, που έκανε τον παπατζή όταν η ΕΔΑ αποκάλυπτε το οργανωμένο κεντρικά σχέδιο «Περικλής» κατάγγειλε στις 1 Νοεμβρίου το εκλογικό αποτέλεσμα ως προϊόν βίας και νοθείας και στις 14 Νοέμβρη κήρυξε τον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης της ΕΡΕ.

Το ερώτημα είναι γιατί;

Μήπως όλα σε αυτόν τον κόσμο έχουν τα όρια τους;

Μήπως ένιωσε ότι η αμερικανική πρεσβεία και το παρακράτος απροσχημάτιστα τον εξευτέλισε;

Μπορεί να έχει βάση μια τέτοια ερμηνεία, γιατί ο Παπανδρέου δεν είχε καμία διάθεση να αυτοκτονήσει πολιτικά. Όμως οι αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν. Τα γενεσιουργά αίτια βρίσκονται αλλού.

Καταρχήν ο Παπανδρέου γνώριζε ότι το ΚΚΕ και η ΕΔΑ ακολουθούσαν την πολιτική της λεγόμενης «δημοκρατικής συνεργασίας και ομαλότητας». Δηλαδή παθητική στάση, διότι απέβλεπαν στο να κρατήσει ο κοινοβουλευτισμός τον έλεγχο καθώς έλπιζαν στη σταδιακή νομιμοποίηση της αριστερής πολιτικής δράσης μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος έτσι όπως συνέβαινε στα περισσότερα αριστερά κόμματα στην Δυτική Ευρώπη.

Έπειτα, η ΕΡΕ ήταν ηθικά απαξιώμενη από μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης μια και είχε φθαρεί ήδη πολιτικά από την ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού που ήταν πλεγμένος σε ρεμούλες αθλιότητες και σε σκάνδαλα. Από τις τότε μίζες της γερμανικής βιομηχανίας Siemens με αφορμή την προμήθεια του ΟΤΕ με 50.000 τηλέφωνα, ως το σκάνδαλο υπεξαίρεσης στο Σισμανόγλειο. Ο κατάλογος είναι μακρύς.

Έτσι άρχισε να ζητάει «ελεύθερες και τίμιες εκλογές». Και η ΕΔΑ συντάχθηκε μαζί του διότι ήταν πλέον ένα πολύ αποδεκτό κόμμα, ένα εποικοδομητικό στοιχείο για την κανονική λειτουργία του συστήματος. Πολεμούσε βέβαια τις παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις, μα αυτό δεν αποτελούσε κάτι το απαράδεκτο για μερίδα του ντόπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Αυτό που είχε σημασία ήταν που συγκρατούσε τις πιο ενεργητικές δυνάμεις σε ήπια δράση. Δηλαδή απεργίες και διαδηλώσεις. Για δυο χρόνια ο λαός φώναζε στους δρόμους 1-1- 4. Μάτωνε για την υπεράσπιση του συντάγματος! Ένα σύνταγμα που διαχώριζε τον λαό σε «εθνικόφρονες» και μη. Που δικαίωμα στην εργασία είχαν μόνο όσοι διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων. Ενός συντάγματος που νομιμοποιούσε τις εξορίες και τις φυλακίσεις εάν παρέκλινες από την «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» !

Και είναι στο σημείο αυτό που παρεμβάλλεται η δολοφονία Λαμπράκη. Το υπερκράτος του βόθρου- η αόρατη κυβέρνηση που είχε δημιουργήσει η CIA με την ανοχή του Παλατιού και την στήριξη των μεταπολεμικών κυβερνήσεων των ανδρεικέλων – δρα ανεξάρτητα για τους ιδιαίτερους ιδιοτελείς σκοπούς του. Η δολοφονία αποτελούσε το προανάκρουσμα του σχεδίου «Προμηθέα» που είχε εκπονηθεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ για έκτακτες καταστάσεις.

H δολοφονία Λαμπράκη

Kατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 για να παραστεί στον γάμο μιας Αγγλίδας πριγκίπισσας, η βασίλισσα Φρειδερίκη βρέθηκε αντιμέτωπη με διαδηλωτές, που κρατούσαν πανό με συνθήματα υπέρ της απελευθερώσεως των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων. Επικεφαλής των διαδηλωτών ήταν η Μπέτυ Αμπατιέλου, μια ιστορική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος, σύζυγος του φυλακισμένου στελέχους του ΚΚΕ Αντώνη Αμπατιέλου.

Η Αμπατιέλου προσπαθεί να επιδώσει στην Φρειδερίκη μία επιστολή διαμαρτυρίας. Η Φρειδερίκη δεν καταδέχεται να την πάρει και προσπαθεί να το βάλει στα πόδια. Η Αμπατιέλου την έπιασε γερά από τους ώμους, εμποδίζοντάς την να φύγει. Με την επέμβαση των ανθρώπων της φρουράς η Φρειδερίκη ξεφεύγει.

Την επόμενη όμως η ψυχωμένη αυτή γυναίκα μετέβη στα Βρετανικά ανάκτορα και ζητάει να επιδώσει προσωπική επιστολή προς τη βασίλισσα της Μ. Βρετανίας.

Η Ελισάβετ αποδέχεται το αίτημα και παραλαμβάνει την επιστολή διαμαρτυρίας για το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα εκείνη την εποχή γινόταν το μήλον της έριδος ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία (ΕΟΚ) και την Αγγλία (ΕFΤΑ) και για το θέμα αυτό το οικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα ήταν διχασμένο. Η προσπάθεια Καραμανλή από τις 9 Ιουλίου του 1961 με την συμφωνία πρόσδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ έγινε αφορμή να βγουν στην επιφάνεια οι σοβαρές αντιθέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης. Η ΕFΤΑ, σύμφωνα με τον υπουργό εμπορίου της Αγγλίας Σερ Ντάβιντ Έκκλε, δημιουργήθηκε γιατί η «ΕΟΚ θα καταλήξει να πέσει κάτω από τον έλεγχο της Γερμανίας. Με την ΕFΤΑ όμως είναι δυνατό να δούμε να συντελείται η ευρωπαϊκή ενότητα με επικεφαλής τους Άγγλους.»

Ωστόσο, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έξω από το ξενοδοχείο «Κλάριτζες» όπου διέμενε η Φρειδερίκη μέρα-νύχτα υπήρχαν διαδηλώσεις και «αγρυπνίες διαμαρτυρίας».

«Σε μια από τις «αγρυπνίες διαμαρτυρίας» πήραν μέρος και οι Βρετανοί βουλευτές Άντονυ Γκρήνγουντ, Μπάρμπαρα Καστλ, Φένερ Μπρογκουέι και Τζων Τάνκιν. Η Αμπατιέλου είχε γίνει το πρόσωπο της ημέρας με καθημερινές συνεντεύξεις στον τύπο και εμφανίσεις στη βρετανική τηλεόραση. Οι εφημερίδες του Λονδίνου αφιέρωσαν δηκτικώτατα άρθρα» (Γιάννη Κάτρη: Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα).

Και ξαφνικά εμφανίζεται εκεί ο βουλευτής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Συναντιέται με την Αμπατιέλου, μιλάει με δημοσιογράφους και ζητάει συνάντηση με την Φρειδερίκη. Η απάντηση της ήταν αρνητική. Η Φρειδερίκη γυρίζει ταπεινωμένη στην Αθήνα.

Στις 16 Μαΐου 1963 ο στρατηγός Ντε Γκωλ επισκέφθηκε επίσημα την Αθήνα. Η κυβέρνηση Καραμανλή έχει σπείρει φήμες για δολοφονική απόπειρα εναντίον του. Επί ποδός τέθηκε ολόκληρη η δύναμη της Αστυνομίας. Καθώς και όλη η σαπίλα των παρακρατικών οργανώσεων. 4.000 από τα μέλη τους κλήθηκαν με ατομικές προσκλήσεις(!) να καταταγούν ως εθελοντές αστυφύλακες. Πιο επίσημη οργάνωση του φασιστικού παρακράτους δεν μπορούσε να υπάρξει.

Στο περιθώριο αυτής της επίσκεψης είναι που ο Καραμανλής σε δηλώσεις του κατηγόρησε την Αγγλία ως υποκινήτρια των διεθνών διαδηλώσεων εναντίον της κυβέρνησής του, που ζητούσαν την αποφυλάκιση των 1.600 πολιτικών κρατουμένων και των 4.000 εξόριστων που ήταν ακόμα πεταμένοι στα ξερονήσια.

Και ο Ντε Γκωλ, όλος χαρά:

«Αυτή τη χώρα που η πολιτική της ζωή είναι τόσο δαντελωτή όσο και οι ακρογιαλιές της και τόσο ανάγλυφη όσο ο ορίζοντας των βουνών της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατορθώνει να την κυβερνήσει».

Ο Καραμανλής είχε ήδη επιλέξει να αγκιστρωθεί στον αμερικανοφάγο Ντε Γκώλ, να εντάξει την Ελλάδα στον τότε γαλλογερμανικό άξονα της ΕΟΚ, και όχι στην ένωση ΕFΤΑ της Αγγλίας προσπαθώντας να διατηρήσει τις ισορροπίες τόσο απέναντι στις ΗΠΑ όσο και στο Παλάτι -το οποίο με την στήριξη των εφοπλιστών που τα συμφέροντα τους έγερναν προς το Σίτυ -εξάσκησε πολύμορφη επιρροή για την είσοδο της χώρας στην ΕFΤΑ. Η πρωτοβουλία αυτή του Καραμανλή, η προσπάθεια του δηλαδή το ελληνικό κεφαλαίο να «απεξαρτηθεί» από το σφικτό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, δεν άρεσε στους Αμερικάνους γιατί η ΕΟΚ αποκτούσε μια χώρα γέφυρα στις Βαλκανικές χώρες, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Αραβική Ανατολή.

Έξι μέρες μετά την επίσκεψη Ντε Γκωλ στις 22 Μαΐου 1963, ο Λαμπράκης είχε ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Εκατοντάδες φασιστοειδή των παρακρατικών οργανώσεων σε σύμπραξη με την αστυνομία και παρόντων των υποστρατήγου Κωνσταντίνου Μήτσου, συνταγματάρχη Ευθυμίου Καμουτσή, διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, αντισυνταγματάρχη Μιχαήλ Διαμαντόπουλου, ταγματάρχη Κωνσταντίνου Δόλκα, διοικητή Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, τραμπουκίζουν, δέρνουν, σακατεύουν όποιον επιχειρεί να πλησιάσει την αίθουσα. Ο ίδιος ο Λαμπράκης από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης, λίγη ώρα πριν δεχτεί το δολοφονικό χτύπημα, λέει:

«Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου».

Η δολοφονία του όμως ήταν προσχεδιασμένη με σαφή πολιτικά κίνητρα, προϊόν της συνεργασίας από τμήμα της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο και τις παρακρατικές οργανώσεις που χρηματοδοτούσαν αρκετοί ολιγάρχες. Τη δολοφονία πραγματοποίησαν δύο άνθρωποι του υποκόσμου – μέλη παρακρατικών οργανώσεων και συνεργάτες της Ασφάλειας – ο Σπ. Γκοτζαμάνης και ο Εμ. Εμμανουηλίδης. 

Ρόλο καθοδηγητή είχε ο φασίστας Ξενοφών Γιοσμάς παλιός συνεργάτης της Γκεστάπο, διοικητής του Ελληνικού Χιτλερικού Λόχου Προπαγάνδας του γερμανοντυμένου τάγματος του δωσίλογου Γεωργίου Πούλου. Μετά τον πόλεμο κρύφτηκε στην Γερμανία, μα γρήγορα ξεπλύθηκε στην εθνική κολυμβήθρα των δημοκρατικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του ‘50 και διορίστηκε από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης πρόεδρος της σχολικής εφορείας του 24ου Δημοτικού Σχολείου Τούμπας και ίδρυσε το “Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος” με έμβλημα τον ναζιστικό Σιδηρούν Σταυρό. Τα μέλη της φασιστικής οργάνωσης του Γιοσμά ήταν επιφορτισμένα από την αστυνομία για την τήρηση της τάξης και διέθεταν για τον σκοπό αυτό ειδικές ταυτότητες. Ο Κοτζαμάνης ήταν μέλος του Συνδέσμου του Γιοσμά.

Λίγα μέτρα μακρύτερα ο βουλευτής της ΕΔΑ και μέλος του ΚΚΕ, Γιώργος Τσαρουχάς, χτυπήθηκε κι αυτός με λοστούς στο κεφάλι, από την φασιστική συμμορία του Γιοσμά μα τότε σώθηκε για να δολοφονηθεί αργότερα στα κάτεργα των ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Στις 24 Μάη, δυο μέρες μόλις μετά την δολοφονική επίθεση τον φασιστικών συμμοριών στον Λαμπράκη και Τσαρουχά, το Βασιλικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, στέλνει σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες επείγον σήμα με τίτλο: «Ο κομμουνισμός προκαλεί» και αναφέρει:

«Οι υπό το προσωπείον των Φίλων της Ειρήνης κομμουνισταί, μετά την αποτυχούσαν προσπάθειαν εμφανίσεώς των εις Αθήνας διά της περιφήμου Πορείας της Ειρήνης, εξεστράτευσαν εις Θεσσαλονίκην. Ούτοι εγκατασταθέντες προχθές εις κεντρικήν αίθουσαν και τοποθετήσαντες έξωθι ταύτης μεγάφωνα ήρχισαν διά της εκφωνήσεως κομμουνιστικών συνθημάτων να προκαλούν.Ο λαός της Θεσσαλονίκης προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων έδωσε την απάντησίν του».

Η κυβέρνηση Καραμανλή κλονίζεται και ο ίδιος δηλώνει: «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Μα ο ίδιος κυβερνούσε μαζί με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα σώματα ασφαλείας, τις παρακρατικές οργανώσεις, το Παλάτι και την «ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής και της Πολιτείας» και δεν δίστασε- όταν ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης συνέλαβε τον ανώτατο υπάλληλο του υπουργείου Δικαιοσύνης της Δ. Γερμανίας και πρώην χασάπη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μάξ Μέρτεν ο οποίος επισκέφτηκε την πόλη για «διακοπές»- να τον αφήσει ελεύθερο με προεδρικό διάταγμα. 

Ο Μέρτεν όμως κατονόμασε ως συνεργάτες του στην σφαγή των Εβραίων σε Γερμανικό δικαστήριο και όπως δημοσίευσε τότε το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» τον υπουργό εσωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή Δημήτρη Μακρή, την γυναίκα του Δοξούλα Λεοντίδου τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γιώργο Θεμελή και τον ίδιο τον Καραμανλή παρουσιάζοντας φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα λεγόμενα του. Με ταχύτατες ενέργειες της Γερμανικής και Ελληνικής διπλωματίας οι φωτογραφίες εξαφανίζονται η δίκη διακόπτεται ταχύτατα και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών. 

Πάντως, ο Μακρής, δικηγόρος στην κατοχική Θεσσαλονίκη, είχε πολύ καλές δοσοληψίες με τους ναζιστές, και η σύζυγός του Δοξούλα ήταν η γραμματέας του φασίστα Μέρτεν και ο Θεμελής διορισμένος από τους ναζιστες Νομάρχης. Ο Μέρτεν υπηρέτησε στην Θεσσαλονίκη μαζί με τον Κουρτ Βαλντχάιμ, που διετέλεσε μετέπειτα Γ.Γ. του ΟΗΕ από το 1972 μέχρι το 1981 και Πρόεδρος της Αυστρίας από το 1986 μέχρι το 1992. http://www.spiegel.de/spiegel/print/d-43066854.html

Το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 1963 ο Βασιλιάς Παύλος Γλύξμπουργκ απηύθυνε ραδιοφωνικό διάγγελμα λέγοντας: «Μετά μεγάλης λύπης απεδέχθην την παραίτησιν του προέδρου της κυβερνήσεως κ. Κ. Καραμανλή, μετά του οποίου συνεργάσθην αρμονικώς επί μακρόν χρόνον, παρακολουθών τους στεφθέντας υπό επιτυχίας μόχθους των υπό την προεδρίαν του Κυβερνήσεων, υπέρ της αναπτύξεως και προόδου της χώρας. Εκφράζω προς τον Κ. Καραμανλήν την πλήρη ευαρέσκειά μου διά τας προς την πατρίδα υπηρεσίας του». Ο Καραμανλής είχε παραιτηθεί από τις 9 Ιουνίου.

Στις 18 Ιουνίου του 1963 κι αφού είχε διοριστεί πρωθυπουργός ο Π. Πιπινέλης ο Καραμανλής αναχώρησε βράδυ για τη Ζυρίχη. Στην Ελλάδα επέστρεψε ξανά στις 28 Σεπτέμβρη, αλλά παρέμεινε για λίγο χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα ηγήθηκε του κόμματος στην προεκλογική εκστρατεία, αλλά όταν το εκλογικό αποτέλεσμα της 3ης Νοέμβρη 1963 έδωσε τη σχετική πλειοψηφία στην Ένωση Κέντρου ξαναφεύγει χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Γιατί άραγε;

Η Ένωση Κέντρου στην κυβέρνηση

Στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 η Ένωση Κέντρου πήρε το 42,04% και 138 έδρες, η ΕΡΕ το 39,37% και 132 έδρες και η ΕΔΑ 14,35% και 28 έδρες. Ο Παπανδρέου όταν παρουσίασε την κυβέρνηση του στην Βουλή πήρε 167 ψήφους. Τους 138 από τους βουλευτές του, τις 28 από την ΕΔΑ και μια ανεξάρτητη. Ο ίδιος έσπευσε να αρνηθεί την στήριξη της ΕΔΑ και δήλωσε:

«Όχι μόνον ηδυνάμεθα, αλλά παρεκαλούμεθα να δεχθώμεν την ψήφον και των δύο άκρων της Βουλής, της ΕΡΕ και της ΕΔΑ, ώστε να καθίσταται δυνατόν το απίστευτον γεγονός της υπερψηφίσεως της κυβερνήσεως και από τους 300 βουλευτάς της Βουλής. Και ηρνήθημεν!».

Ο Παπανδρέου λοιπόν χρησιμοποιώντας την θεωρία των δυο άκρων ζήτησε διάλυση της βουλής και προκήρυξη νέων εκλογών. Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 16-2-1964.

Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ προσπερνώντας την προσβολή, προσέφεραν εκλογική στήριξη στην Ένωση Κέντρου και τροφοδότησαν με ψηφοφόρους τον Παπανδρέου πραγματοποιώντας τον λεγόμενο «εκλογικό ελιγμό» την αποχή δηλαδή της ΕΔΑ από 24 προεκλογικές περιφέρειες για να υπερψηφιστούν σε αυτές οι υποψήφιοι της Ένωση Κέντρου.

Ταυτόχρονα η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ καλεί «…τα μέλη, τα στελέχη και τους οπαδούς του… όλους τους πατριώτες και δημοκράτες να δυναμώσουν την ενότητα τους και να παλέψουν από κοινού για την ήττα των υποψηφίων της Δεξιάς, για να εκλεγούν στις περιφέρειες αυτές οι πιο προοδευτικοί υποψήφιοι της ΕΚ».

Ο Παπανδρέου κερδίζει πανηγυρικά με 52,7%. Ο άνθρωπος που παγίδεψε το ΕΑΜ στο Λίβανο, αυτός που δεν δίστασε να προκαλέσει τα Δεκεμβριανά, αυτός που με οδηγίες των Αμερικανών έφτιαξε ένα κόμμα μέσα στην Αμερικανική πρεσβεία για να ανακόψει την ανοδική πορεία της ΕΔΑ, η οποία στις εκλογές του 1958 είχε αναδειχθεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βρίσκεται τώρα στην εξουσία με την αμέριστη βοήθεια του ΕΑΜικού κόσμου !

Ο Παπανδρέου απορρόφησε την λαϊκή αγανάκτηση και σταθεροποίησε την πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης. Γι αυτό και αμέσως τοποθέτησε στα δυο βασικά υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας δυο εκπροσώπους της ολιγαρχίας.

Τον τραπεζίτη Σταύρο Κωστόπουλο, ως υπουργό εξωτερικών και στο υπουργείο Αμύνης, τον άνθρωπο που ελέγχει το τότε μονοπώλιο της μπύρας, τον Πέτρο Γαρουφαλλιά κληρονόμο του Φίξ.

Ταυτόχρονα όμως η περίοδος αυτή φέρνει τις αριστερές τάσεις του κόσμου στο προσκήνιο ενθαρρυμένου από μερικά μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου όπως της κατάργησης μια σειράς ψηφισμάτων του εμφυλίου πολέμου, κατάργησης των πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων εκτός όμως των διατάξεων που αφορούσαν τους δημόσιους υπαλλήλους και την απόλυση των περισσότερων εκ των εναπομεινάντων πολιτικών κρατουμένων. Μα προσπάθησε με την εγκύκλιο 1010 να διαλύσει τη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη» και αρνήθηκε να απελευθερώσει όσους πολιτικούς κρατούμενους είχαν καταδικαστεί με το Μεταξικό νόμο 375 για κατασκοπεία. Και βεβαίως δεν κατάργησε τους νόμους που έθεταν παράνομο το ΚΚΕ, ενώ δεν αναγνώριζε το ΕΑΜ ως αντιστασιακή οργάνωση.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, στην Κύπρο η κατάσταση είναι και πάλι έκρυθμη. Ο αμερικάνος Άτσεσον διαμορφώνει δύο εναλλακτικά διχοτομικά σχέδια. Με βάση αυτά, αρχίζει μυστικές επαφές με τους ενδιαφερόμενους. Με το πρώτο εκχωρεί τη χερσόνησο της Καρπασίας στους Τούρκους, για να γίνει μια αχανής τουρκική στρατιωτική βάση με δυνάμεις στρατού, ναυτικού και αεροπορίας, ενώ επιπρόσθετα εκχωρεί και αυτόνομα τουρκικά καντόνια στον ελληνικό τομέα του νησιού. Ο ελληνοκυπριακός τομέας, σε αντάλλαγμα, θα ενωθεί με την Ελλάδα. Στη δεύτερη εκδοχή του, το σχέδιο Άτσεσον αναφέρει την «εκμίσθωση» της Καρπασίας στην Τουρκία για 50 χρόνια και μειώνει κάπως την έκταση του τουρκικού τομέα. Η Τουρκία απορρίπτει το δεύτερο σχέδιο και αποδέχεται το πρώτο, ενώ η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει το πρώτο και αντιμετωπίζει πολύ ευνοϊκά την αποδοχή του δεύτερου. Όλα αυτά χωρίς την παρουσία ή έστω ενημέρωση εκπροσώπου της κυπριακής κυβέρνησης.

Στο διάστημα που διεξάγονταν οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις για τα σχέδια Άτσεσον, οι Αμερικανοί έσπρωχναν την Αθήνα να προωθήσει την πραξικοπηματική ένωση Κύπρου – Ελλάδας και ταυτόχρονα προετοίμαζαν την Τουρκία στο ενδεχόμενο της πραξικοπηματικής ένωσης να είναι έτοιμη να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο για να πάρει με τη δύναμη των όπλων όσα το σχέδιο Άτσεσον της έδινε.

Ο Παπανδρέου δίνει εντολή στον Γρίβα να αναλάβει δράση στην Κύπρο. Οι δραστηριότητες του Γρίβα προκαλούν την άμεση αντίδραση της Τουρκίας. Στις 8 Αυγούστου 1964 τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν την Πάφο και την επόμενη μέρα, έξι τουρκικά πολεμικά πλοία πλησιάζουν στις ακτές της Κύπρου. Βλέπετε οι Αμερικανοί δεν έχουν μόνο εμάς φίλους έχουν και τους Τούρκους. Η δυναμική όμως παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης αποτρέπει την εισβολή. Ο Λ. Τζόνσον υποχρεώνεται να προειδοποιήσει την τουρκική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το σχέδιο εισβολής.

Τα πράγματα δεν πάνε καλά για τους Αμερικάνους που ετοιμάζουν μια ακόμη εφεδρεία για να τους οδηγήσει σε έναν τον καλύτερο δρόμο για τα συμφέροντα τους: Τον Στρατό.

Μέσα σε αυτήν την τεταμένη κατάσταση στις 29 Νοέμβρη του 1964, πλήθος κόσμου μαζεύεται στον Γοργοπόταμο για να γιορτάσουν την 22η επέτειο της ανατίναξης της γέφυρας. Για πρώτη φορά με οργανωμένη παρουσία των αγωνιστών του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ , η ΕΔΑ, και η Νεολαία Λαμπράκη παρευρίσκεται με οργανωμένη παρουσία.

Η εκδηλώσεις γίνονταν υπό την αιγίδα της κυβέρνησης Παπανδρέου η οποία απαγορεύει στους εκπροσώπους του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ να καταθέσουν στεφάνι. Το πανδαιμόνιο από τις διαμαρτυρίες που ακολουθεί καλύπτεται από έναν εκκωφαντικό κρότο. Η έκρηξη μιας νάρκης έφερε το τραγικό αποτέλεσμα: 13 νεκροί και 45 τραυματίες.

Την  πρώτη  Δεκεμβρίου 1964 η εφημερίδα «Καθημερινή» γράφει:

«Tο τραγικό συμβάν έθεσαν εις δευτέραν μοίραν τα πρωτοφανή επεισόδια τα οποία εδημιούργησαν οι συρρεύσαντες εις τον Γοργοπόταμον χιλιάδες οπαδών της αριστεράς. Πράγματι, προ και μετά την τελετήν, οι προσελθόντες επίσημοι αλλά και οι αξιωματικοί του στρατού και της χωροφυλακής απεδοκιμάσθησαν, εχλευάσθησαν, επροπηλακίστηκαν και μερικοί εξ αυτών εκακοποιήθησαν υπό των κομμουνιστών. Aυτός ούτος ο διοικητής της στρατιάς αντιστράτηγος κ. Γουλγουτζής έγινεν επίσης στόχος των ύβρεων των οπαδών της άκρας αριστεράς. Yπολογίζεται ότι η E.Δ.A. ωργάνωσεν «εκδρομάς» εις Γοργοπόταμον περίπου 10.000 οπαδών της από πολλές πόλεις της Eλλάδος.»

Από την πρώτη στιγμή ο Γ. Παπανδρέου χαρακτήρισε «ατύχημα» την έκρηξη μα οι αντιφατικές επίσημες εκθέσεις φέρνουν την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση. Το καθεστώς ξεκίνα δικαστικές διώξεις σε βάρος των θυμάτων της αιματοχυσίας, με κύρια κατηγορία ότι πήγαν στο γιορτασμό του Γοργοπόταμου για να οργανώσουν, υποκινήσουν και συμμετάσχουν σε στάση κατά των αρχών! Το έγραψε άλλωστε η «Καθημερινή».

Συγκεκριμένα 17 αντιστασιακοί – ανάμεσα τους ο στρατηγός Γεράσιμος Αυγερόπουλος (του ΕΛΑΣ) και ο στρατηγός Ν. Κοσίντας (του ΕΔΕΣ) βρέθηκαν ξαφνικά κατηγορούμενοι για τα “γεγονότα του Γοργοπόταμου”. Στις 17 Ιουνίου 1965 στο Πλημμελειοδικείο της Λαμίας καταδικάστηκαν οι 12 από τους 18 κατηγορουμένους.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε στρώση το χαλί ώστε η δικαστική εξουσία να φροντίσει να κλείσει την υπόθεση θεωρώντας ενόχους, ουσιαστικά, τα θύματα της αιματοχυσίας. Αντίθετα την ίδια περίοδο ο Ξενοφών Γιοσμάς δικάστηκε για την υπόθεση Λαμπράκη και βρέθηκε ένοχος για… διατάραξη της κοινής ειρήνης. Διότι τα φρονήματα του Γιοσμά ήταν πρώτης εθνικής ποιότητας.

Το υπέρ-κράτος της CIA οργανώνει προβοκάτσιες προσπαθώντας να αποδείξει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα κομμουνιστικής επανάστασης. Στο χωριό Νέα Ζωή του Κιλκίς οι κάτοικοι ξύπνησαν βλέποντας κόκκινες σημαίες αναρτημένες παντού, στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης ανακαλύπτεται μια «κομμουνιστική βόμβα» τοποθετημένη σε σόμπα, στο Γαλάτσι παρακρατικοί φασίστες κάνουν παρελάσεις στους δρόμους κρατώντας κόκκινες σημαίες και τραγουδώντας τραγούδια του αντάρτικου καμώνοντας του κομμουνιστές. Ακόμα και το γεγονός ότι ο Δήμος Λάρισας είχε βάψει τους κάδους σκουπιδιών κόκκινους θεωρήθηκε από το Παλάτι την δεξιά και τις εφημερίδες τους ως απόδειξη μεγάλου κομμουνιστικού κινδύνου.

Οι εθνικόφρονες όμως έδωσαν τα ρέστα τους όταν «ξαφνικά» τον Μάιο του 1965 το έθνος πληροφορείται ότι σατανικοί κομμουνιστές έχουν εισβάλει στο Στρατό, που όπου να ‘ναι καταρρέει γιατί ένα κολοσσιαίο σε έκταση σαμποτάζ συντελέστηκε στο Έβρο.

Στην 117η μοίρα πυροβολικού όπου διοικητής είναι ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, κομμουνιστές δολιοφθορείς, μίαναν δυο στρατιώτες, τους Μπεκίο και Ματάτη, ώστε να ρίξουν ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των στρατιωτικών οχημάτων της μοίρας με σκοπό να μειώσουν την αμυντική ικανότητα του ελληνοχριστιανικού έθνους. Οι δυο στρατιώτες «ομολογούν», όμως, μόλις ο Μπεκιός , εθνικόφρων και παιδί χωροφύλακα, ξέφυγε από την ανάκριση -με γρονθοκοπήματα, κλωτσιές, στέρηση νερού, κρέμασμα από δοκάρι τής οροφής, βούλιαγμα στο φρεάτιο του βόθρου του Παπαδόπουλου- τρέχει και καταθέτει μήνυση εναντίον του μελλοντικού δικτάτορα.

Ό υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Μ. Παπακωνσταντίνου και ο αντιστράτηγος Γεννηματάς τρέχουν να ενημερώσουν το πρωθυπουργό για την κομμουνιστική δολιοφθορά των ιερών όπλων του έθνους.

Η σκευωρία όμως αποκαλύπτεται. Ο Παπανδρέου δίνει εντολή να μπει η υπόθεση στο Αρχείο και αποφασίζει να αντικαταστήσει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά. Στέλνει στον Βασιλιά να υπογράψει το Διάταγμα καθαίρεσης του Γαρουφαλιά και ανάληψης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας από τον ίδιο. Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπρουκ επέμενε να παραμείνει υπουργός ο Πέτρος Γαρουφαλιάς ή να αναλάβει κάποιο άλλο στέλεχος του «Κέντρου», όχι όμως ο πρωθυπουργός. Το επιχείρημα που προβλήθηκε από το Παλάτι ως αιτιολόγηση της άρνησης, ήταν πως ο πρωθυπουργός κινδύνευε να εκτεθεί από ηθική άποψη, επειδή θα αναλάμβανε προϊστάμενος ενός υπουργείου στη δικαιοδοσία του οποίου βρισκόταν η επόπτευση των ανακρίσεων για την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ». Όπου 29 στρατιωτικοί κατηγορούνταν για « ενώσει προς στάσιν» και επί «συνωμοσία προς εκτέλεσιν πράξεως εσχάτης προδοσίας». Οι αξιωματικοί ήταν λέει φιλικά προσκείμενοι στην Ένωση Κέντρου. Και όπως είναι γνωστό, στην υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» είχε εμπλακεί το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου. Καλώς λέει ο Παπανδρέου αλλά μαζί με την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ας ανοίξουμε και τον φάκελο του σχεδίου «Περικλής».

Εξοργισμένος ο Κωστάκης στέλνει μια επιστολή στον Παπανδρέου όπου αναφέρει:

«Σταματήστε αμέσως πάσαν δραστηριότητα καταλυτικήν θεμελιωδών κανόνων λειτουργίας του Πολιτεύματος»

Πέμπτη, 15 Ιούλη 1965, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου πάει στα Ανάκτορα και υποβάλλει την παραίτησή του στον Κωνσταντίνο και καλεί το λαό να στηρίξει το νέο «ανένδοτο» αγώνα του. Έτσι δεν θα χρειαζόταν αυτός να δείξει αποφασιστικότητα απέναντι στη βασιλική πρόκληση.

Την επόμενη μέρα, 16 Ιουλίου, η «Καθημερινή» γραφεί: «Η ανατροπή του κ. Γ. Παπανδρέου υπήρξεν η μοιραία συνέπεια της συνθέσεως της λαϊκής του βάσεως, της κοινοβουλευτικής του ομάδος, της δράσεώς του και των λόγων του. Εκέρδησε τας εκλογάς στηριζόμενος εις τους κομμουνιστάς… Ητο πολιτικώς δέσμιος των ερυθρών ψηφοφόρων… Παρέδιδε βαθμιαίως εις τον κομμουνισμόν και με συνεχώς επιταχυνόμενον ρυθμόν τον κρατικόν μηχανισμόν συμφώνως προς τας φανεράς και τας μυστικάς του εντολάς…»

Κι όμως, την στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, ο Παπαδόπουλος παραμένει ακλόνητος στην θέση του.

Ο Βασιλιάς δίνει την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση ο «ποιητής» Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας. Ο λαός ανταποκρίνεται στο κάλεσμα Παπανδρέου, κατεβαίνει στους δρόμους και ξεσπά η μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη μετά τον εμφύλιο. Τετάρτη 21 Ιούλη, οι φοιτητές διαδηλώνουν στα Προπύλαια και η αστυνομία χτυπά τη συγκέντρωση. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω 300 τραυματίες και ένας νεκρός. Ο Σωτήρης Πέτρουλας.

Στο τέλος του Ιουλίου δημοσιεύτηκε στην Washigton Post μια επιστολή γραμμένη πριν την παραίτηση Παπανδρέου (8-7-1965), προς διάφορους γερουσιαστές, της συζύγου του Ανδρέα Παπανδρέου Μάργκαρετ, που αναφέρει πως «ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Labouisse και ο επιτεταμένος Ν. Anschvetz τηρούν θετική στάση απέναντι στον Παπανδρέου και ότι η CIA έχει πάρει αρνητική στάση και υποστηρίζει το παλάτι. Και γι αυτό αυτή η Μάργκαρετ Παπανδρέου ζητά από τους αμερικανούς γερουσιαστές να πείσουν την CIA να αλλάξει τακτική γιατί αν έπεφτε ο Παπανδρέου θα δυνάμωνε ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα.»

Αλήθεια. Με πια ιδιότητα επεμβαίνει η Μάργκαρετ στην αμερικανική γερουσία;

Στην Μάργκαρετ Παπανδρέου απαντά η εφημερίδα «Ελευθερία» όργανο του Κώστα Μητσοτάκη:

«Η κυρία Ανδρέα Παπανδρέου δια να προκαλέση την ξένην επέμβασιν, επισείει κατά το παλαιόν σύστημα της ελληνικής δεξιάς, το φάσμα του κομμουνιστικού κινδύνου. Και προειδοποιεί ότι αν παραιτηθή ο πενθερός της θα επακολουθήσουν διαδηλώσεις απεργίαι και πορείαι, των οποίων θα επωφεληθή ο κομμουνισμός».

Ωστόσο ο βασιλιάς αρχίζει να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.

Υπέρ της κυβέρνησης Νόβα ψήφισαν 131 βουλευτές. Οι 98 της ΕΡΕ, 24 «αποστάτες» ο Γαρουφαλιάς που είχε διαγραφτεί από το Κέντρο και 8 του Κόμματος των Προοδευτικών. Κατά της κυβέρνησης ψήφισαν 167 Οι 145 του «Κέντρου» και οι 22 της ΕΔΑ. της 18ης Αυγούστου 1965 ο βασιλιάς ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ηλία Τσιριμώκο, επίσης στέλεχος του «Κέντρου». Δύο 24ωρα μετά, η κυβέρνηση Τσιριμώκου ορκίστηκε και στις 28 του Αυγούστου καταψηφίστηκε από τη Βουλή. Υπέρ της κυβέρνησης Τσιριμώκου ψήφισαν 135 βουλευτές (98 της ΕΡΕ, ο Γαρουφαλιάς και 36 «αποστάτες» του «Κέντρου»). Κατά ψήφισαν 159 (134 του «Κέντρου», οι 22 της ΕΔΑ και 3 του «Κόμματος Προοδευτικών»). Στις 17 του Σεπτέμβρη πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ο Στέφανος Στεφανόπουλος της «Ενωσης Κέντρου». Και στις 25 του μήνα υπερψηφίστηκε από τη Βουλή με ψήφους 152 υπέρ (οι 99 της ΕΡΕ, οι 8 του «Κόμματος των Προοδευτικών», ο Γαρουφαλιάς και 41 «αποστάτες»). Κατά, ψήφισαν οι 126 εναπομείναντες της «Ενωσης Κέντρου» και οι 22 της ΕΔΑ.

Και ενώ συμβαίνουν συνεχόμενα παλατιανά πραξικοπήματα οι εφημερίδες χρεώνουν στους «Λαμπράκηδες» και γενικά στην ΕΔΑ σχέδια ένοπλης κατάληψης της εξουσίας! Ο «από Βορράν κίνδυνος» βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Έτσι και ο βασιλιάς Κοκός στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του αναφέρει:

«Ο κομμουνισμός αποτελεί μίασμα έξω της Ελλάδος επνεόμενον και κινούμενον έξωθεν. Ηθικη του είναι το ψεύδος και η προδοσία. Μολύνει και καθιστά ανύποπτον εχθρόν της Πατρίδας πάντα ερχόμενον εις επαφήν με αυτόν, άτομον ή ομάδα, πάντα καλόν Έλληνα, μη διαβλέποντα τον κίνδυνον».

Παθολογική παράνοια κομμουνιστοφάγου βασιλιά.

Στις 14 Νοέμβρη 1966 αρχίζει στην αίθουσα του Πρωτοδικείου Αθηνών, στο Μέγαρο «Αρσακείου», η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ με κατηγορουμένους 29 στρατιωτικούς που σκοπό είχαν «ενώσει προς στάσιν» και επί «συνωμοσία προς εκτέλεσιν πράξεως εσχάτης προδοσίας». Οι αξιωματικοί ήταν λέει φιλικά προσκείμενοι στην Ένωση Κέντρου και ειδικότερα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου καταγγέλλει την υπόθεση σαν σκευωρία με τη συμμετοχή κυρίως των Ανακτόρων, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του στρατεύματος.

Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου «έζησε» μέχρι τις 20 Δεκέμβρη του 1966. Την αντικατέστησε στις 22 του μήνα, η κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου (προέδρου της Εθνικής Τράπεζας), που ήρθε στην κυβερνητική εξουσία μετά από συμφωνία, όταν υπογράφτηκε μνημόνιο, Γεωργίου Παπανδρέου – Παναγιώτη Κανελλόπουλου – Ανακτόρων, με την υποστήριξη και των εκδοτών Χρήστου Λαμπράκη και Ελένης Βλάχου.

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 1966. Απόφαση του δικαστηρίου «ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε».

Έτσι, όλοι οι αξιωματικοί της χωροφυλακής που δικάζονταν για παράβαση καθήκοντος (Μήτσου, Καμουτσής, Διαμαντόπουλος, Δόλκας, Σέττας και καπελώνης), κρίθηκαν αθώοι παμψηφεί. Το ίδιο και ο Γιοσμάς που δικάζονταν για ηθική αυτουργία.

Μόνο ο Γκοτζαμάνης καταδικάστηκε σε 11 χρόνια φυλάκιση για θανατηφόρα τραύματα που προκάλεσε από πρόθεση στον Λαμπράκη και ο Εμμανουηλίδης σε 8,5 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια σε …τροχαίο. (Αποφυλακίστηκαν από το φασιστικό καθεστώς των συνταγματαρχών).

Η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου πήρε ψήφο από τη Βουλή στις 14 Γενάρη του 1967. Την ψήφισε και η «ομάδα του Ανδρέα Παπανδρέου», παρότι διαφωνούσε με τις συγκεκριμένες επαφές και αποφάσεις του πατέρα του. Στις 30 του Μάρτη η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου ανατράπηκε από την ΕΡΕ και στις 3 του Απρίλη 1967 ο Π. Κανελλόπουλος σχημάτισε αμιγή κυβέρνηση της ΕΡΕ, που θα οδηγούσε σε κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 28 Μάη του 1967. Δεν έγιναν, γιατί στις 21 του Απρίλη πραγματοποιήθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα και εγκαθιδρύθηκε η «δικτατορία» δια την σωτηρίαν του έθνους από τους κομμουνιστές.

Είχαν βλέπεται προηγηθεί προς κάθε κατεύθυνση φήμες ότι το ΚΚΕ συγκέντρωνε κυνηγετικά όπλα για να πραγματοποιήσει ένοπλο πραξικόπημα. Ταυτόχρονα με τις φήμες πέφτουν και μερικές «κομμουνιστικές βόμβες», στα γραφεία της εφημερίδας «Ελεύθερου Κόσμου» Ζαΐμη και Μετσόβου ακριβώς δίπλα στην ΚΥΠ ! Ακολουθούν βόμβες στο Π Φάληρο στην Κόρινθο στο Ηράκλειο… Η κήρυξη και επιβολή της δικτατορίας έγινε στο όνομα του «κομμουνιστικού κινδύνου» και στηρίχτηκε στο σχέδιο «Προμηθέας» που είχε εκπονηθεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ για έκτακτες καταστάσεις.

Αλήθεια όμως. Ποιος προκαλούσε ποιον; Ποιος είχε τον ρόλο του προβοκάτορα και του υπονομευτή του άλλου; Ποιος ο ρόλος του Παλατιού; Της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας; Και ποιος ο ρόλος του υπερκράτους ή παρακράτους που είχε στήσει από το 1947 η CIA;

Kαι η CIA δεν ήταν και δεν είναι μόνο μια μυστική υπηρεσία, αλλά ένα σύμπλεγμα κάτω από απίθανες ταμπέλες καπιταλιστικών επιχειρήσεων, πνευματικών οργανώσεων όπως το ίδρυμα FORD όπου προσφέρουν υποτροφίες και χρηματοδοτήσεις «συγγραφέων επιστημόνων κινηματογραφιστών, σπουδαστών», και θρησκευτικών ή φιλανθρωπικών οργανώσεων. Ένα τέρας με πλοκάμια που απλώνεται σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Κεντρικό πρόσωπο στην Ελλάδα της CIA ήταν ο εθνικόφρονας Τομ Καραμεσίνης που συντόνιζε τις «Μυστικές Επιχειρήσεις».

Ο Ελληνοαμερικανός Στήβεν Μίλτον υπεύθυνος του σταθμού της CIA στην Αθήνα.

Ο Πήτερ Κορομηλάς υπεύθυνος του Γραφείου Ελληνικών υποθέσεων στην CIA και του υποσταθμού της Καβάλας.

Ο εθνικόφρων αξιωματικός του ελληνικού στρατού Γ. Κάραλης πράκτορας της CIA στην Ελλάδα. Έφτασε να γίνει επικεφαλής του Επιτελείου Αντικατασκοπίας της CIA το 1980.

Ο Τζων Φαστέας, φίλος του Καραμεσίνη συν-κυνηγός αγριογούρουνων του Παπαδοπούλου στον Έβρο είχε την ευθύνη των ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων της CIA στην Ελλάδα.

Ο Τζώρτζ Στήβενς, πράκτορας του σταθμού της CIA στην Αθήνα, κυνηγός και αυτός αγριογούρουνων στον Έβρο μαζί με Παπαδόπουλο και Φαστέα.

Ο Γκαστ Αβρακότος, κομμουνιστοφάγος πράκτορας της CIA που δούλευε μέσα από την JUSMAGG τις σχέσεις με Έλληνες στρατιωτικούς. Στην Ελλάδα από το 1965 ως το 1978 !

Μετά υπεύθυνος της CIA στο Αφγανιστάν. Αυτός είναι που έφτιαξε τους «Μπιν Λάντεν». Μην ξεχνάμε ότι οι Ταλιμπάν για τις ΗΠΑ ήταν οι «Μαχητές της Ελευθερίας».

Ο καθηγητής Ιστορίας στο Κολλέγιο Αθηνών Χαρίλαος Λαγουδάκης την δεκαετία του ‘30. Είχε μαθητή τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πριν ξεσπάσει ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στις ΗΠΑ. Εκεί ξανασυναντά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στην CIA από το 1946 και υπεύθυνος αναλύσεων ελληνικών θεμάτων του Στέητ Ντηπάρτμεντ.

Και βέβαια ο Τομ Παπας. Πράκτορας – επιχειρηματίας της COCA-COLA της “Esso Pappas” συνδεδεμένης με την µε την αµερικανική Exxon, που από την περίοδο Καραμανλή έλεγχε την παραγωγής αµµωνίας και λιπασµάτων στη Βόρεια Ελλάδα , κατείχε μονοπώλιο του δικαιώματος αγοράς της ντομάτας της Δυτικής Ελλάδας, και που με πακτωλό χρημάτων από την CIA ήταν ο κύριος χρηματοδότης της «αποστασίας» και τεσσάρων κυβερνήσεων όπως έλεγε ο ίδιος. Ο υπάλληλος του Τομ Πάπας, Παύλος Τοτόμης διορίστηκε από την χούντα υπουργός δημόσιας τάξης και στη συνέχεια πρόεδρος της ΕΤΒΑ.

Όλοι αυτοί υπηρετούσαν την «ωργανωμένη έκφρασις του Εθνους, της Φυλής της Πολιτείας», δια μέσου της CIA. Άλλωστε ο «κουμμουνιστικός κίνδυνος» ήταν και είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα.

Υπάρχουν πολλοί ακόμα που έπαιξαν μεγάλο ή μικρό ρόλο στην επίμαχη περίοδο 1947-1967. Ωστόσο εκτός από τους Έλληνες πράκτορες κινήθηκαν και δεκάδες Αμερικανοί της CIA. Ο σταθμός της υπηρεσίας αυτής στην Ελλάδα ήταν ο τρίτος πολυπληθέστερος και πολυέξοδος παγκόσμια. Πως αλλιώς θα ετάιζαν τόσες και τόσες αρτηρίες οπού κυκλοφορούσε το γνήσιο ελληνικό αίμα, το ανόθευτο από το μικρόβιο του κομμουνισμού;

Η Χούντα ήταν σαρξ εκ της σαρκός της μεταπολεμικής αστικής «δημοκρατίας».

Επίλογος

Μετά την «αποκατάσταση» της «δημοκρατίας» από τον εφεδρικό των Παρισίων, η πολιτεία εκεί όπου δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης τοποθέτησε ένα γλυπτό εις ανάμνηση του. Μαζί τοποθέτησε μια πινακίδα η οποία αναφέρει:

«Στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, μαραθωνοδρόμου της ειρήνης, που έπεσε στις 22 Μαϊου 1963».

Καμία αναφορά στην βουλευτική ιδιότητα του Λαμπράκη, καμία αναφορά στην δολοφονία του. Απλά μάλλον σκόνταψε και ΕΠΕΣΕ.

Πηγές.

Νίκος Ψυρούκης, Κώστας Παπαϊωάννου, Γιάννης Κατρής, Φοίβος Οικονομίδης, Ριζοσπάστης.