Της Niki Vikou
30 Δεκεμβρίου 2013
Ποια Κουάλα Λουμπούρ και ποιο St. Moritz!
Η παραμονή στην ουρά των τραπεζών αυτές τις μέρες, είναι όλα τα λεφτά!
Μην το επιχειρήσετε, αν δεν πάρετε μαζί σας ξηρά τροφή, νερό, τα φάρμακά σας οι έχοντες πρόβλημα υγείας, ηλεκτρονικό τσιγάρο οι μανιώδεις καπνιστές, ηρεμιστικά και ένα βιβλίο, αν δεν σας πειράζει να διαβάζετε όρθιοι.
Ακόμη κι αν είστε εντελώς μονόχνοτοι, μαντρωμένοι με τόσο κόσμο,
θέλοντας και μη κοινωνικοποιήστε!
Να εγώ σήμερα πέρασα μιαν αξέχαστη μέρα στην Εθνική.
Πάνω από τέσσερεις ώρες, γνώρισα κόσμο και κοσμάκη.
Καταρχήν δεν με άφηνε η πόρτα να μπω μέσα.
Τι τα γυαλιά ηλίου, έβγαλα, τι το καπέλο που φορούσα έβγαλα, - δεν σας το έχω πει, μου αρέσουν οι τραγιάσκες - τίποτα!
Περνούσαν οι άλλοι χωρίς πρόβλημα και σε μένα μουλάρωνε.
Άρχισαν οι γύρω να με κοιτούν φιλύποπτα.
Αλλά πάλι το παρουσιαστικό μου δεν ενέπνεε ανησυχία.
Μια γυναίκα μέσης ηλικίας, μέσου αναστήματος, με το τζινάκι μου και το μπουφανάκι μου, όπως χιλιάδες άλλες.
Κάποιοι ρίχνανε περίεργες ματιές στην τσάντα μου.
Σου λένε, λες να έχει κανένα μασούρι δυναμίτη, καμιά μολότοφ ή κανένα όπλο εκεί μέσα η μαντάμ και το παίζει αθώα; Μπαίνανε μέσα κι εγώ έμενα απ΄έξω, να βλέπω την πόρτα να ανοιγοκλείνει χωρίς εμένα. Στην πέμπτη προσπάθεια, άρχισα να ψάχνομαι
. "Λες" σκέφτηκα, "να διαβάζουν τα μηχανήματα και τις σκέψεις μας; γιατί τότε με το μίσος που τρέφω για τους τραπεζίτες, θα φύγω άπρακτη."
Στο τέλος άρχισα να χτυπώ την τζαμαρία, ήρθε μια υπάλληλος, μου ζήτησε ν΄ανοίξω την τσάντα μου, της απάντησα "ούτε να το σκέφτεστε! σας μοιάζω για τρομοκράτισσα; ", πήρε την άδεια του Διευθυντή και επιτέλους μ΄έμπασε από άλλη πόρτα.
Τότε άρχισε η κοινωνικοποίηση που σας έλεγα πιο πάνω. Με πλησίασαν δυο τρεις να μου εκφράσουν την λύπη τους για την ταλαιπωρία μου.
"Πω, πώ! τι ήταν αυτό που πάθατε! Σας λυπήθηκε η ψυχή μου" μου λέει ένας συνομήλικος, πάνω - κάτω, κύριος, από τους τύπους που ψάχνουν γκόμενα ακόμη και στις κηδείες.
"Κι αφού με λυπηθήκατε, γιατί δεν ειδοποιήσατε κάποιον αρμόδιο;"
"Μα δεν σας ήξερα τότε..."
"Ενώ τώρα γίναμε κολλητοί! Γιατί δεν λέτε, όλοι σας, πως φοβάστε τα μπλεξίματα;"
"Έτσι είναι κυρία μου, αδιαφορούμε για τον διπλανό μας" μια γυναίκα, γύρω στα σαράντα, καθιστή και δίπλα της, όρθιος ένας ογδοντάρης που την άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του στο στυλ, δάσκαλε που δίδασκες.
" Έτσι που μας έκαναν, φοβόμαστε και τη σκιά μας" μια κοπελιά γύρω στα είκοσι
"Κακώς, θέλουν να φοβόμαστε, αλίμονό μας αν τους περάσει" εγώ.
"Σωστά, δεν μας υπολογίζουν καθόλου. Μόνον τους ξένους έχουν στα όπα - όπα!"
"Οι ξένοι που κολλάνε εδώ;" εγώ.
"Οι ξένοι φταίνε για όλα. Μπαστάρδεψαν τον ελληνικό πολιτισμό"
"Τον ποιο; "
"Τον πολιτισμό μας! Οι Γερμανοί με τους προδότες τους δικούς μας τους φέρνουν για να καταστραφεί το έθνος μας. Να, βλέπετε τώρα εκείνον τον μελαψό; τον πήγε στο ταμείο ο Διευθυντής, χωρίς να είναι η σειρά του"
"Μα ο άνθρωπος είναι με πατερίτσες!"
"Είναι όμως και Πακιστανός"
" Μη πιάνεις στο στόμα σου τον άντρα μου!" ξανθιά κυρία.
"Καλή είσαι κι εσύ, τόσοι Έλληνες δεν σου φτάνανε, πήγες και παντρεύτηκες τον Πακιστανό!"
"Κύπριοι είμαστε, πιο Έλληνες από εσένα"
Το τι γέλιο έπεσε, δεν το φαντάζεστε! Αποτραβήχτηκε σε μια γωνιά κι έκανε πως μιλάει στο τηλέφωνο με τις ώρες.
Στο μεταξύ ο κόσμος, όλο και γίνεται περισσότερος. Μια κυρία πλέκει με το βελονάκι.
Ένας κύριος χτυπά νευρικά το πόδι και μονολογεί.
"Τέτοια μέρα σήμερα κι ούτε θα το ανοίξω το μαγαζί"
"Και γιατί δεν ερχόσουν νωρίτερα;" τον ρωτά ο διπλανός του.
"Γιατί σήμερα μου έστειλε ο πελάτης τα χρωστούμενα. Κι αν τ΄αφήσω, θα μου τα σηκώσει ο Θεοχάρης για το χρέος στην εφορεία."
" Ε, ρε ξύλο που θέλουν όλοι αυτοί! Μόνον η ΧΑ θα μας σώσει, για αυτό την κυνηγάνε." νεαρός μπρατσωμένος, κοντοκουρεμένος.
Δεν του δίνει κανείς σημασία και παίρνει φόρα.
"Οσο μας πολεμάνε τόσο και θα γινόμαστε περισσότεροι. Οι λαθρομετανάστες τον μπούλο τους κι οι πολιτικοί κρεμάλα"
"'Ολοι οι πολιτικοί;" εγώ, ζαβοκακόμοιρα.
"Όλοι! τα ίδια σκατά είναι"
"Και πως θα κυβερνηθεί η χώρα"
"Από τους πατριώτες, Έλληνες"
"Χωρίς εκλογές;"
......................................................
"Τι έγινε αγόρι μου; Δεν διάβασες παρακάτω;
Δείχνει να τα έχει χαμένα. Ένας λιανόκορμος πιτσιρίκος με αλογοουρά, πετιέται από το πουθενά και του λέει:
"Άντε, παληκάρι μου, στη γωνία με την άλλη ναζί. Δεν βλέπετε πως δεν σας παίρνει;"
"Εμείς δεν είμαστε ναζί, είμαστε Εθνικοσοσιαλιστές"
"Δηλαδή Ναζί στα ελληνικά. Δρόμο είπα!"
Όχι δεν πιάστηκαν στα χέρια. Το γιγαντόσωμο θρασίμι, τραβήχτηκε μακριά μας.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες, αλλά κουράστηκα .
Κλείνω με μια γιαγιά με το μπαστουνάκι της και τον πενηντάρη κανακάρη της. Σηκώνει τις τελευταίες της οικονομίες για να τις καταθέσει αμέσως εκείνος ως τέλη κυκλοφορίας.
"Να δω αν πεθάνω, πως θα με θάψεις" του λέει. "
"Σ΄αφήνω εγώ να πεθάνεις, αν δεν περάσει πρώτα η κρίση;" της απαντά περιπαικτικά ο γιος της.
"Τότε θα ζήσω διακόσια χρόνια" του απαντά και γελάμε όλοι με τα χάλια μας.
Ευτυχώς δεν χάσαμε το χιούμορ μας ακόμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου