Μέρα μεσημέρι σε εστιατόριο της Ομόνοιας δολοφονήθηκε με ξυλοδαρμό ένας νεαρός, που είχε συνοδέψει μέχρι εκεί φίλη του για να ζητήσει από τον ιδιοκτήτη τα μεροκάματα που της χρωστούσε.
Ο ιδιοκτήτης, μόλις είδε την τέως υπάλληλό του να συνοδεύεται, τηλεφώνησε σε «μπράβο» για να καθαρίσει.
Ο μπράβος –τέως πυγμάχος- σφυροκόπησε με γροθιές τον άτυχο νεαρό, που πέθανε από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Αυτή η ιστορία απίστευτου κυνισμού και φρίκης είναι μέρος του νέου τοπίου που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, κυρίως χάρη στις μνημονιακές πολιτικές για τη μη προστασία της εργασίας.
Το σχήμα «αφεντικό – μπράβος – απλήρωτη εργαζόμενη – δολοφονημένος» αντανακλά τις νέες συνθήκες στους χώρους της δουλειάς και τις νέες αντιλήψεις για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις εργαζομένων και εργοδοτών.
Σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν θα υπήρχε χώρος για τέτοιο έγκλημα.
Κανένας εργοδότης δεν θα σκεφτόταν να «φάει» τα λεφτά του υπαλλήλου του, γιατί ο υπάλληλος θα είχε ένα νομικό οπλοστάσιο για να τον αντιμετωπίσει.
Και καμία υπάλληλος δεν θα χρειαζόταν να «βρει κάποιον άντρα να τη συνοδέψει» για να πάει να ζητήσει τα δεδουλευμένα της.
Ο νόμος θα την προστάτευε, θα μπορούσε να διεκδικήσει τα οφειλόμενα, με προσαυξήσεις και αποζημίωση για την καθυστέρηση, και να τα πάρει σε εύλογο χρόνο ώστε να μπορεί να επιβιώσει μέχρι να βρει άλλη δουλειά.
Και προφανώς δεν θα υπήρχαν μπράβοι – τι δουλειά έχουν οι μπράβοι στη ρύθμιση διαφορών που προκύπτουν από μια εργασιακή σχέση;
Τώρα οι εργασιακές σχέσεις ρυθμίζονται από νόμους που αφήνουν έκθετους τους εργαζόμενους στα χούγια των εργοδοτών.
Αν θέλουν τους πληρώνουν (πολλοί έχουν τους υπαλλήλους τους απλήρωτους για πολλούς μήνες, δίνοντάς τους κατά καιρούς «έναντι»), αν δεν θέλουν δεν τους πληρώνουν (πολλοί προσποιούνται οικονομική αδυναμία ή πτωχεύουν).
Αν θέλουν τους κρατάνε, όποτε θέλουν τους απολύουν (οι μαζικές απολύσεις πέρασαν πια στην καθημερινότητά μας και δεν σχετίζονται πια μόνο με τον ιδιωτικό τομέα, αλλά και με το Δημόσιο).
Συχνά οι σχέσεις εργασίας αφορούν μαύρη εργασία, που σημαίνει ανασφάλιστη, αδήλωτη εργασία, χωρίς καμιά εξασφάλιση για τον εργαζόμενο, με αμοιβές που ορίζονται κατά βούληση από τον εργοδότη. Φυσικά κανείς δεν θέλει να δουλεύει έτσι. Αν όμως δεν δουλεύει έτσι, τότε δεν θα έχει καθόλου δουλειά.
Οποιος δέχεται είναι έρμαιο στις διαθέσεις του εργοδότη του. Αν είναι τυχερός θα πληρώνεται. Αν είναι άτυχος θα τον διώχνουν χωρίς να του δίνουν τα χρήματά του. Ο ακόμα πιο άτυχος θα βλέπει τους φίλους του να δολοφονούνται επειδή τους υποστήριξαν στη διεκδίκηση του αυτονόητου: της αμοιβής για την εργασία που προσέφεραν.
Προφανώς δεν είναι έτσι όλοι οι εργοδότες.
Αντίθετα μάλιστα, οι περισσότεροι δεν είναι έτσι.
Οι λίγοι, όμως, οι ελάχιστοι που είναι έτσι, δεν ανήκουν σε κάποια παράξενη ή ελαττωματική κατηγορία, δεν είναι διαταραγμένοι ή «κακοί άνθρωποι». Δ
εν είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης η δολοφονία του νεαρού προχθές, όπως δεν ήταν ζήτημα ατομικής ευθύνης η απόπειρα κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, που είχε αναδείξει πριν από λίγα χρόνια το ζήτημα της εργοδοτικής βούλησης να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους συνδικαλιστές χρησιμοποιώντας μπράβους.
Σήμερα, η πολιτεία διαμορφώνει το πλαίσιο ώστε άτομα να ενεργούν με παρόμοιους τρόπους.
Μετά την άμεση σύλληψη των φυσικών αυτουργών, που ήδη παραπέμφθηκαν, καλό θα ήταν να αναζητήσουμε τους πραγματικούς λόγους που επέτρεψαν το έγκλημα στην Ομόνοια.
Και να αναδιαμορφώσουμε το τοπίο, ώστε να μην επιτραπεί άλλο τέτοιο έγκλημα, ποτέ πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου