Η κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας αντιφάσκει εξόφθαλμα με το καλλιεργούμενο κλίμα θετικών προσδοκιών…
Παρʼ όλα αυτά, μια σημαντική μερίδα των μικρομεσαίων «αγοράζει» την ψευδή εικόνα που της σερβίρουν…
του Σταύρου Λυγερού
Μπορεί η αποκάλυψη της έκθεσης του ΔΝΤ και οι δηλώσεις Γιούνκερ να μην πρόσθεσαν τίποτα στην εικόνα, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικές επειδή δικαίωσαν με επίσημο τρόπο την κριτική που ασκήθηκε εξαρχής στην πολιτική της τρόικας.
Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται όχι μόνο ότι το Μνημόνιο είναι λάθος συνταγή, αλλά και ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο.
Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.
Όλες οι προβλέψεις της τρόικας από το 2010 μέχρι τώρα έχουν πέσει παταγωδώς έξω.
Το ΑΕΠ έχει μειωθεί αθροιστικά σχεδόν 25%,
επιχειρήσεις καταστρέφονται μαζικά,
η ανεργία τρέχει ολοταχώς προς το εφιαλτικό 30% (η ανεργία στους νέους έχει ξεπεράσει το αδιανόητο 60%),
τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια πολλαπλασιάζονται συνεχώς,
με δύο λόγια η ελληνική οικονομία έχει εγκλωβιστεί σʼ ένα καθοδικό «σπιράλ θανάτου».
Θα περίμενε κανείς ότι μετά το σπάσιμο της ένοχης σιωπής και την αναγνώριση της αποτυχίας, η τρόικα θα αναζητούσε τρόπους για να διορθώσει τη λάθος συνταγή που καταστρέφει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Αντʼ αυτού, συνέχισε να πιέζει για την πιστή εφαρμογή του!
Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να μην εκμεταλλεύεται τις αποκαλύψεις και την αντιπαράθεση του ΔΝΤ με την Ευρωζώνη για να θέσει θέμα αλλαγής του Μνημονίου.
Αντʼ αυτού, η εγχώρια «παράταξη του Μνημονίου», με όπλο τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς της, καλλιέργησε την ψευδή εντύπωση ότι η οικονομία σταθεροποιείται και ότι τα χειρότερα είναι πίσω.
Η εντύπωση αυτή τροφοδότησε ένα κλίμα μετρημένης ελπίδας και διεύρυνε τα περιθώρια κινήσεων του Σαμαρά. Η κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας, όμως, αντιφάσκει εξόφθαλμα με το καλλιεργούμενο κλίμα θετικών προσδοκιών.
Παρʼ όλα αυτά, μια σημαντική μερίδα των μικρομεσαίων «αγοράζει» την ψευδή εικόνα που της σερβίρουν. Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι την επιβεβαιώνουν οι εκτός Ελλάδας μεγάλοι παίκτες. Το ευρωιερατείο μπορεί να μην χαλαρώνει τη θηλιά, αλλά έχει σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει τα υποτιμητικά σχόλια με θετικά και ενίοτε με επαίνους.
Οι κυβερνώντες επικαλούνται αυτή την αλλαγή κλίματος σαν απόδειξη ότι τα πάνε καλά.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αλλαγή κλίματος αντανακλά κυρίως την ανάγκη της Μέρκελ να πουλήσει ένα successstory στους ψηφοφόρους της, αλλά και στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη που αντιδρά πια στην πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας.
Η υποτακτική Ελλάδα προσφέρεται για να παίξει το ρόλο του «άσωτου υιού», που με την καθοδήγηση του αυστηρού αλλά δίκαιου Γερμανού «πατέρα» επανήλθε στον ίσιο δρόμο! Όπως κάθε ψέμα, όμως, έτσι κι αυτό έχει κοντά πόδια.
Η διαρροή της απόρρητης έκθεσης του ΔΝΤ δεν είναι τυχαία.
Αντανακλά τη διαμάχη του με την Ευρωζώνη για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, αλλά πιθανότατα είναι και μια αμερικανική βολή εναντίον του Βερολίνου.
Η Ουάσιγκτον έχει κάθε λόγο να είναι δυσαρεστημένη με την πολιτική της Μέρκελ, αλλά και να θέλει να αποτρέψει τη διολίσθηση σε μια «γερμανική Ευρώπη».
Η κυβέρνηση πορεύεται με βάρκα την ελπίδα.
Ποντάρει στην προσωρινή οικονομική ένεση λόγω τουρισμού και από εκεί και πέρα ελπίζει σε «κούρεμα» του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ, το οποίο και θα ανοίξει το δρόμο για την επιστροφή στις αγορές.
Τίποτα, όμως, δεν πείθει ότι η ελπίδα για ανάκαμψη είναι βάσιμη.
Το πρωτογενές πλεόνασμα για το οποίο επαίρεται η κυβέρνηση είναι πλασματικό,
αφού προκύπτει από το γεγονός ότι το Δημόσιο συνεχίζει την άτυπη μερική στάση πληρωμών στο εσωτερικό.
Ο Σαμαράς μιμείται ακριβώς τους προκατόχους του, Παπανδρέου και Παπαδήμο.
Προσπαθεί να πείσει ότι η οικονομική πολιτική του είναι κοινωνικά επώδυνη, αλλά είναι και η μόνη που εγγυάται την έξοδο από την κρίση.
Τα γεγονότα, όμως, είναι πεισματάρικα και τους διαψεύδουν συνεχώς. Οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις, σε συνδυασμό με την κατεδάφιση των σταθερών του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων, έχουν κονιορτοποιήσει την αναγκαία πολιτική εμπιστοσύνη που πρέπει να τρέφουν οι πολίτες προς το πολιτικό σύστημα.
Το μεγάλο χάσμα μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων δεν αποτιμάται οικονομικά, αλλά λειτουργεί απονομιμοποιητικά.
Όλα δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία έχει περιέλθει σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας. Αν και οι κυβερνώντες ομολογούν πια ότι η κοινωνία έχει εξαντλήσει τα όρια αντοχής της, συνεχίζουν απτόητοι στην ίδια γραμμή. Αυτό που τους επιτρέπει να επιβιώνουν με σχετική άνεση είναι η απουσία κοινωνικών αντιδράσεων.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι η σχετική κοινωνική νηνεμία θα συνεχιστεί και μετά το καλοκαίρι.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 13/06/2013 (Τεύχος 191)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου