Σαράντα χρόνια μετά την τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973, για μια ακόμη φορά θα επιδοθούμε σε γιορτές και πανηγύρια, ξεχνώντας και το νόημα της κατάληψης και τις συνέπειες αυτής της ευκολίας μας να τα ξεχνάμε όλα.
Ή να παραποιούμε τις ατομικές και τη συλλογική μας ιστορία, για να τις προσαρμόσουμε στα καλούπια των ημερών.
Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε το πρόγραμμα των εορτασμών. Η αργία μεταφέρεται την Παρασκευή, οπότε στα σχολεία δεν θα γίνουν μαθήματα.
Θα εκφωνηθεί ο πανηγυρικός της ημέρας, κι ίσως μια-δυο απαγγελίες και τραγούδια. Επειτα, παιδιά και δάσκαλοι θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, έχοντας μπροστά τους ένα γιορταστικό τριήμερο.
Σε μερικά μάλιστα σχολεία προβλεπόταν να στριμωχτεί η γιορτή στις δύο τελευταίες ώρες της Πέμπτης, έτσι ώστε το τριήμερο να είναι καθαρό.
Σήμερα αναμένεται να αρχίσει και η κατάθεση στεφάνων, ενώ επί ποδός θα βρίσκεται τιμητικό άγημα από 7.000 αστυνομικούς, που θα παραμείνουν στις θέσεις τους σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος.
Τρεις μέρες θα κρατήσει η γιορτή στο Πολυτεχνείο του 2013, που βρίσκεται πάλι υπό κατάληψη από φοιτητές που μόνοι προσπαθούν να βρουν τα ίσα τους έπειτα από τη δίμηνη διελκυστίνδα μεταξύ υπουργείου και διοικητικών υπαλλήλων, η οποία επέτρεψε να μη γίνει η εξεταστική του Σεπτεμβρίου και να μην αρχίσουν τα μαθήματα στα Πανεπιστήμια.
Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί την Κυριακή το απόγευμα, με την πατροπαράδοτη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία. Οι φορείς από καιρό ετοιμάζονται για τη μεγάλη βραδιά.
Για αρχή, παροπλίζουν το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», αφενός λόγω του μεγάλου εύρους πολιτικών και απολιτικών δυνάμεων που το χρησιμοποιούν, αφετέρου λόγω του απολύτως επίκαιρου χαρακτήρα του, που παραβλάπτει το νοσταλγικό του ύφος. Θα χρησιμοποιηθούν άλλα, νεωτερικά συνθήματα.
Μετά τον καθιερωμένο καβγά για το «σε ποιον ανήκει η σημαία», που παραμένει ζωντανός σαράντα χρόνια τώρα, οι φορείς θα μοιράσουν μεταξύ τους τα πόστα. Στη διαδρομή θα λοξοκοιτάζουν οι μεν τις αφίσες των δε, για να κλέψουν ιδέες για την 41η επέτειο.
Μιλώντας για αφίσες, πρέπει να σταθούμε με δέος μπροστά σ’ εκείνη της ΠΑΣΠ με τον Παύλο Φύσσα. Καπηλεία;
Η ΠΑΣΠ με περισπούδαστη ανακοίνωσή της μιλάει για τον καλλιτέχνη που με τη μουσική του έγινε σύμβολο της ελευθερίας. Ετσι, για φέτος, ο νεαρός ΠΑΣΠίτης θα κινείται ανάμεσα στον Φύσσα και τον Ορφ, απ’ τη μια ραπάροντας την οργή και την αμφισβήτηση, από την άλλη ανιχνεύοντας την ούγγρικη λαϊκή παράδοση στη μελαγχολική μεγαλοπρέπεια των Κάρμινα Μπουράνα.
Και θα νοσταλγεί τον απαγορευμένο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και δυο χρόνια δεν μπορεί πια ούτε να μεθύσει ούτε να κρατήσει.
Σαράντα χρόνια τώρα, τα ίδια και τα ίδια.
Τα ίδια μαυρόασπρα ταινιάκια της εποχής, οι ίδιες φάτσες των δικτατόρων στα δελτία ειδήσεων (που μέχρι τώρα βρίσκονταν στο αρχείο της ΕΡΤ˙ τώρα ξέρουμε πού βρίσκονται κι αυτές και το υπόλοιπο αρχείο;
Οι απολυμένοι που εκδιώχθηκαν βίαια από το Ραδιομέγαρο τις προάλλες είχαν εκφράσει πολλές φορές τη σχετική ανησυχία τους. Τώρα σιωπή).
Οι ίδιοι πολλά ωφεληθέντες από το Πολυτεχνείο του ’73 εξακολουθούν να φιγουράρουν στα πόστα της εξουσίας. Τα ίδια πομπώδη λόγια παραλείπουν να ενημερώσουν τους νεότερους ότι το Πολυτεχνείο του ’73 ήταν ανυπακοή.
Μια χαρούμενη γιορτή ανυπακοής, που οι δυνάμεις της καταστολής έπνιξαν στο αίμα. Μία, δύο, σαράντα σπίθες της κάπου μπορεί να σιγοκαίνε ακόμα, περιμένοντας το αεράκι που θα τις φουντώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου