Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει πως ήρθαν οι ξένοι να μας πάρουν τις περιουσίες τη μία στιγμή και την αμέσως επόμενη δίνουν μεροκάματο 5 και 10 ευρώ στον ξένο για να κάνουν τη δουλειά τους εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει απόγονος του Αριστοτέλη και το μόνο πράγμα που έχει ξέρει για τον Αριστοτέλη είναι η πλατεία στη Θεσσαλονίκη.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει η χώρα του γέννησε τη δημοκρατία και ψηφίζει Χρυσή Αυγή γιατί θα ξεβρωμίσει τον τόπο.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει πιστός στο τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και κάνει το τρίπτυχο παραβάν για να κρύψει την ασχήμια του.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει κατά των ομοφυλοφίλων και το ίδιο βράδυ κάνει μαθήματα κηπουρικής στους μπαξέδες του Ζαππείου και του Πεδίου του Άρεως.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει πως το ΠΑΣΟΚ του κατέστρεψε τη ζωή αλλά συνάμα πιστεύει πως ένας Ανδρέας Παπανδρέου θα μας έσωζε τώρα.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που βαφτίζει την τεμπελιά ελευθερία και οικογένεια, σχέσεις δουλειά τα γράφει στα 3.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δηλώνει πως τον έφαγαν οι κλίκες και τα κυκλώματα και δημιουργεί ο ίδιος κλίκες και κυκλώματα.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που σιχαίνεται τους δημόσιους υπαλλήλους επειδή δεν κατάφερε να είναι στη θέση τους.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που μιλάει για λογοτεχνία επειδή διάβασε στα 22 τον Αλχημιστή.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που μιλάει για τις μυστικές υπηρεσίες στη χώρα γιατί είχε μια ξαδέλφη που είχε ο γαμπρός της ένα φίλο που είχε δίδυμο αδελφό που είχε ένα γκόμενο που είχε ένα πρώην που ήταν πράκτορας.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που ξέρει τα πάντα.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα που δεν θέλω να ξέρω.
Ο Βερύκιος μου θυμίζει τον Ελληνάρα. Τελεία.
AΠΟ: peoplegreece.com
εικόνες
της πόλης, της οθόνης, των fm και άλλων τινών ορατών και αοράτων
περπατάς και λες: πόσο σκατά είναι όλα; περπατάς και λες: πόσο όμορφα είναι όλα;
Πλατεία Βικτωρίας. Βαριεστημένοι μπάτσοι, όχι μπάτσοι, δελτάδες.
Κάθονται στο πεζούλι. Δίπλα τους, πεταμένα στο περβάζι τρία τέσσερα μισοτελειωμένα πλαστικά ποτήρια καφέ. Ένας ξύνει το κεφάλι, άλλος κοιτάζει τον κόσμο που περνάει. Λίγο πιο πίσω ένας πωλητής της Σχεδίας, όρθιος με την κόκκινη στολή του.
Ανάμεσά τους περνάει ένας παπάς με μια σακούλα zara. Είναι πολύ βιαστικός. Ένας άντρας βγάζει βόλτα το σκυλί του στην περίφημη οδό Ελπίδος. Έχει κάποιο πρόβλημα στα πόδια. Φοράει εκείνα τα ειδικά παπούτσια με τους πολύ χοντρούς πάτους.
Σέρνει τα πόδια του προς το δέντρο και μαζεύει τα σκατά του σκυλιού του. Με αργό βηματισμό πηγαίνει προς το σκουπιδοτενεκέ. Στο τέλος του δρόμου ένας παππούς επίσης με το σκυλί του. Με βλέπει που κοιτάζω.
«Ξέρεις γιατί μυρίζονται τα σκυλιά; Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, μια περίεργη αρρώστια είχε πέσει σαν επιδημία πάνω σε πολλά απ’ αυτά. Μαζεύτηκαν λοιπόν, έκαναν μια συνέλευση και αποφάσισαν να στείλουν έναν σκύλο απ’ όλους να σπουδάσει γιατρός. Να μάθει την τέχνη, να βρει το γιατρικό για την αρρώστια. Μάζεψαν όλα τα κόκκαλά τους, του τα έδωσαν, εφόδια για το μακρύ ταξίδι και τον έστειλαν στο καλό.
Ο σκύλος όμως εξαφανίστηκε, δεν γύρισε ποτέ. Από τότε, κάθε φορά που κάποιο σκυλί βλέπει ένα άλλο, το μυρίζει, να καταλάβει μπας και είναι αυτό, ο μαλάκας που έφυγε με όλα τα κόκκαλα του κόσμου».
*
ο τοίχος ξέρει και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ούτε με τους φασίστες της δύσης, ούτε με τους φασίστες της ανατολής.
Τελευταία φορά που άκουσα Βερύκιο Σταυρόπουλο, ήταν λίγο πριν τις εκλογές, σε μια εκπομπή που είχαν καλεσμένο τον Χρυσοχοΐδη.
Σε αυτήν την κάτι σαν συνέντευξη, έλεγαν ότι ο Χρυσοχοΐδης είναι ο καλύτερος υπουργός προ-πο που έχει υπάρξει ποτέ. Υπενθυμίζω ότι ήταν εποχή που ο «καλύτερος υπουργός προ-πο που έχει υπάρξει ποτέ» έφτιαχνε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στο τέλος της εκπομπής, με μεγάλο ενθουσιασμό, οι δύο δημοσιογράφοι πρότειναν ο Χρυσοχοΐδης να παραμείνει υπουργός προ-πο όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Ο Χρυσοχοΐδης να είναι ο μόνιμος υπουργός προ-πο.
Το πρόσωπο του φασισμού είναι εμφανές σε όποιον θέλει να δει και να ακούσει. Δεν αποκαλύπτεται ξαφνικά από μερικά ομοφοβικά (και άκρως εμετικά) σχόλια.
Αποκαλύπτεται και απ’ τις επευφημίες για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή απ’ την υπεράσπιση του αφεντικούλη όταν υπάρχει πρόβλημα.
Πρόσφατα θαυμάσαμε σε αρκετές εκπομπές από το ραδιόφωνο του αλφα ένα ρεσιτάλ τυφλής υπεράσπισης του εργοδότη. Αποκαλύπτεται και όταν για καιρό αναπαράγεις τη ρητορική της μόνης διεξόδου, η οποία συνίσταται στην διαρκή υποτίμηση των ανθρώπων που εργάζονται ή βρίσκονται στην ανεργία.
Έτσι, το πρόσωπο του φασισμού δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε είναι κάτι που κρύβεται αν ζητήσει κάποιος συγνώμη για τα ομοφοβικά σχόλια. Γιατί ο φασισμός δεν είναι μόνο οι μαχαιροβγάλτες των αβγών, αλλά κυρίως όσοι μιλούν τη γλώσσα και χρησιμοποιούν τα επιχειρήματα και προωθούν τις πρακτικές των αβγών, παίρνοντας ταυτόχρονα τις δημοκρατικές αποστάσεις τους.
Με άλλα λόγια, δεν είναι τόσο ο βερύκιος, αλλά το (διαρκώς αναπτυσσόμενο) κοινωνικό ρεύμα που γουστάρει τα ομοφοβικά σχόλια, *αλλά και* ενθουσιάζεται με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την κάθε είδους καταστολή και επίδειξη ισχύος.
*
Στη Σταδίου πέφτω σε μια συγκέντρωση. Νιώθω ένα περίεργο ωραίο συναίσθημα. Κάποιοι ακόμη διαδηλώνουν, μαζεύονται, με το έναν ή το άλλον τρόπο επιμένουν. Φωνάζουν συνθήματα. Η πόλη έχει μια αόριστη ομορφιά, κάτι παρηγορητικό, έτσι που μεγάλοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι φωνάζουν κάτι παλιακά συνθήματα στη μέση του δρόμου.
Τα mp3 είναι στο shuffle και λες από κάποια διαβολική σύμπτωση ακούγεται το δρόμοι παλιοί, σαν υπενθύμιση του γιατί πάντα σ’ άρεσε να περπατάς ώρες στην πόλη. Μια κλούβα έχει κλείσει το δρόμο. Στο πλάι της στο πεζοδρόμιο δύο σειρές ΜΑΤάδες. Έχουν αφήσει μόνο μια στενή λωρίδα για να περνάνε οι πεζοί.
Μπροστά μου ένας νεαρός, ούτε είκοσι χρονών. Απ’ την αντίθετη μεριά έρχεται ένα παρόμοιας ηλικίας και μάλλον φοβερής γοητείας κορίτσι. Το αγόρι, ενώ περπατάμε ανάμεσα στις ανεξάντλητα άσχημες στολές, σταματάει απότομα και κάνει νόημα στο κορίτσι με το χέρι «Πέρασε». Το ξανθό κορίτσι, τώρα το παρατηρώ καλύτερα είναι πραγματικά πολύ όμορφη, χαμογελάει (σα να λέει, ναι θα σου δώσω το τηλέφωνό μου, αρκεί να με πάρεις το πολύ σε δύο ώρες από τώρα) και περνάει.
Καθώς με προσπερνάει, τη βλέπω να αλλάζει ρούχα με μία μόνο κίνηση, να μένει με μία κίτρινη φόρμα και με το χατορι χανζο της να μετατρέπει το πέρασμά μας ανάμεσά τους, σε ένα λυτρωτικό λουτρό αίματος. Η ξινισμένη φάτσα του πιτσιρικά κάτω απ’ το ηλίθιο κράνος με ξυπνάει. Τα κεφάλια τους είναι ακόμη στη θέση τους και τα δάχτυλα στα γκλόμπ τους.
Ο νεαρός προχωράει μπροστά προς Σύνταγμα, το ξανθό κορίτσι προς Ομόνοια και έτσι χάνονται οριστικά, λες και η παρουσία των μπάτσων ανάγκασε το φλερτ τους σε αποτυχία.
*
Μπαλκόνια, απλωμένα ρούχα και άλλα διάφορα ταπεινά και χιλιοειπωμένα. Μια ζεστασιά, μια παρηγοριά πηγάζει απ’ την αίσθηση μιας κοινής μοίρας όλων αυτών που μελαγχολούν, σκύβουν το κεφάλι, λένε αστεία σε αγνώστους, φλερτάρουν, κουτσαίνουν και βιάζονται. Το τραγούδι έλεγε:
Ένας φαφούτης γέροντας,
ένας παραλυμένος
να σέρνει το κουφάρι του
που ήταν αναγκασμένος,
τον πλησιάζει και στ’ αυτί
σκύβει, του ψιθυρίζει:
«Για μάντεψε σκατόμαγκα
ο κώλος μου τι μυρίζει;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου