Με αγώνα θα επικρατήσει ο ρεαλισμός στον ΣΥΡΙΖΑ
Πέτρος Τατσόπουλος, συγγραφέας, βουλευτής
Σε μια χώρα με ρημαγμένη οικονομία ο λαϊκιστικός δρόμος είναι ό,τι χειρότερο
Του Ηλια Μαγκλινη
«Κι αν βγει μελό;»
Αυτός ήταν ο τίτλος της συνέντευξης που είχα πάρει από τον Πέτρο Τατσόπουλο, αρχές του 2000, για την κυριακάτικη «Κ».
Τον είχα ρωτήσει γιατί δεν γράφει το χρονικό της ανακάλυψης της υιοθεσίας του, της αληθινής του μητέρας και των χαμένων του αδελφών.
Κι εκείνος απάντησε με ένα ερώτημα:
«Κι αν βγει μελό;».
Τελικά, η υιοθεσία έγινε βιβλίο έξι χρόνια μετά, ένα από τα καλύτερά του μάλιστα («Η καλοσύνη των ξένων», Μεταίχμιο).
Η συνάντησή μας τότε είχε γίνει στον Πειραιά, όπου ζούσε, τώρα στο Χαλάνδρι. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να συνδυάσω στο μυαλό μου τον Τατσόπουλο με ένα προάστιο όπως το Χαλάνδρι,
έχοντας υπόψη τα εξαρχιώτικα νυχτοπερπατήματά του.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Αν το 2000 κάποιος μου έλεγε να συνδυάσω το όνομα του Τατσόπουλου με το ελληνικό Κοινοβούλιο, πολύ θα δυσκολευόμουν – νομίζω και ο ίδιος.
Τότε.
Τώρα είναι αλλιώς.
Τελικώς, τον συνηθίσαμε ως βουλευτή και όσο περνάει ο καιρός μοιάζει να μην έχει και τόση σημασία σε ποιο κόμμα ανήκει, καθώς, για μία ακόμη φορά, φαίνεται πως κινείται αυτόνομα, παραμένοντας κύριος του εαυτού του, στο μέτρο φυσικά που δεν εκθέτει τον εαυτό του – κάτι που πάντως έχει καταφέρει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν.
Η (βραδινή) συνάντησή μας έγινε στο σπίτι του, όπου μας φίλεψε κεφτέδες, ντομάτες, τυρί και κρασί. Ετσι κι αλλιώς, ο Τατσόπουλος δεν πολυενδιαφέρεται για το φαγητό. Το οινόπνευμα του πάει περισσότερο,
αλλά και εκεί κάνει κράτει.
Το σίγουρο είναι πως ήταν κουρασμένος, σωματικά και ψυχικά.
Λογικό:
την προηγουμένη της συνάντησής μας είχε τοποθετηθεί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις αναταράξεις που προκάλεσε με δηλώσεις του και με τη γενικότερη στάση του στο σκάφος της Κουμουνδούρου.
– Παρά την κούραση, είσαι σε κέφια.
Ηταν δύσκολη η συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα;
– Ηταν, πολύ. Υπάρχει η εξής ιδιορρυθμία: συνεργάζομαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήμουν ποτέ ενταγμένος σε κομματικό σωλήνα. Τους το κοπανάω συνέχεια και τους σπάω τα νεύρα.
Αυτό, φυσικά, με καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτο διότι έτσι είμαι ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος. Οτιδήποτε μου συμβεί θα έχει μικρές επιπτώσεις στο κόμμα. Πολλοί θα χαρούν, λίγοι θα λυπηθούν αν με «σουτάρουν».
Από την άλλη, αν και δεν θέλω να ακουστώ πομπώδης,
εγώ είμαι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το 27% που τον ψήφισε.
Μπορεί να είναι οξύμωρο, αλλά αυτό το 27% δεν είναι όλο ενταγμένο στο κόμμα. Το ίδιο το κόμμα το πολύ πολύ να είναι λίγο μεγαλύτερο από το 4%-5% που ήταν κάποτε. Εχουν γίνει νέες εγγραφές, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό.
Μεγάλη πόλωση
– Τι ενώνει την πλειοψηφία του 27% για να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ;
– Κοίταξε, απ’ όσο έχω καταλάβει, τους ενώνει μια κοινή διάθεση να έρθει μια άλλη κυβέρνηση με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από εκεί και πέρα, έχουν πολύ μεγάλες διαφορές. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί; Διότι τα πράγματα έχουν πολωθεί δραματικά και οτιδήποτε παρεκκλίνει μοιάζει με πολυτέλεια στις συνθήκες αυτές.
Αυτή η λογική έχει μια μεγάλη παρενέργεια, στην οποία είμαι αντίθετος, όσο μπορώ και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κάπου γραμμένο ότι θα περάσει το δικό μου και όχι της παρενέργειας: τη δημιουργία μιας προκάτ ιδεολογίας.
Δηλαδή, μιλάς καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, είσαι καλός άνθρωπος,
μιλάς άσχημα, είσαι κακός.
Το είπα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα:
πιστεύετε ότι όλοι οι ιδιοτελείς είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι ανιδιοτελείς εντός; Οπου μέσα στους «ανιδιοτελείς» είναι και πρώην πασόκοι;
Δηλαδή, όποιος μιλάει άσχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκάθετος, αργυρώνητος κ.λπ..; Δεν υπάρχει σε αυτούς ούτε ένας που απλώς δεν θέλει να πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ; Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι και μάλλον είναι η πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία.
Αν ήθελε η πλειοψηφία, θα είχε δώσει την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι για να είναι πληρωμένοι – το μπάτζετ δεν σηκώνει να τους καλύψει όλους.
Στο σημείο αυτό, όπως και σε πολλά άλλα της περίπου δίωρης κουβέντας μας, ο Τατσόπουλος βάζει τα γέλια – κι εγώ μαζί του.
Αλλά αυτό είναι πολύ συνηθισμένο όταν συζητάς με τον συγγραφέα της «Καρδιάς του κτήνους». Υποψιάζομαι, όμως, από τα λεγόμενά του ότι ορισμένοι κομματικοί σύντροφοί του πρέπει να βλέπουν στο πρόσωπό του
μονάχα το «κτήνος» του βιβλίου του.
Εν μέρει, χάρη στον Τσίπρα παρέμεινα στο κόμμα
Κάποιοι λοιπόν βρίσκουν «αιρετικό» τον Πέτρο Τατσόπουλο, ο ίδιος όμως θεωρεί πως όσα λέει συνιστούν «κοινή λογική».
«Είπα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα να μη χρησιμοποιούν μια τακτική ζαχαριαδικής καταγωγής – που χωρίζει τον κόσμο σε χαφιέδες και ήρωες. Αφήστε περιθώρια: όσοι μιλούν εναντίον μας δεν είναι a priori εχθροί μας και αύριο μπορεί να συμμαχήσουμε μαζί τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας το έχει πει, ότι ακόμα και με αυτοδυναμία, θα ζητήσουμε τη συμμαχία. Αν λοιπόν είμαστε τόσο large, δεν είναι δυνατόν να τους έχουμε όλους σπιλώσει ως μειοδότες, προδότες κ.λπ.».
Τι εισπράττει όταν τα λέει όλ’ αυτά;
«Οτι ο Τατσόπουλος θα πάει στο ΠΑΣΟΚ ή στη ΔΗΜΑΡ
ή ότι είμαι άνθρωπος του ΔΟΛ.
Το ότι υπεύθυνος επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Μουλόπουλος, κάποιος που ήταν δίπλα στον Σταύρο Ψυχάρη επί είκοσι χρόνια, αυτό δεν τους απασχολεί.
Ο Μουλόπουλος έγραψε αυτό το απίστευτο κείμενο για μένα, αλλά εγώ δεν βγήκα να πω ότι είναι πράκτορας του Ψυχάρη.
Αντίθετα, με το τεκμήριο της αθωότητας, σκέφτηκα ότι ο Μουλόπουλος μπορεί να ήταν ένας αγαθών προθέσεων αριστερός δημοσιογράφος, ο οποίος για χρόνια δούλευε σε ένα μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα.
Αλλά ο τελευταίος που θα μπορούσε να είναι τιμητής σε αυτήν την ιστορία
είναι ο Μουλόπουλος.
Ο τελευταίος, όμως!»
Ωραία. Και ο Αλέξης Τσίπρας τι λέει;
«Ο Τσίπρας θέλησε αρχής εξ αρχής να με προστατέψει. Εν μέρει χάρη στον Τσίπρα παρέμεινα στο κόμμα. Φυσικά, καταλαβαίνω ότι τον απασχολεί η ενότητα του κόμματος. Ξέρει ότι τέτοιες εσωτερικές διαμάχες τις εκμεταλλεύονται οι αντίπαλοί του. Και στην περίπτωση αυτή διογκώθηκε η ιστορία.
Εμένα όμως άλλο με απασχολεί, παρότι θα σε ξενίσει, διότι με ξέρεις πολύ καλά απ’ το παρελθόν. Με απασχολεί ένα ηθικό αίτημα. Γελάς, βλέπω. Δεν το περίμενες, ε; Το ηθικό αίτημα, λοιπόν, είναι να μην παρασυρθούμε σε έναν ολισθηρό δρόμο που δεν βγάζει πουθενά, αναντίστοιχο με την εποχή μας.
Ετσι επιστρέφουμε σε λογικές του 1953».
Δηλαδή;
«Ο Σταύρος Κασιμάτης, ο οποίος διέπρεψε τόσο ως θύμα όσο και ως θύτης, είχε πει στον Στέλιο Κούλογλου ότι έκανε ηλιοθεραπεία στην ταράτσα διότι αν ήσουν ασπρουλιάρης, οι χαφιέδες έλεγαν ότι συνωμοτείς σε υπόγεια.
Αυτή είναι η λογική του 1953.
Ενα ζαχαριαδικό σύνδρομο εκτός εποχής σήμερα, σε μια ανοιχτή κοινωνία, όπου είσαι αξιωματική αντιπολίτευση, με σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού μαζί σου.
Λες ότι σε μάχονται και είναι η αλήθεια, σε μάχονται, όμως είσαι παντού.
Είναι τόσο ευχάριστα διαφορετικές οι σημερινές συνθήκες, που δεν μπορεί η απάντηση να είναι στενόκαρδη και μικρόψυχη και στενόμυαλη όπως τότε.
Δεν γίνεται!»
Πώς να συνεργαστούμε με το ΚΚΕ που θέλει έξοδο από την Ε.Ε.;
Ρωτάω τον Πέτρο Τατσόπουλο γιατί, εν έτει 2013, η Ριζοσπαστική Αριστερά έχει νοοτροπία της δεκαετίας του ’50.
«Για να λέμε όλη την αλήθεια, ανάλογη αντίληψη έχει και η Δεξιά:
την αντίληψη του μαντριού. Και στον ΣΥΡΙΖΑ, η τάση που περιγράφω δεν είναι κυρίαρχη. Αν ήταν, θα με είχαν πετάξει έξω».
– Γιατί κατέκρινες την προοπτική συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ;
Διότι οι ΑΝΕΛ είναι κόμμα εθνοκάπηλο, θρησκευτοκάπηλο, που κατά δήλωση του αρχηγού του έχει χορηγό την Παναγία. Θα τα βρούμε, πού;
Μόνον ως προς την ανοχή που θα δείξει προκειμένου να πάρουμε την εξουσία. Κυρίως, όμως, μια τέτοια προσέγγιση είναι η λάθος αγωγή, η λάθος απάντηση διότι σε μια οικονομία ρημαγμένη, ο λαϊκίστικος δρόμος είναι ό,τι χειρότερο.
– Ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει σχεδόν αποκλειστικά για συμμαχία με το ΚΚΕ.
Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα είπα ότι ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ θέλει συμμαχία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ.
Ρωτάω, λοιπόν: Θα ζητήσουμε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, να συμβάλει στον σχηματισμό κυβέρνησης; Ευελπιστούμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να περάσει τον πήχυ του 3%, κάτι που δεν δείχνει καμία δημοσκόπηση; Για να μας δώσει 2-3 βουλευτές;
Επειτα, δεν υπάρχει κόμμα που να βρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο απ’ ό,τι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί. Κι εγώ σου λέω, εντάξει, γίνεται η επιφοίτηση, κατεβαίνουν ο Ενγκελς, ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Πολ Ποτ, αρχίζουν τον Κουτσούμπα στο μπούρου μπούρου, τον πείθουν και συνεργάζεται.
Πώς; Με το πρόγραμμα του ΚΚΕ που θέλει «έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση»; Οχι μόνον έξοδο από το ευρώ (με την οποία φλερτάρουν κάποιοι δικοί μας), αλλά από την Ε.Ε.! Τι απομένει;
Η ΔΗΜΑΡ και τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ.
Η Κεντροαριστερά που εμείς βρίζουμε από το πρωί ώς το βράδυ.
Και τους λέω, ρε παιδιά, μη βρίζετε τόσο πολύ – το λέω εγώ, που δεν φημίζομαι για την ευσέβειά μου.
Λοιπόν, μόνον η Κεντροαριστερά απομένει, σε μια φάση όπου τελειώνει το Μνημόνιο και πρέπει να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα.
– Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ μας μπερδεύει ως προς τη σχέση του με την Ε.Ε.
Σε διαβεβαιώ, στον βαθμό που καταλαβαίνω κι εγώ τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι στον σκληρό πυρήνα των αποφάσεων το πάνω χέρι το έχουν οι ρεαλιστές και, όπως σε όλα τα μεγάλα κόμματα, σημασία έχει ποιος παίρνει τις αποφάσεις.
Αρα στον βαθμό που γνωρίζω και με κίνδυνο να διαψευστώ, ο εσωτερικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι προσανατολισμένος προς τον ρεαλισμό.
Αλλά χρειάζεται διαρκής αγώνας για να επικρατήσει.
– Τι εννοείς;
Οταν ξεκίνησε η νομική δίωξη της Χρυσής Αυγής, κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ είπαν ότι αυτή ήταν μια ιδιοτελής κίνηση της Ν.Δ.
– Είπαν επίσης ότι δημιουργήθηκε προηγούμενο για να πληγούν στο μέλλον κάθε λογής συλλογικότητες.
Αυτό ας πούμε ότι είναι απότοκο του ζαχαριαδικού παρελθόντος.
Ενας ψιλοπαρανοϊκός φόβος.
Διότι έχει τόσες παραμέτρους το νομοσχέδιο, που για να στοχοποιηθεί μια αριστερή κίνηση θα πρέπει να έχουμε φτάσει στα πρόθυρα του πραξικοπήματος.
Λοιπόν: ας δεχθούμε ότι ο Σαμαράς κέρδισε ψήφους.
Θα έχουμε, όμως, βγάλει από τη μέση τον παράγοντα «παραφροσύνη» και θα έχουμε μια πιο καθαρή σύγκρουση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ.
Το νομικό χτύπημα στη Χ.Α. μονάχα η Δεξιά μπορούσε να το κάνει και μάλιστα τόσο αποφασιστικά. Η Αριστερά δεν θα μπορούσε διότι θα την κατηγορούσαν για ρεβανσισμό, ότι ξεκινάει εμφύλιο κ.λπ.
ΥΓ. Η τελική πράξη της συνέντευξης «παίχτηκε» τηλεφωνικά, χωρίς εδέσματα: ένα άρθρο της «Αυγής», την περασμένη Τετάρτη, προκάλεσε τη δημόσια αντίδραση του Πέτρου Τατσόπουλου.
«Ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ», μου είπε από το τηλέφωνο, «έχουν ξεκινήσει πόλεμο νεύρων για να φύγω απ’ το κόμμα χωρίς να με διαγράψουν. Τους εξήγησα ότι ένα κόμμα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να διαγράφει όποιον θεωρεί επιζήμιο. Δεν έχει δικαίωμα όμως να σπιλώνει κάποιον ώστε να τον αναγκάσει να φύγει μόνος του. Και απ’ τη στιγμή που δεν τον διαγράφει, είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να κρίνει αν, πότε και πώς θα φύγει. Δεν θα τους κάνω το χατίρι να νιώθουν ότι δεν προχωρούν σε διαγραφές και να λένε μετά “ο καημένος έφυγε, τι να κάνουμε εμείς”.
Να αποφασίσουν, μην τα θέλουν όλα δικά τους!
Εχουν κόστος οι αποφάσεις, και για μένα και γι’ αυτούς.
Ας πούνε ευθέως, “ο Τατσόπουλος εξυπηρετεί συμφέροντα ξένα, γι’ αυτό τον διαγράφουμε”. Για μια ακόμη φορά δε, με συνδέουν με τον ΔΟΛ.
Υπόψη, αμισθί κάνω μια εκπομπή στο ΒΗΜΑ FM.
Λοιπόν, σε ανύποπτο χρόνο ο ίδιος ο Τσίπρας μου είχε προτείνει να αναλάβω μια εκπομπή σχολιασμού στο ΚΟΚΚΙΝΟ. Δεν δέχθηκα διότι θεωρώ ατελέσφορο και αυτιστικό να σχολιάζω σε ένα κομματικό Μέσο.
Προτιμώ να είμαι σε Μέσα με ευρύτερο, μη φίλιο ή δυνάμει φίλιο κοινό. Κρίνοντας όμως από την πρόταση Τσίπρα, καταλαβαίνω ότι δεν τους ενοχλεί το ότι είμαι σχολιαστής, αλλά ότι είμαι σχολιαστής στο ΒΗΜΑ FM.
Κι επανέρχομαι στο ερώτημα προς τον Μουλόπουλο: τα 25 χρόνια, Βασίλη, που ήσουν εκεί, τι έκανες; Ησουν η μοναδική ανεξάρτητη φωνή μέσα σε ένα κόσμο “πουλημένων”; Θα το ρωτάω συνέχεια μέχρι να μου απαντήσει – αλλά δεν πρόκειται να μου απαντήσει».
Η συνάντηση
Συναντηθήκαμε στο σπίτι του Πέτρου Τατσόπουλου, στο Χαλάνδρι, και το δείπνο έλαβε χώρα εκεί με τρόφιμα που μόλις είχε φέρει από το σούπερ μάρκετ η γυναίκα του, η δικηγόρος Ελένη Νικολαΐδη. Κερασμένο, λοιπόν, το «γεύμα» από τον συγγραφέα και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου