Ο Κουφοντίνας έβγαλε βιβλίο και οι τακτικοί θαμώνες των social media ξεσηκώθηκαν.
Τι είναι τελικά αυτό που τους πείραξε;
Να το ξεκαθαρίσω. Το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα δεν το διάβασα. Όχι από θέση, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου και πίεσης της αρχισυντάκτριας. Η οποία –δικαίως μετά από τον σάλο που ξεσηκώθηκε- ήθελε μια άποψη. Είναι άθλιο και προβοκατόρικο το εξώφυλλο; Έπρεπε ή δεν έπρεπε; Τα υπόλοιπα εν ευθέτω χρόνω.
Θα σας πω την αμαρτία μου. Το εξώφυλλο ελάχιστα προκάλεσε το ενδιαφέρον μου.
Ένα αναμάσημα μεταπολιτευτικών κλισέ, βιαστικό και κακότεχνο μου φάνηκε όταν το είδα στο δίκτυο. Και απόρησα. Τι είναι αυτό που έθιξε σε τέτοιο βαθμό τα χρηστά ήθη;
Η εκμετάλλευση της αντίστασης και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από έναν αυτόκλητο επαναστάτη;
Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με την παραδοχή ότι οι σχολιαστές θεωρούν εαυτούς γνήσιους απογόνους των ανά τα έτη αγωνιστών.
Μήπως πάλι η αναφορά σε κάποια γεγονότα θίγει εξ’ ορισμού κάποιους, οι οποίοι θα προτιμούσαν να θάψουν την ιστορία κάτω από τα μπάζα των ολυμπιακών έργων;
Το θεωρώ πιθανόν.
Φυσικά, για να είμαι δίκαιη, θα πρέπει να λάβω υπόψη μου και εκείνους που ενδεχομένως βρήκαν το εικαστικό αποτέλεσμα αδύναμο -είναι- και αναντίστοιχο με το περιεχόμενο – και αυτό είναι. Όμως, αν κρίνω απ’ τα εξώφυλλα βιβλίων που κυκλοφορούν, μάλλον οι υπέρμαχοι της καλαισθησίας δεν συμμετέχουν στη συζήτηση.
Οπότε έχουμε και λέμε. Λέγανε παλιότερα, ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του -η έκφραση χρησιμοποιείτο για να συνετίσει όσους έσπευδαν να βγάλουν συμπεράσματα για πρόσωπα και καταστάσεις βιαστικά και χωρίς να διασταυρώσουν τα στοιχεία τους. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη έκφραση βρίσκει στην περίπτωση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα άψογη εφαρμογή.
Και όσον αφορά στο βιβλίο και όσον αφορά στους κριτές του.
Στο περιεχόμενο του βιβλίου, όπως ήδη έγραψα, δεν θα αναφερθώ.
Ελπίζω να προσφέρει κάποια στοιχεία που θα μας επιτρέψουν να κατανοήσουμε καλύτερα ορισμένα γεγονότα και τους ανθρώπους που τα προκάλεσαν.
Στους κριτές του όμως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα συνιστούσα ψυχραιμία.
Οι εξαιρέσεις αφορούν φυσικά ανθρώπους που έχουν άμεσα θιγεί από τη δράση της 17 Νοέμβρη –ο ανθρώπινος πόνος οφείλει να γίνεται σεβαστός.
Η ψυχραιμία αφορά στους άλλους.
Σε εκείνους που σε αναζήτηση like ή ψήφων –το δεύτερο είναι πιο κατανοητό- ξέχασαν ότι η ελευθερία της έκφρασης διασφαλίζει την ελευθερία της πληροφόρησης.
Ξέχασαν επίσης ότι κάθε πράξη, λέξη και παράληψη κρίνεται σήμερα, αύριο και μεθαύριο. Με κριτήρια που αλλάζουν.
Ευτυχώς.
Ειδάλλως τα πονήματα κάποιων εκ των σχολιαστών που εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους για την κυκλοφορία του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» θα κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι και οι συγγραφείς τους θα βρίσκονταν πίσω από τα κάγκελα.
Και όχι για το αδίκημα της προβολής του καλού γούστου, όπως μπαίνει κανείς καμιά φορά στον πειρασμό να σχολιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου