Πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο την περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου είχαν υπό τον έλεγχό τους πρωτίστως οι Βρετανοί,
δευτερευόντως οι Γάλλοι
και ό,τι περίσσευε έπαιρναν οι Ιταλοί.
Ακολουθώντας τις συνηθισμένες πρακτικές της αποικιοκρατικής πολιτικής,
οι Ευρωπαίοι εκμεταλλεύονταν σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σταυροδρόμια και περάσματα που εξυπηρετούσαν τις εμπορικές τους δραστηριότητες.
Η καλλιέργεια καλών σχέσεων με τους γηγενείς δεν τους ενδιέφερε και τόσο,
καθ' ότι τους θεωρούσαν κατώτερους και αναλώσιμους.
Στο βαθμό, δε, που μπορούσαν να τους εξουσιάζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους με τα όπλα δεν υπήρχε και κανένας ουσιαστικός λόγος για να προσπαθήσουν να τους προσεταιριστούν. Μέχρι που ο τροχός γύρισε...
Αρχικά ο Α' και μετά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος εξασθένησαν οικονομικά τις ευρωπαϊκές χώρες. Η έλλειψη χρημάτων έκανε δυσβάσταχτο το κόστος διατήρησης της ηγεμονικής τους παρουσίας στο συγκεκριμένο σημείο του πλανήτη.
Γαλλία και Ιταλία αποσύρθηκαν σχετικά σύντομα από το προσκήνιο.
Οι Βρετανοί, παρασυρμένοι από τη νίκη κατά των δυνάμεων του Αξονα, στην οποία είχαν συμβάλει τα μέγιστα ως διοικητές των συμμαχικών στρατευμάτων, θέλησαν να κρατηθούν στην κορυφή.
Και φυσικά, όπως όλες οι σε φθίνουσα πορεία δυνάμεις, αρνούνταν επί μακρόν να αντιληφθούν και να παραδεχθούν την αδυναμία τους. Γι' αυτό και χρησιμοποίησαν κάθε τρόπο και μέσον, έλαβαν σκληρά μέτρα ενάντια στους λαούς της νοτιοανατολικής Μεσογείου, υιοθέτησαν την τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» προκειμένου να παραμείνουν στο παιχνίδι.
Στα τέλη της δεκαετίας του '40 ήταν πια κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές ότι οι αντοχές τους έφθαναν στο τέρμα.
Ινδία, Παλαιστίνη, Κύπρος και όσοι άλλοι βρίσκονταν υπό την επιτήρησή τους άρχισαν να διεκδικούν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Οι Βρετανοί, θέλοντας και μη, υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν σταδιακά από τα εδάφη που μέχρι τότε απάρτιζαν την «κοινοπολιτεία» τους, αφήνοντας τα κλειδιά στις ΗΠΑ.
Η πρώτη τελετή παράδοσης - παραλαβής ήταν ο ελληνικός Εμφύλιος.
Οι Αμερικανοί, από την άλλη, είχαν αναδειχθεί μέσα από τις στάχτες του πολέμου.
Ηταν οι υπερασπιστές του «ελεύθερου κόσμου» και διέθεταν ακόμη την έξωθεν καλή μαρτυρία ως συντρίψαντες το χιτλερικό ναζισμό και το φασισμό.
Είχαν την ισχύ -οικονομική και στρατιωτική- για να επιβληθούν, αλλά, ως νέα δύναμη, δεν φαίνονταν να διακατέχονται από τις εμμονές και τις προκαταλήψεις των «ξεπεσμένων αριστοκρατών» Βρετανών. Επομένως θα περίμενε κανείς να κινηθούν διαφορετικά από εκείνους.
Για ποικίλους ωστόσο λόγους -η πλειονότητα των οποίων σχετίζεται με τον Ψυχρό Πόλεμο- η εξωτερική, επεμβατική πολιτική τους πάτησε στ' αχνάρια των προηγουμένων.
Οι Αμερικανοί ασπάστηκαν πλήρως αντιδραστικές παλαιο-αποικιοκρατικές μεθόδους και, αφού τις εκσυγχρόνισαν ελαφρώς, τις εφάρμοσαν.
Στήριξαν διεφθαρμένα καθεστώτα και δογματικούς δικτατορίσκους για να κάνουν εύκολα και γρήγορα τη δουλειά τους στην περιοχή, καταπιέζοντας επί χρόνια κοινωνίες ολόκληρες, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα απ' όσα υποθετικά έλυναν.
Σήμερα τα μέρη της νοτιοανατολικής Μεσογείου φλέγονται, διανύοντας ένα είδος δεύτερης φάσης της απο-αποικιοποίησής τους.
Οι Αμερικανοί αυτή τη φορά δεν δείχνουν να βιάζονται να μαζέψουν τα σπασμένα και να βάλουν το «σπίτι» σε τάξη (τουλάχιστον με τον τρόπο που το έκαναν ώς τώρα).
Βιάζονται όμως οι εγχώριες πολιτικές κάστες που είχαν στηρίξει την ύπαρξή τους στην αμερικανική συνδρομή.
Τι θα απογίνουν «χωρίς τους βαρβάρους»;
Το πολύ πολύ να βγάζουν καμιά αναμνηστική φωτογραφία με τον Ομπάμα στην Ουάσιγκτον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου