Μπορούμε να το πούμε με πολλούς τρόπους:
υλοποίηση του αυτονόητου,
όριο στην ασυδοσία,
τσαλάκωμα του προφίλ του άτρωτου,
απόδοση δικαιοσύνης στα θύματα δύο δεκαετιών.
Όπως και να το πούμε, πρέπει να ξεκινήσουμε από το συγκεκριμένο:
το Σάββατο σημειώθηκε η πρώτη –και συντριπτική– ήττα μιας νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης υπό εικοσαετή κρατική ασυλία.
Μια ασυλία που κόστιζε ζωές,
επέτρεπε πρόβες εμφυλίου και πολεμικής σύρραξης στα σύνορα,
εξοικείωνε με τη βία
και επέβαλλε τον ανορθολογισμό.
Τελειώσαμε με όλα αυτά;
Ασφαλώς όχι.
Δεν εξαφανίζονται σε μια εβδομάδα κοινωνικά φαινόμενα που αναπτύσσονται εδώ και μια εικοσαετία, ριζώνουν στον κρατικό μηχανισμό, υποστηρίζονται υλικά και συμβολικά από οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, επιβιώνουν σε νοοτροπίες χρόνων.
Οι νεοναζί έκαναν αυτό που κάνουν παντού και πάντα οι ομοϊδεάτες τους:
το θέμα είναι τι έκαναν και τι κάνουν οι άλλοι.
Τι θα ήταν η Χρυσή Αυγή αν δεν την έβγαζε από το τσόφλι ο ΛΑΟΣ,
αν η ΝΔ δεν τη χρησιμοποιούσε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ
κι αν τόσα κόμματα δεν είχαν ευθυγραμμιστεί καταθλιπτικά
στην υποστήριξη της μνημονιακής καταστροφής;
Τι θα ήταν χωρίς το διπλό παιχνίδι των ΜΜΕ – αυτό του ανταγωνισμού και της συνεργασίας με τις κυβερνήσεις στο έδαφος του εθνικισμού, του ρατσισμού,
της αντιπολιτικής και μιας ακροδεξιάς αντίληψης περί ασφάλειας;
Τι θα ήταν, κυρίως, αν οι κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας δεν επέτρεπαν την πολιτική διαφθορά στο “σκληρό” κρατικό μηχανισμό;
Αυτά, νομίζω, είναι τα ερωτήματα της “επόμενης μέρας”.
Δεν είναι καινούρια.
Τώρα, όμως, μπορούν να ακουστούν πιο δυνατά.
Μπορούν, αρκεί κάποιος να τα φωνάξει.
Αν δεν μείνουμε μακάριοι μπροστά στις οθόνες να παρακολουθούμε τις εξελίξεις,
αφήνοντας ον αντιφασισμό στην Αντιτρομοκρατική και στο βαλιτσάκι της ΕΥΠ,
αρκούμενοι στο ρόλο του σχολιαστή των πρωτοβουλιών της κυβέρνησης.
Αν, από την άλλη, δεν μείνουμε να προσποιούμαστε τους ντετεκτιβ για τις κυβερνητικές σκοπιμότητες ή τους μάντεις κακών όσον αφορά την (προφανή) πολιτική εκμετάλλευση της εξάρθρωσης της Χ.Α. από τη ΝΔ.
Σε ανορθόδοξους καιρούς, τα μέσα δεν συμβαδίζουν με τους σκοπούς.
Το καλοκαίρι, η ΝΔ “αποφάσιζε και διέταζε” το κλείσιμο της ΕΡΤ,
μεταξύ άλλων και για να ενσωματώσει βίαια το “μεσαίο χώρο”.
Σήμερα, μετά και την αποτυχία αυτής της στρατηγικής, ο επαναπατρισμός των ψηφοφόρων της Χ.Α. και η αναβάπτιση της θεωρίας των άκρων γίνεται με όρους “εθνικού αντιφασισμού” και στο όνομα του κράτους δικαίου. Πρόκειται, όπως σημείωνε χτες στην Εποχή ο Μπάμπης Γεωργούλας για “στροφή”, που επιβεβαιώνει η “μετριοπάθεια” των εκπροσώπων της ΝΔ στα πάνελ.
Η στροφή αυτή σηματοδοτεί μια ευκαιρία για την Αριστερά.
Όχι για να προσχωρήσει σε ιδιοτελή “τόξα”, αλλά για να φτιάξει το δικό της.
Για να μιλήσει για τους “θύλακες” σε σεσημασμένα τμήματα και αστυνομικές μονάδες,
για τον Άγιο Παντελεήμονα που “περιέργως” ξεχάστηκε,
και τις παραφυάδες της Χ.Α, που αναλαμβάνουν ευθύνες επιθέσεων στο Διαδίκτυο.
Για να επιβάλει τον έλεγχο του πολιτικού χρήματος που στήριξε τους νεοναζί.
Για να θυμίσει τον Σαχτζάτ Λουκμάν και τη βία στα σχολεία.
Για να δείξει τι συμβαίνει με το Πρώτο Θέμα και τον ΣΚΑΪ, τη Δημοκρατία και την Espresso,
το EXTRA 3 και το KONTRA.
Για να κάνει πολιτική.
Κάτι τελευταίο:
αν τέσσερις δεκαετίες πριν, η έστω λειψή αποχουντοποίηση χρειάστηκε ένα κίνημα σαν της Μεταπολίτευσης για να επιβληθεί, σήμερα δεν μας αρκεί οτιδήποτε λιγότερο.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην έκτακτη έκδοση της Αυγής (30.6.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου