Είναι γνωστό πως το ΚΚΕ αντιμετωπίζει με μεγάλη δυσανεξία, με ακραία εχθρότητα, τη ριζοσπαστική Αριστερά. Αν και κατ’ εξοχήν αντιμονοπωλιακό κόμμα, δεν φαίνεται να αισθάνεται άνετα με τον ανταγωνισμό. Γι’ αυτό κιόλας έφτασε μέχρι του σημείου να υποστηρίξει, με κάθε επισημότητα, πως ο προσδιορισμός Αριστερά δεν σημαίνει τίποτε, λες και μπορούσε να ακυρώσει αγώνες και λεξιλόγια αιώνων.
Και το βιολί συνεχίζεται. Προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, διαστρεβλώσεις στο όριο της ανεντιμότητας, δίκη προθέσεων συνιστούν τον τρόπο με τον οποίο οργανώνει το ΚΚΕ την αντιπαράθεσή του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλα αυτά μ’ όλο που η άλλη πλευρά δεν απαντάει ποτέ με τα ίδια μέσα.
Θα ήταν απλό να αποδοθεί αυτή η πρακτική στον ενδιάθετο σταλινισμό του ΚΚΕ. Ή στον ιστορικά παγιωμένο συστημισμό του: αποτελεί επί δεκαετίες από τους βασικότερους πυλώνες του πολιτικού συστήματος, από τους εγγυητές της ισορροπίας του.
Θα μπορούσε, ακόμη και με ψυχολογικούς όρους, να αποδοθεί η πρακτική του στην αναφυλαξία που αισθάνεται απέναντι σε οποιαδήποτε πολιτική συλλογικότητα διεκδικεί, οσοδήποτε κριτικά, την κομμουνιστική παράδοση ως δική της ιστορία.
Οπου κι αν αποδοθεί, όμως, η σημασία του πράγματος δεν αλλάζει.
Το ΚΚΕ δηλώνει σε όλους τους τόνους πως δεν πρόκειται να συνδράμει στο έργο μιας κυβέρνησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από αυτήν την άποψη, περισσότερο και από τις συνεχείς και αποκαλυπτικές δηλώσεις του Κουτσούμπα, εμβληματική υπήρξε μια τοποθέτηση της Παπαρήγα στη Βουλή πριν από μερικούς μήνες.
«Κάποιοι λένε ότι είναι καλύτερα να διαπραγματευθεί η Ν.Δ. που είναι «παιδί του συστήματος» παρά κάποιος που δεν ξέρει και που χθες ήταν άλλο και σήμερα άλλο», είπε, μεταξύ άλλων, η Παπαρήγα.
«Κάποιοι λένε». Και, προφανώς για να λένε, κάτι θα ξέρουν. Αν είναι να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ψηφίστε καλύτερα Ν.Δ.
Νομίζω πως αυτό που πραγματικά ανησυχεί το ΚΚΕ δεν είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ «θα τα γυρίσει», «θα τα βρει με τον ΣΕΒ» (!) ή «θα υποταχτεί ολοκληρωτικά στον ευρωμονόδρομο». Η μεγάλη του ανησυχία είναι μήπως και τα καταφέρει ν’ αλλάξει τα πράγματα. Μήπως σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, ευνοήσουν εσωτερικοί και εξωτερικοί συσχετισμοί και αρχίσει το σχέδιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς κι αποδίδει. Μήπως και αποδειχθεί πως είναι δυνατό να «πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι», όπως πάντοτε επιδίωκε η ταξική στρατηγική.
Αυτή την πιθανότητα να αν-ισορροπήσουν κι άλλο τα πράγματα αδυνατεί να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ. Από αυτή την άποψη, βλέπει την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ως τη μέγιστη ανισορροπία. Ξεβολεύτηκε ήδη με τις απαρχές της κρίσης και δυσκολεύεται συνεχώς και περισσότερο όσο κάποια «ομαλότητα» δεν αποκαθίσταται, όσο η κοινωνική καταστροφή εκτυλίσσεται με μεγαλύτερη ορμή. Και, σε πείσμα της ρητορικής του, η ιστορία έχει δείξει πως αυτό που κατ’ εξοχήν δεν αντέχει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ριζοσπαστισμός του τελευταίου.
Από τον Δεκέμβρη και την Υπατία μέχρι τις πλατείες και τις εκλογές έχουμε δεκάδες επεισόδια, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Σε όλες τις ριζοσπαστικές καμπές του κινήματος το ΚΚΕ βρέθηκε απέναντι.
Την ίδια στιγμή που η ριζοσπαστική Αριστερά ήταν μέσα σε όλα, ήταν «παντού», σύμφωνα με τη γνωστή φράση. Τόσο παντού, που θεωρούνταν δεδομένη η παρουσία της, ακόμη και σε επεισόδια που οι μικρές της αρχικά δυνάμεις δεν της επέτρεπαν να βρίσκεται πραγματικά.
Αυτή η κοινωνική διαθεσιμότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αυτή η κινηματική εγρήγορση, αυτή της η ετοιμότητα και η τόλμη να προβαίνει ακόμη και σε πολύ αντιδημοφιλείς, αλλά αξιακά βαρύνουσες, επιλογές νομίζω πως ήταν από τους βασικούς λόγους της εκλογικής εκτόξευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά είναι τα ισχυρότερα όπλα της και σήμερα.
Ας μη φοβούνται, όσοι φοβούνται, για την πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε υπάκουο διαχειριστή, να «εκπασοκιστεί». Οι δυνατότητες είναι δύο μόνο: ή θα ασκήσει τη ριζοσπαστική πολιτική που προτείνει ή θα καταρρεύσει. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Οσοι, λοιπόν, ανησυχούν ειλικρινά είναι ευπρόσδεκτοι να εργαστούν προς όφελος της πρώτης έκβασης.
…………………………………………………………………………………………..
* Οικονομολόγος, συγγραφέας, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου