Άλμα στο μέλλον ή στο κενό;
Έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ 11 και 24 Ιουλίου. Πήρε απόφαση να διαλυθούν οι συνιστώσες και να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από ομοσπονδία, ενιαίο, σοβαρό κόμμα. Επειδή κάποιες μικρές συνιστώσες και κυρίως η ΔΕΑ δεν ήταν έτοιμη ακόμα να αποφασίσει αν θα αυτοδιαλυθεί και θα ενταχθεί, οι δύο με τρεις μήνες που της προτάθηκαν να το σκεφτεί δεν της έφταναν και πήρε παράταση ευλόγου χρόνου.
Πάντως έως σήμερα, επτά μήνες μετά, αυτός ο εύλογος χρόνος δεν έχει προσδιοριστεί. Ας είναι. Δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το θέμα είναι ότι οι συνιστώσες αυτοδιαλύθηκαν τυπικά και οι ιδεολογικές τάσεις λειτουργούν ακόμα ως συνιστώσες ή ενώσεις συνιστωσών, με ξεχωριστές παράλληλες διαδικασίες και μπετόν αρμέ συγκεντρωτισμό στο εσωτερικό τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, απέκτησε για πρώτη φορά καταστατικό και ψηφίστηκαν με τον πλέον επίσημο τρόπο (από 3.500 συνέδρους) οι πολιτικές αποφάσεις και οι θέσεις.
Και αυτό όμως αντιμετωπίζεται ως μη γενόμενο! Οι διαφορετικές απόψεις συνεχίζουν να εκφέρονται στον δημόσιο λόγο των στελεχών και των μελών, διατηρώντας την εικόνα σύγχυσης που μεγεθύνεται από τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης που ασκούν σχεδόν μονοπωλιακή επιρροή στα μεγάλα ΜΜΕ.
ΚΑΙ ΕΝΩ για τα πολιτικά στελέχη και τις προσωπικότητες που προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις θέσεις που έχει, η αυστηρότητα είναι απόλυτη και χωρίς οντισιόν δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε κανέναν, για να γίνεις μέλος του κόμματος υπάρχει η ελευθερία-ασυδοσία να εισέλθεις χωρίς ούτε να σε ρωτήσουν αν αποδέχεσαι το καταστατικό!
Οι "φρουροί της αριστεροσύνης", ως παλαιοί μέτοχοι, που αντέδρασαν στα πρώτα ανοίγματα έχουν ξεχάσει πως στη Β' Περιφέρεια Αθήνας μακράν πρώτοι σε σταυρούς ήταν οι συνεργαζόμενοι Σοφία Σακοράφα και Παναγιώτης Κουρουμπλής ή στο υπόλοιπο Αττικής και οι τρεις που εκλέχτηκαν ήταν οι συνεργαζόμενοι Μητρόπουλος, Αθανασίου και Πάντζας; Τυχαίο;
ΣΥΜΦΩΝΑ με στοιχεία του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, στις προσυνεδριακές διαδικασίες έλαβαν μέρος περί τα 33.000 μέλη. Από αυτά σήμερα, τα ενεργά μέλη του κόμματος σε καμιά περίπτωση δεν υπερβαίνουν τις 20.000.
Το 27% που έλαβε από 1.655.042 πολίτες ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012 είναι ιστορικά πρωτοφανές από 4,6% ή 313.231 ψήφους το 2009. Νιώθουν άραγε όλοι το βάρος αυτής της ευθύνης; Γνωρίζουν την πολιτική ταυτότητα των εκατομμυρίων πολιτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ όπως καταγράφηκε στην έρευνα της Public Issue και αναλύθηκε στην "Αυγή" στις 13/4/2013; Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν λοιπόν ως πολιτική ταυτότητα κατά σειρά μεγέθους: 23% σοσιαλιστές, 15% σοσιαλδημοκράτες, 13% χωρίς γνώμη, 11% αντικαπιταλιστές - αντιεξουσιαστές, 10% φιλελεύθεροι, 7% κομουνιστές, 6% λοιπά, 5% συντηρητικοί χριστιανοδημοκράτες, 5% αριστεροί, 3% απολίτικοι και τέλος, 2% εθνικιστές. Αν ρωτήσεις κάποιον που δεν του αρέσει το αποτέλεσμα, δεν θα δυσκολευτεί να απαντήσει, πως ακόμα θέλει πολύ δουλειά για να ισιώσει ο στραβός γιαλός.
ΕΥΤΥΧΩΣ ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην απαίτηση να περνάνε οντισιόν και οι ψηφοφόροι. Καλά θα κάνουν -λοιπόν- όσοι ασκούν πολιτική στο όνομα αυτών που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, να ακούν και να ρωτάνε τους εντολείς. Εν λευκώ εξουσιοδότηση δεν δίνει σήμερα κανείς.
Από όσο ξέρω, δικαίωμα βέτο σε αποφάσεις της πλειοψηφίας, έχουν μόνο τα πέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αριστερή δύναμη που νιώθει ικανή να σηκώσει στις πλάτες της το πρωτοφανές στην παγκόσμια πολιτική ιστορία βάρος της διακυβέρνησης μιας τόσο μικρής και αδύναμης χώρας στις σημερινές συνθήκες οφείλει, πέρα από τον πλουραλισμό, να έχει άρτια οργανωτική λειτουργία και αποτελεσματικότητα.
Όταν λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι έχουν κάνει άλμα στο μέλλον ή το κενό, αφού δεν υπολογίζουν το πλέον σημαντικό, δηλαδή πώς και με ποιους θα δημιουργήσουν κυβερνητική πλειοψηφία στην περίπτωση που δεν συμπληρώνουν τους 151 και βάλε έδρες, είναι αδύνατον να μην ανησυχούμε όσο και αν κάποιοι συγχέουν το χάος με τον πλουραλισμό.
dchristou52@gmail.com
Να μάθουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας
Το να υπερασπιστεί κάποιος ότι στη συνολική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε κάνει ή ότι δεν θα κάνουμε λάθη δεν θα είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Το ζητούμενο είναι το πώς θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε μηχανισμούς (το περίφημο και ανεύρετο ακόμα πολιτικό κέντρο) (1) που θα μας επιτρέπουν να διορθώνουμε συλλογικά τα συγκεκριμένα λάθη. Να διορθώνουμε συλλογικά, για να μη διολισθήσουμε στην αστική πολιτική πρακτική που ολοκληρώνει την αποτίμηση με το να βρίσκει κάποιον να φορτώνουμε το λάθος, πέρα από μας.
Με βάση αυτές τις σκέψεις θα θέλαμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις τόσο για την υποψηφιότητα του Ο. Βουδούρη όσο και για απόψεις που έχουν κυκλοφορήσει. Οι σύντροφοι Χρήστος Λάσκος και του Χριστόφορος Παπαδόπουλος στο άρθρο τους «Περί συμμαχιών»11(2) αναφέρουν χαρακτηριστικά:
«Με αυτόν τον τρόπο, στο επίδικο ζήτημα η συζήτηση ελάχιστα αφορά τις κοινωνικές συμμαχίες και τους όρους τους. Συνήθως αναλωνόμαστε να επαναλαμβάνουμε τη γνωστή διαμάχη περί των πολιτικά προτιμώμενων συμμάχων, η οποία είναι, ισχυριζόμαστε, πλέον ολοκληρωτικά αδιέξοδη, ιδιαίτερα όταν όλοι οι πολιτικοί χώροι είναι σε κρίση και αποδόμηση και όπου κάθε πρόβλεψη για το μέλλον τους είναι επισφαλής.»
Συμφωνούμε απολύτως με το συγκριμένο απόσπασμα όπως και με μία ακόμα βασική θέση του άρθρου:
«Η άποψή μας δεν έχει μεταβληθεί από αυτήν που διατυπώναμε ένα χρόνο πριν και παρατίθεται στην αρχή του κειμένου. Που σημαίνει πως όλα θα κριθούν από τη δυνατότητά μας να πείσουμε τους άνεργους και τη μεγάλη πλειοψηφία της μισθωτής εργασίας, μαζί και ενδιάμεσους που φτωχοποιούνται με ραγδαίους ρυθμούς μέσα στην κρίση, πως το πρόγραμμά μας γι' αυτούς πρωταρχικά υπάρχει. Όχι για τους νοικοκυραίους, των οποίων πλήττεται η ακόμη σημαντική, συχνά, ιδιοκτησία. Ούτε για κάποια «μεσαία στρώματα», που θεωρούν διαχρονικά πως η φοροαποφυγή συνιστά δικαίωμα. Ούτε για τμήματα μισθωτών πελατειακά «συνδικαλισμένων» εδώ και πολλές δεκαετίες.»
Από εδώ και πέρα όμως και με βάση τα δύο παραπάνω αποσπάσματα προκύπτουν μερικά πολύ βασικά προβλήματα. Καλούμαστε να λειτουργήσουμε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η κρίση ηγεμονίας σπάει με βίαιο τρόπο τις παλιές πολιτικές εκπροσωπήσεις. Ακριβώς για αυτό η συζήτηση περί συμμαχιών με «πολιτικούς χώρους», με όρους προ κρίσης, έχει πλέον οριακή χρησιμότητα. Για αυτό πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να θέσει όσο πιο καθαρά γίνεται τα σημεία του προγράμματος του που σχετίζονται με την «επίθεση στον πλούτο».
Το ζήτημα του μισθού, των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού ζητήματος που αποτελούν μονόδρομο για την πρόσβαση σε πραγματικά κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτή είναι η διαδικασία μέσα από την οποία θα οικοδομήσουμε τις συμμαχίες με «τους ανέργους και την μεγάλη πλειοψηφία της μισθωτής εργασίας». Δεν μπορείς να είσαι υπέρ των φτωχών αν δεν είσαι κατά των πλουσίων (ισχύει για κάθε χώρα και όχι μόνο για την Γερμανία).
Που ακριβώς υπηρετεί το συγκεκριμένο σχέδιο η υποψηφιότητα Βουδούρη;
Ο άνεργος/η, ο νέος/α και ο επισφαλώς εργαζόμενος της Πελοποννήσου που επιδιώκουμε να πείσουμε «πρωταρχικά», θα πειστεί από την υποψηφιότητα Βουδούρη με όρους προγραμματικούς και αξιακούς ή σαν την άβουλη βάση μιας πυραμίδας πολιτικών εκπροσωπήσεων που δομούνται σε ταυτότητες που καταρρέουν;
Αφού λοιπόν δεν το υπηρετεί με όρους ενός συνολικού πολιτικού χώρου, μήπως το υπηρετεί με βάση το κοινωνικό άνοιγμα στον κόσμο της εργασίας; Δε νομίζουμε. (3)
Χωρίς όμως οι σύντροφοι Λάσκος και Παπαδόπουλος να αναφέρονται ρητά στην υποψηφιότητα Βουδούρη, η οποία έρχεται σε συνολική αντίθεση με το δικό τους σχήμα με το οποίο και συμφωνούμε, αναφέρονται με σκληρό τρόπο στις αντιδράσεις σε αυτή την υποψηφιότητα:
«Τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται σε πολλές περιοχές μια σπέκουλα σχετικά με την κεντροαριστερή οδό της απωλείας, στην οποία μας οδηγεί η «ηγεσία». Πράγμα που δεν αντιστοιχεί σε τίποτε πραγματικό. Η συνολική επιλογή της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για τις υποψηφιότητες των περιφερειών κάθε άλλο παρά τέτοιο στίγμα δίνει. Κι όποιος δεν το βλέπει, είναι αλλού.»
Με την συγκεκριμένη αναφορά φροντίζουν να χαρακτηρίσουν την τοποθέτηση μιας σειράς ΟΜ ενάντια στην διαδικασία «πακέτου» των υποψηφίων που ακολούθησε η Κ.Ε, καθώς και συγκεκριμένων υποψηφιοτήτων όπως αυτή του Βουδούρη, ως «σπέκουλα». Επιλέγουν να ταυτίσουν το σύνολο των αντιδράσεων με απόψεις που μπορεί να εκφράζουν οι σ. της Αριστερής Πλατφόρμας.
Γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι δεν αντιδρούν μόνο οργανώσεις με πλειοψηφία της Αριστερής Πλατφόρμας.
Επίσης γνωρίζουν ότι μπορείς να διαφωνείς στην υποψηφιότητα Βουδούρη χωρίς να ισχυρίζεσαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεπουλήθηκε στο παγκόσμιο ιμπεριαλισμό», χωρίς δηλαδή να «είσαι αλλού».
Αυτού του είδους τα επιχειρήματα δεν βοηθούν, άλλα αντίθετα προβληματίζουν ως προς την διάθεση της ηγεσίας (χωρίς κανένα εισαγωγικό) να λαμβάνει υπ' όψιν την γνώμη των ΟΜ, ειδικά όταν οι πρόσφατες αποφάσεις τους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, αποτελούν την «πρώτη κραυγή» ενός κόμματος που πασχίζει να μετασχηματιστεί από συμμαχία συνιστωσών σε κανονικό κόμμα, εκπληρώνοντας το στοίχημα του Ιδρυτικού μας Συνεδρίου.
Οι αντιδράσεις για την υποψηφιότητα Βουδούρη ανοίγουν τον δρόμο της δημοκρατικής (άρα και από τα κάτω προς τα πάνω) συγκρότησης, προσθέτοντας την δυναμική των ΟΜ στη μεταβλητή γεωμετρία του ΣΥΡΙΖΑ των συνεννοήσεων κορυφής.
Η κατηγορία ότι οι οργανώσεις είναι «άλλου», είναι καταστατικά άκυρη και πολιτικά ξένη προς την διαδρομή και των ίδιων των αρθρογράφων, που άθελα τους αναπαράγουν το μοντέλο του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν δύο μεθοδολογίες στην συζήτηση.
Η συζήτηση στις οργανώσεις, τα ψηφίσματα, η σύγκρουση στην Κ.Ε. κτλ δεν αποτελούν «συμπλήρωμα» του ξεκατινιάσματος στο Facebook και των διαρροών στα μέσα. Αποτελούν αντιπαραθετική πρακτική σε μία λογική λόμπι και αλληλο-εκβιασμών σε επίπεδο κορυφής. Αποτελούν τοποθέτηση μέσα στις διαδικασίες. Ακριβώς εκεί δηλαδή που πρέπει να γίνονται οι τοποθετήσεις.
Η Κ.Ε. όπως και κάθε καθοδηγητικό όργανο δεν κρίνεται μόνο στο τι «λέει», αλλά και στο κατά πόσο μπορεί να «ακούει». Στο κατά πόσο μάλιστα μπορεί να θέτει το πλαίσιο στο οποίο το σύνολο του κόμματος να έχει την δυνατότητα τοποθέτησης. Το να συγκρούεσαι πολιτικά για να διορθώσεις τα λάθη του πολιτικού σου χώρου δεν είναι το ίδιο με το να χαίρεσαι για τα λάθη αυτά.
Οι σύντροφοι κλείνοντας το άρθρο τους αναφέρουν:
«Τα αντανακλαστικά της «ηγεσίας» στην περίπτωση της Δυτικής Μακεδονίας έδειξαν να είναι πολύ καλά. Δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως δεν θα αποδειχτεί το ίδιο και σε όλα τα, πραγματικά, ανοιχτά ζητήματα.»
Προφανώς για τους συντρόφους η υποψηφιότητα Βουδούρη δεν αποτελεί «πραγματικά» ανοιχτό ζήτημα. Είναι εύκολο – και βολικό - να ορίζουμε μόνοι μας τα «πραγματικά ζητήματα». Επίσης μπορούμε να διεξάγουμε ένα «διάλογο κωφών» στον οποίο γνωρίζουμε από τα πριν τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
Τέλος μπορούμε να βαφτίζουμε την γνώμη των οργανώσεων «σπέκουλα» και να την χρεώνουμε σε μηχανισμούς. Δεν μπορούμε τότε όμως να μάθουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας, αλλά ούτε καν να συζητάμε, να είμαστε συλλογικοί, συντροφικοί και ανοιχτοί στην κριτική των αποφάσεων μας. Να είμαστε δηλαδή αριστεροί.
Και συγκεκριμένα: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι το «καρτέλ στελεχών» ή το «καρτέλ στελεχών και συνιστωσών» δεν είναι η απάντηση στην κρίση των κομμάτων, ούτε στην κρίση της δημοκρατίας και της συμμετοχής».
3) Η τακτική αυτή έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν με απόλυτη αποτυχία (όπως και τα επιχειρήματα υπέρ αυτής). Βλ. ενδεικτικά: «Τίνος το όνομα είναι ο Αλέξης Μητρόπουλος» του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλουhttp://kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com/2010/09/21/alexhs-mhtropoulos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου