Τώρα λοιπόν που τα «RIP Μαντέλα» είναι αρκετά χαμηλά στo facebook timeline μας και σχεδόν δεν φαίνονται, ας επανέλθω στο θέμα μας: Πολλοί, διαβάζοντας το κείμενο για τους νοικοκυραίους και τον Μαντέλα, είδαν τον εαυτό τους στην περιγραφή και στάθηκαν εκεί, ενώ το κείμενο έλεγε:
«Το «RIP Μαντέλα», και ό,τι αυτός συμβόλιζε, δεν ταιριάζει με τις Αμυγδαλέζες που βρίσκονται στην πίσω αυλή μας».
Αφήστε λοιπόν τον παρεξηγήσιμο «νοικοκυραίο» και βάλτε στη θέση του τον πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά…
Η δήλωση του κ. Σαμαρά για τον θάνατο του Μαντέλα ήταν ως και συγκινητική:
«Αποχαιρετούμε το σύμβολο των αγώνων για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ισότητα και ελευθερία, σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Το πρότυπο της ταπεινότητας, της ανιδιοτέλειας και της ανθρωπιάς. Τον ιδεολόγο αγωνιστή ενάντια στη βία, το απαρτχάιντ και σε κάθε μορφής ρατσισμό. Οι Έλληνες θα τιμούμε για πάντα τη μνήμη του. Εκφράζω στην οικογένειά του και το λαό της Νοτίου Αφρικής τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου».
Ο κ. Σαμαράς τα είπε όλα σε μια σχεδόν τέλεια δήλωση: Τέλεια για την περίσταση, για το μέγεθος του Μαντέλα, αλλά και για το αξίωμα του ίδιου ως πρωθυπουργού χώρας. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς πολιτικό που μιλούσε για τη λαθρομετανάστευση (sic) με πολεμικούς όρους, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Οι πόλεις μας έχουν καταληφθεί από παράνομους μετανάστες, εμείς θα τις ανακαταλάβουμε. Επίσης, θα καταργήσουμε τον νόμο Ραγκούση, που μετέτρεψε τη χώρα μας σε μαγνήτη παράνομων μεταναστών. Θα μεταφέρουμε τους λαθρομετανάστες σε κέντρα φιλοξενίας, σε παλιά στρατόπεδα έως ότου να επαναπατριστούν».
Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού είναι μοναδικοί στο είδος τους.
Είναι και με τη Θάτσερ, είναι και με τον Μαντέλα.
Τώρα, αν η σιδηρά κυρία αποκαλούσε τρομοκράτη τον Μαντίμπα και διαβεβαίωνε ότι η κατάσταση στη Νότιο Αφρική δεν θα ανατραπεί ποτέ, αυτό είναι μια λεπτομέρεια με την οποία δεν θα ασχοληθούν κιόλας. Άλλωστε ο νεοφιλελεύθερος, που καταδικάζει τη βία απ´όπου κι αν προέρχεται, μιλάει και γράφει για τον «ειρηνιστή Μαντέλα», χωρίς να αναφέρει ότι επρόκειτο για έναν εκ των ιδρυτών (μαζί με τους άλλους διαβόητους κομμουνιστές) της οργάνωσης «Δόρυ του Έθνους», το οποίο ήταν το ένοπλο τμήμα του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και που, όπως θα φαντάζεστε, κάθε άλλο παρά καταδίκαζε τη βία από όπου κι αν προέρχεται.
Ο νεοφιλελεύθερος δεν θα αναφέρει ποτέ τις πορείες των λευκών της Νοτίου Αφρικής, με κεντρικό σύνθημα «κρεμάστε τον Μαντέλα», ούτε θα υπενθυμίσει το μίσος στο πρόσωπό τους. Και φυσικά δεν θα αναφέρει ποτέ ότι οι ορκισμένοι αντίπαλοι του Μαντέλα, όπως οι στρατηγοί του Ντε Κλερκ (ο τελευταίος πρόεδρος του Απαρτχάιντ που αργότερα μοιράστηκε νόμπελ ειρήνης με τον Μαντίμπα), τον αποκαλούσαν μαύρο κομμουνιστή.
Ασφαλώς αυτό που κάνει τον Νέλσον Μαντέλα ξεχωριστό είναι ότι κατάφερε να ενώσει μια χώρα οδηγώντας την σε ελεύθερες εκλογές, όπου ψήφισαν για πρώτη φορά και οι μαύροι. Είναι το γεγονός ότι επέλεξε την ειρήνη από τον εμφύλιο πόλεμο.
Είναι το γεγονός ότι δεν άναψε το σπίρτο στην πυριτιδαποθήκη της Νοτίου Αφρικής όταν οι προβοκατόρικες δολοφονίες μελών του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου από (παρα)κρατικές δυνάμεις σχεδόν δεν του άφηναν άλλη επιλογή. Όμως για τα καταφέρει και να πείσει το κράτος ότι το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο ήταν πια μια υπολογίσιμη δύναμη, έπρεπε πολλές φορές να δείξει ότι πίσω απ΄ το χαμογελαστό πρόσωπο του κρυβόταν πραγματικό ατσάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου