Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ
Η αντιμετώπιση της κρίσης επέβαλε ύφεση, λιτότητα, μείωση εισοδημάτων μεσαίων και φτωχών στρωμάτων, εκτόξευση της ανεργίας, ακόμη και... αυτοκτονίες λόγω οικονομικού αδιεξόδου·
δεν άγγιξε όμως τη διαφθορά.
Αυτή είναι η κυρίαρχη αίσθηση των Ελλήνων που με όσα βλέπουν, ακούν και διαβάζουν πιστεύουν ότι δοκιμάζονται και θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται σκληρά όχι για να σωθεί η ελληνική οικονομία, αλλά για να συνεχίσει ο κύκλος της μίζας στα εξοπλιστικά ή αλλού και να ξοδεύονται κοινοτικά κονδύλια για να μετατρέπονται οι τουριστικές επιχειρήσεις σε βίλες πολιτικών, μετά την... πενταετία.
Λαϊκισμός; Κάθε άλλο. Είναι η αδήριτη πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και βίαιης αναδιανομής εισοδήματος οι εστίες διαφθοράς, υψηλής και χαμηλής, παραμένουν ανέπαφες είναι ό,τι ακριβώς συζητούν οι πολλοί σήμερα στην Ελλάδα. Οταν μαζεύονται στα σπίτια για να πιουν ένα κρασί, όταν βγαίνουν για να φάνε ή να διασκεδάσουν, ή στα διαλείμματα της δουλειάς τους.
Η εικόνα της εξουσίας να συνεχίζει άβουλη να παρακολουθεί τη διαφθορά να θριαμβεύει, όταν ξοδεύει ώρες ατελείωτες για την εφαρμογή του προγράμματος ενάντια στην κρίση με κάθε κόστος, είναι ο λόγος για τον οποίο η πλειονότητα της κοινωνίας παρακολουθεί αλλά δεν ακολουθεί.
Ακούμε για τις θυσίες που πιάνουν τόπο, ακούμε όμως και τον Τομπούλογλου να λέει ότι μ...ας είναι να μην τα «πιάνει» αυτός, όταν τα πιάνουν όλοι οι άλλοι;
Ακούμε για φως στο τούνελ που... αχνοφαίνεται, βλέπουμε όμως και τον Κάντα -χαμηλά στην ιεραρχία των υπογραφών για τα εξοπλιστικά, που σημαίνει ότι άλλοι έπαιρναν περισσότερα- να παραδέχεται μίζες εκατομμυρίων ευρώ.
Διαβάζουμε ότι πρέπει να προσπαθήσουμε λίγο ακόμα, που σημαίνει παράταση της λιτότητας, της ύφεσης, της ανεργίας, και την ίδια ώρα μαθαίνουμε ότι η θεία του ενός πολιτικού και η πεθερά του άλλου πήραν κοινοτικό κονδύλι για να φτιάξουν τουριστικές επιχειρήσεις, που μετά την υποχρεωτική πενταετία τις έκλεισαν για να γίνουν ιδιωτικές βίλες.
Είναι λαϊκισμός η διαπίστωση ότι τα χρόνια που οι πολλοί προσπαθούσαν να φτιάξουν τη ζωή τους και να εξασφαλίσουν ένα σπίτι για τα παιδιά τους ή κάποιες ανέσεις για τους ίδιους δουλεύοντας ατελείωτες ώρες, οι λίγοι, με μία υπογραφή, εξασφάλιζαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και διασφάλιζαν τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους;
Είναι λαϊκισμός η αγανάκτηση που αισθάνονται όσοι έχουν ταλαιπωρηθεί χιλιάδες ώρες στα γκισέ του Δημοσίου για μία υπογραφή κρατικού υπαλλήλου όταν μια θεία ή μια πεθερά πολιτικού, με χαρακτηριστική ευκολία και κοινοτικά κονδύλια πήρε και επιχείρηση έφτιαξε και την «έκλεισε» όταν έπρεπε, για να αποκτήσουν ο ανιψιός από τη μία και ο γαμπρός από την άλλη ακριβά σπίτια, χωρίς να ξοδέψουν μία, ή ξοδεύοντας λίγα σε σύγκριση με την αξία τους;
Δεν είναι λαϊκισμός η διαπίστωση ότι όλη η Ελλάδα στις γιορτές συζητούσε για τον Τομπούλογλου, τον Λιάπη, τον Κάντα, τον Ευσταθίου, τον Παπαχρήστο, τον Καμμένο κ.λπ.
Δεν είναι λαϊκισμός η συζήτηση για την επικράτηση του άδικου και της αναξιοκρατίας και μάλιστα τα χρόνια της κρίσης. Δεν είναι καν επιτυχής αποπροσανατολισμός.
Είναι η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Οποιος την υποτιμά ή σκοπίμως την απαξιώνει, θα χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου